Από το να μιλάτε, καλύτερα ΡΟΥΦΑΤΕ

Υπήρξαν και υπάρχουν σε όλα τα σπορ μεγάλοι αθλητές. Στον στίβο με ή χωρίς χαπάκωμα, στο μπάσκετ, στο ποδόσφαιρο, στο βόλεϊ, στο ποδοβόλεϊ, στο πόλο, στην κολύμβηση, στην ξιφασκία, παντού. Ολοι τους μεγάλοι και ο Μαραντόνα. Ο Ντιέγκο δεν μπαίνει σε κατηγορίες. Είναι μια κατηγορία μόνος του. Τον αποδέχεσαι πλήρως και τελείωσε, αλλιώς είναι σαν να πηγαίνεις να αγοράσεις μια Φεράρι ή μια Λαμποργκίνι και φεύγοντας να ζητείς ευγενικά να σου δώσουν ένα προσπέκτους! Η στήλη τον έχει κατατάξει ανάμεσα στις πέντε μεγαλύτερες προσωπικότητες στη σύγχρονη ιστορία, γι' αυτόν τον λόγο η φιγούρα του ποζάρει δίπλα στον τίτλο του Μικρού Βούδα.

Δεν έχει καμία σημασία τι έχει πει, φτάνει που το δήλωσε ο ίδιος. Δεν έχει σημασία αν είναι καλός, μέτριος ή κακός προπονητής. Φτάνει που ζει και αναπνέει για το ποδόσφαιρο. Μην ακούω θεωρίες καθωσπρεπισμού, ότι τάχα μου είναι υπερβολικός, ότι ξεπερνάει τα όρια. Δεν έχει καμία σχέση με τα όρια, με τα μέτρα και τα σταθμά που καθορίζει παγκοσμίως το συνονθύλευμα των απανταχού μετρίων! Υπερβολικός ήταν όταν πήρε μόνος του -και όχι σχεδόν μόνος του- το Παγκόσμιο Κύπελλο στο Μεξικό, υπερβολικός ήταν όταν ντρίμπλαρε όλη την εθνική Αγγλίας, στέλνοντάς τους από το πολύ κούνημα να επισκευάσουν τα αμορτισέρ τους, υπερβολικός όταν σκόραρε με το χέρι που δεν ήταν δικό του, αλλά του Θεού, υπερβολικός επίσης όταν πήγε να επαναλάβει τον άθλο στο Μουντιάλ της Ιταλίας, τέσσερα χρόνια αργότερα, και η συμμορία του Μπλάτερ τού το στέρησε (από τα μεγαλύτερα σκάνδαλα στην ιστορία του σύγχρονου ποδοσφαίρου), υπερβολικός όταν πήρε τη Νάπολι από την αφάνεια και της χάρισε τίτλους, διακρίσεις και παγκόσμια αναγνώριση. Υπερβολικός κι όταν έμπλεξε με τα ναρκωτικά. Υπερβολικός στην τραγικότητά του και στην απαξίωση.

Υπερβολικός και στη θεραπεία αποτοξίνωσής του στην Κούβα. Υπερβολικός με το τατουάζ τού Τσε στο μπράτσο που έκανε παικτάρες σαν τον Μπράιτνερ να κλάψουν από απελπισία που δεν είχαν σκεφτεί να κεντήσουν τον μεγάλο επαναστάτη στο κορμί τους. Σε οποιοδήποτε άλλο όμως μπράτσο το τατουάζ θα έμοιαζε παράταιρο. Υπερβολικός και στη συναναστροφή του με τον Κουστουρίτσα, όταν ο μεγάλος σκηνοθέτης θέλησε να τυλίξει σε σελιλόιντ τη ζωή του. Αξίζει να δείτε την ταινία για να αντιληφθείτε πώς μια μεγαλοφυΐα συγκινεί και εμπνέει έναν εξίσου ιδιοφυή δημιουργό. Αδύνατον να χαρακτηρίσεις κάποιον θεατρίνο που είναι ο ίδιος του ο εαυτός! Θεατρίνοι είμαστε όλοι εμείς που λειτουργούμε με κώδικες καλής συμπεριφοράς, καθωσπρεπισμού, παρέα με μια συγκαταβατικότητα που μας καταπιέζει. Ζητώντας συγγνώμη από τις κυρίες, ζήτησε απ’ όσους του έχουν κάνει κριτική μπαμπέσικη και ύπουλη να του τον ρουφήξουν.

Δεν το απαίτησε, που θα μπορούσε κάλλιστα. Τότε για ποια υπερβολή μιλάμε; Το μπλουζάκι με το σύνθημα «Συνεχίστε να τον ρουφάτε» απευθύνεται σε όλους αυτούς που συμβιβασμένοι στέκονται στα τέσσερα κι επιβιώνουν καρτερικά. Δείτε το και μόνοι σας. Αυτή η Αργεντινή δεν βλεπόταν. Τα μεγάλα ονόματα γονάτισαν κάτω από το βάρος μιας φανέλας που ο Μαραντόνα την έκανε να ζυγίζει ένα τόνο. Αλλη μια φορά μόνος του βουτάει από το χέρι την ομάδα και τη στέλνει στα τελικά. Κι αν καταφέρει στα γήπεδα της Νοτίου Αφρικής η Αργεντινή να στεφθεί βασίλισσα, δεν θα είναι ο Μέσι, ο Χάιντσε, ο Βερόν, ο Μασκεράνο, ο Τέβες, ο Αϊμάρ και ο Γκουτιέρες, που θα έχουν επιτύχει τον άθλο, αλλά ο Μαραντόνα! Μόνος του για μια ακόμη φορά. ΜΟΝΟΣ ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ.