Πραγματικός Παναθηναϊκός ή «σούπα»;

Tι προτιμάς; Εναν αποτελεσματικό αλλά μέτριο από απόψεως θεάματος Παναθηναϊκό, που φιγουράρει πρώτος στη βαθμολογία, ή έναν Παναθηναϊκό που με την απόδοσή του σε γεμίζει, γουστάρεις να τον βλέπεις να παίζει μπάλα, αλλά από τηγανίτα τίποτα; Δηλαδή, χωρίς τίτλο. Το ερώτημα μου θυμίζει τις επιλογές που είχαμε πιτσιρικάδες, όταν η μητέρα μας μαγείρευε φαγητό που μας έκανε να στραβομουτσουνιάζουμε. Ή σούπα ή τίποτα! Εδώ σε θέλω! Αμα πεθαίνεις της πείνας διαλέγεις χωρίς πολλά πολλά το πρώτο, αλλιώς αντιστέκεσαι μέχρι να πεινάσεις.

Αν, λοιπόν, ο τίτλος είναι αυτοσκοπός, αν η πείνα για την «κούπα» σού έχει τρυπήσει το στομάχι με αποτέλεσμα το μυαλό σου να μη λειτουργεί σωστά, τότε στέλνεις στον αγύριστο το θέαμα, τις εμφανίσεις επιπέδου και ξεκινάς να κάνεις πρόβες για τη μεγάλη φιέστα της κατάκτησης του πρωταθλήματος. Η επιλογή σου, και καλό είναι να το γνωρίζεις εκ των προτέρων, κρύβει ρίσκα. Αν οι μέτριες εμφανίσεις γίνουν μανιέρα, κινδυνεύεις σε μια απότομη στροφή του πρωταθλήματος να βρεθείς στο χαντάκι. Με μώλωπες, με κατάγματα, με κακώσεις; Θα δείξει! Κανείς, όμως, δεν μπορεί να σου εγγυηθεί ότι κλοτσώντας απλώς ανεκτά το τόπι, θα είσαι σίγουρα εσύ που θα κόψεις πρώτος το νήμα.

Υπάρχει και κάτι άλλο, όμως, εξίσου επικίνδυνο: βγήκες πρώτος, έκανες τον γύρο του θριάμβου, μέθυσες με το αθάνατο κρασί του τίτλου, σου έφυγε το απωθημένο και μετά τι; Πόσες πιθανότητες έχεις να επαναλάβεις ένα θρίαμβο αποδίδοντας το ίδιο μέτριο ποδόσφαιρο; Ο Παναθηναϊκός πήρε πρωτάθλημα για τελευταία φορά την περίοδο 2003-04. Τότε που ο Καραμανλής γινόταν για πρώτη φορά πρωθυπουργός και λάνσαρε το σλόγκαν «Σεμνά και ταπεινά». Τώρα τον ψάχνουν κι αυτόν και τους σεμνοταπεινούς, αλλά και τότε με την πείνα επτά χρόνων να του τρώει τα σωθικά η ίδια κουβέντα είχε γίνει πάνω-κάτω. Να κερδίσουμε το πρωτάθλημα, να ξεχαρμανιάσουμε, έλεγαν κάποιοι, και μετά βλέπουμε. Τώρα κοντεύουμε τα έξι χρόνια και το σύνδρομο στέρησης ξαναχτυπά.

Αν το ζητούμενο είναι κάπου κάπου να σου κάθεται ένας τίτλος για να γλεντάς, τότε κακώς συζητάμε για το αν πρέπει η ομάδα να αποδίδει καλό ποδόσφαιρο. Αν, όμως, το ζητούμενο είναι να φτιαχτεί μια ομάδα πλήρης σε όλες τις γραμμές, υψηλών προδιαγραφών και επιδόσεων, που δύσκολα οι ανταγωνιστές θα την γκρεμίσουν από την κορυφή, τότε το ζήτημα «ποδόσφαιρο αξιώσεων» οφείλει να απασχολήσει, και μάλιστα πολύ σοβαρά, τους υπεύθυνους. «Το πάρε τον τίτλο και τρέχα» ή το ακόμα πιο ελληνικό «τσάκωσε τον μαστραπά να γουστάρουμε και μετά... βλέπουμε» δεν έχουν καμία σχέση με ομάδες σαν τον Παναθηναϊκό. Το «τριφύλλι» δεν είναι από τις ομάδες που περνάνε από το στέκι του τίτλου πού και πού, κάνουν μια βόλτα, ένα πέρασμα για να μην το ξεχάσουν, αλλά από τους θαμώνες της κορυφής.

Αν δεν μπορεί να ανταποκριθεί ο Παναθηναϊκός σε αυτόν τον ρόλο σε ένα πρωτάθλημα δύο ταχυτήτων, τότε ποιος; Είναι αδύνατον από ομάδες αυτού του επιπέδου να μην έχεις απαιτήσεις. Οι απαιτήσεις φέρνουν τίτλους κι όχι ο χρόνος. Aπαιτήσεις, και μάλιστα αυστηρές, από τους παίκτες (τόσα εκατομμύρια ξοδεύονται γι' αυτούς), από την τεχνική ηγεσία, από τους διοικούντες. Και τέλος απαιτήσεις για ευρωπαϊκή αξιόλογη παρουσία κι όχι απλώς συμμετοχή. Αυτό το έχουν παραβλέψει τα τελευταία χρόνια στον Παναθηναϊκό.