Καρδιά = Τρεις βαθμοί

Κερδίζεις και προχωράς. Αυτό είναι το μυστικό στο Champions League και αυτό κάνει ο Ολυμπιακός. Είτε με την υπερπροσπάθεια αλλά την μέτρια εμφάνιση κόντρα στην Άλκμααρ, είτε με την καλή μπάλα αλλά και τα αρκετά νεκρά διαστήματα κόντρα στην Στάνταρ Λιέγης, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Οι τρείς βαθμοί.

Η ομάδα μπήκε στο γήπεδο με μια άνεση που δύσκολα μπορεί να εξηγηθεί. Το έβλεπες στον τρόπο παιχνιδιού. Μια σιγουριά ότι με τον έναν ή τον άλλο τρόπο το γκολ θα έρθει. Αφού όμως το γκολ δεν ήρθε στα πρώτα λεπτά με την ώθηση που έδωσε ο κόσμος, τα πράγματα δυσκόλεψαν. Ο Όσκαρ δεν δικαίωσε τον Ζίκο για την επιλογή του ενώ ο Ζαϊρί ήταν αυτός που όλοι ξέρουμε, με συνέπεια οι όποιες καλές προσπάθειες επιχειρούσε να χαλάνε από το τελείωμα των φάσεων με ξεψυχισμένα σουτ.

Από την άλλη πλευρά ο Γκαλέτι ήταν ότι καλύτερο είχε να παρουσιάσει ο Ολυμπιακός στον επιθετικό τομέα με αποκορύφωμα το σουτ στο δοκάρι.

Με το κενό που δημιουργούσε ο Ραούλ Μπράβο στην αριστερή πλευρά μπορούσε να γεμίσεις μια πλατεία και κάπως έτσι ήρθε και το γκολ των Βέλγων.

Κάπου εκεί ήρθε και το σοκ που ολοκλήρωσε την χαλαρότητα που έβγαζαν στο παιχνίδι τους οι παίκτες του Ολυμπιακού και έφερε στην θέση της το πάθος που αποτυπώθηκε στο γκολ του Μήτρογλου. Ένας Μήτρογλου που πρέπει να αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση για το τι κάνει ένας ποδοσφαιριστής όταν του δίνεται η ευκαιρία. Όχι μόνο την αρπάζει από τα μαλλιά αλλά της ξεριζώνει το σκαλπ.

Το πρώτο εικοσάλεπτο του δευτέρου ημιχρόνου οι «ερυθρόλευκοι» έμειναν στους πανηγυρισμούς της ισοφάρισης και μπήκαν πάλι χαλαρά στο γήπεδο. Στο τελευταίο τέταρτο μίλησε η θέληση των παικτών που έκρινε και το ματς. Όπως και κόντρα στην Άλκμααρ (τότε ήταν ο Τοροσίδης) έτσι και τώρα, το ματς κρίθηκε από ένα γκολ καρδιάς και θέλησης.

Ήταν ο Στολτίδης αυτός που το πέτυχε και αυτή ήταν η επιβράβευση για την πίεση που άσκησαν οι παίκτες του Ζίκο στο τελευταίο εικοσάλεπτο και κυρίως επειδή δεν παράτησαν το ματς.

Η εικόνα του Ολυμπιακού σε σχέση με το παιχνίδι με τους Ολλανδούς ένα μήνα πριν ήταν η μέρα με τη νύχτα (προς το καλύτερο) αλλά είναι ακόμα αρκετός ο δρόμος που πρέπει να διανύσει για να φτάσει σε ένα σημείο που θα μειώσει δραστικά τα νεκρά εικοσάλεπτα.

Όλα τα λεφτά ήταν ο Μαρέσκα που ήταν μακράν ο κορυφαίος του γηπέδου.

Ο δρόμος της πρόκρισης μπορεί να άνοιξε φαρδύς πλατύς αλλά τίποτα δεν τελείωσε ακόμη.

deepthoughts2008@hotmail.com