Πήγαν όλα στραβά

Η ΑΕΚ έπρεπε να τελειώσει το παιχνίδι στο πρώτο ημίχρονο, τότε που οι Λευκορώσοι την κοίταζαν και την αντιμετώπιζαν με δέος. Αλλά η «Ενωση» δεν είχε συνοχή και ανάπτυξη. Εδειχνε να μην πατάει καλά στον αγωνιστικό χώρο και να μην μπορεί να αναπτυχθεί –κυρίως από τα άκρα. Με σπασμωδικές κινήσεις κατάφερε να περάσει μπροστά στο σκορ. Πήγε στα αποδυτήρια με το πλεονέκτημα του γκολ και όλα έδειχναν ότι στο δεύτερο μισό του παιχνιδιού τα πράγματα θα πήγαιναν καλύτερα. Αμ δε.

Το δεύτερο ημίχρονο αποδείχτηκε εφιαλτικό για την «Ενωση». Η ΜΠΑΤΕ μπήκε αποφασιστικά για να γυρίσει το παιχνίδι. Η ΑΕΚ βρέθηκε πολύ γρήγορα να υπερασπίζεται το ένα γκολ διαφορά στα μετόπισθεν. Δεν άντεξε. Και μέχρι να προλάβει να ανασυγκροτηθεί από τον αιφνιδιασμό της ισοφάρισης, ήρθε η ανόητη αποβολή του Μαϊστόροβιτς. Από εκεί και πέρα αρχίζουν και στραβώνουν όλα. Αυτό που ενδιέφερε την ΑΕΚ από τη στιγμή που έμεινε με δέκα παίκτες είναι να σώσει την παρτίδα και να πάρει την ισοπαλία.

Εξω ο Μπλάνκο, μέσα ο Μάκος να κρατήσει το κέντρο. Μέσα και ο Καράμπελας στη θέση του Χουανφράν, ο οποίος κατέρρευσε. Η ΑΕΚ προσπαθεί να κρατήσει μακριά τους Λευκορώσους στο μισό του γηπέδου και να κάνει τη ζημιά στην αντεπίθεση. Μπορεί να ακούγεται απλό, αλλά να πετύχεις τον σκοπό αυτό σ' έναν τόσο βαρύ αγωνιστικό χώρο δεν είναι. Με την πάροδο του χρόνου η «Ενωση» δείχνει σημάδια κούρασης και εκνευρισμού (μέχρι και ο Μπάγεβιτς αποβλήθηκε, που δεν είχε αποβληθεί ως παίκτης).

Την ίδια ώρα οι Λευκορώσοι, συνηθισμένοι να παίζουν σε τέτοιες συνθήκες, κερδίζουν μέτρα στον αγωνιστικό χώρο. Η ισοπαλία ήταν ο αντικειμενικός σκοπός της ΑΕΚ και όσο περνούν τα λεπτά δείχνει να την παίρνει. Φτάνουν, όμως, μια στημένη φάση, μια αμυντική αδράνεια, για να καταρρεύσει. Η ΑΕΚ βρέθηκε με την πλάτη στον τοίχο περισσότερο από δικά της λάθη παρά επειδή είχε ν' αντιμετωπίσει κάποια υπερδύναμη. Η ΜΠΑΤΕ είχε μόνο δύο αξιόλογους παίκτες. Τον Παβλόφ και τον Ροντιόνοφ, που βαρεθήκαμε να τους ακούμε.

Ο ένας με πολλή δουλειά στο κέντρο και ο άλλος να απειλεί τον Σάχα. Η «Ενωση», όμως, όφειλε να είναι πολύ πιο συγκεντρωμένη, κοντρολαρισμένη και ουσιαστική στο πρώτο μέρος. Στο δε δεύτερο, εκεί που εκτός από την ανάκαμψη των Λευκορώσων είχε ν' αντιμετωπίσει τις κακές συνθήκες αλλά και την εχθρική διαιτησία του Σάμπο, όφειλε να δείξει μεγαλύτερη ωριμότητα και μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση.