Βρε, κοιτούσατε τον κορμοράνο και χάσατε το mall

Με πρόλαβε ο Γιώργoς Χελάκης με το άρθρο του για τους κορμοράνους, αλλά θέλω να συμπληρώσω δυο-τρία πραγματάκια που θεωρώ σημαντικά. Τώρα που «δικαιώθηκαν» οι κορμοράνοι αυτό που διακρίνω είναι ένα τουμπεκί ψιλοκομμένο από όλους τους λαλίστατους είρωνες. Αυτό σημαίνει ότι μετά την ήττα σταμάτησε η τροφοδοσία επιχειρημάτων από «ψηλά».

Ετσι κι αλλιώς δικά τους επιχειρήματα και θέσεις δεν είχαν. Τώρα όμως ήρθε η δική μου η σειρά να μιλήσω σαν μοντέρνος. Γιατί δεν υπάρχει τίποτα πιο μοντέρνο και σύγχρονο από το να τη φέρνεις σε όσους έχουν δύναμη, σε όσους πιστεύουν ότι ελέγχουν την κατάσταση. Γι' αυτόν τον λόγο θεωρήθηκε μοντέρνο το ροκ στην πρώτη φάση του, μοντέρνος ο νεορεαλισμός στον κινηματογράφο κ.ά.

Δεν γουστάρω να με κάνει κουμάντο καμία ποδοσφαιρική ομάδα. Αν ο Αρης αποφάσιζε να χτίσει πάνω σε αρχαία ή σκόπευε δίπλα στον νεοσύστατο «ναό» να πλασάρει κανένα έκτρωμα, βαφτίζοντας το όλο επιχείρημα «διπλή ανάπλαση», σας πληροφορώ ότι θα ήμουν ο πρώτος που με τα δυο χέρια θα υπέγραφα την προσφυγή. Δεν γουστάρω κανένας να με τραβάει από το μανίκι.

Ούτε το κόμμα, ούτε κανείς άλλος. Ανήκω, βλέπετε, στη γενιά της μεταπολίτευσης, «την καημένη» όπως την τραγούδησε ο Πορτοκάλογλου, η οποία μεγάλωσε μεσοτοιχία με αυτήν του Πολυτεχνείου. Από πιτσιρικάδες λοιπόν κύριο μέλημά μας, αυτό που τώρα λένε διακύβευμα, ήταν να μην μας καπελώσει το κόμμα. Αντίθετα ψάχναμε τρόπους και μεθόδους ώστε να το καπελώσουμε εμείς.

Δεν είναι τυχαίο ότι οι περισσότεροι ανένταχτοι στην αριστερά ανήκουν στη γενιά μου. Δύσκολα τους βάζεις σε καλούπια. Να βγούνε λοιπόν τώρα όλοι αυτοί οι ελεύθεροι και ωραίοι, οι ανεξάρτητοι από κομματικές γραμμές και λογικές (απόλυτα θεμιτό και σεβαστό), αυτοί που ζουν αδούλωτοι, ανέμελοι με τα μαλλιά χυτά πάνω στους ώμους, χαρωποί στην καθημερινότητα της ζούγκλας, και να μας πουν ποιοι είναι οι μίζεροι, οι κολλημένοι, οι οπισθοδρομικοί και ποιοι οι μοντέρνοι, οι ρεαλιστές και οι ανοιχτόμυαλοι.

Γιατί δεν υπάρχει τίποτα πιο οπισθοδρομικό από το να σου σερβίρουν ένα πλαστικό παράδεισο και εσύ να κάνεις τούμπες από τη χαρά σου. Ούτε μπορείς να θεωρείς τον εαυτό σου ανοιχτόμυαλο υιοθετώντας λογικές που βολεύουν το ανίκανο κράτος κι όλους αυτούς που επενδύουν πάνω του κάνοντας χρυσές δουλειές. Τι θα πει: «Αν είναι να ρημάξει η περιοχή, καλύτερα να γίνει τσιμέντο με γαρνιτούρα δέκα δένδρα, να αναβαθμιστεί!». Οπως ο δήμος βρήκε λεφτά για το γήπεδο έτσι να βρει για να φτιάξει πάρκα και χώρους αναψυχής.

Η Ελλάδα είναι η μόνη ευρωπαϊκή χώρα από τις προηγμένες που δεν έχει Πρώτο Βαθμό Τοπικής Αυτοδιοίκησης! Κι ούτε πρόκειται να αποκτήσει! Καποδίστριας και πολύ τής είναι! Αυτό σημαίνει ότι μέσα στην αιχμαλωσία τους, με τα χέρια δεμένα εκ των προτέρων, οι περισσότεροι δήμαρχοι, θαλαμοφύλακες των μεγάλων κομμάτων, δεν έχουν ούτε τη δύναμη αλλά ούτε και την όρεξη να αποκτήσουν τη δύναμη για να συγκρουστούν.

Να συγκρουστούν με ποιους; Με κομματικούς που αύριο, μεθαύριο θα εγκρίνουν την προαγωγή τους ή με τους επιχειρηματίες που θα τους συμπαρασταθούν στον αγώνα για πολιτική επιβίωση. Αυτό θα το κάνουμε εμείς, μάγκες, οι πολίτες που μέχρι στιγμής μόνο κριτική ξέρουμε να πλέκουμε. Τώρα 130, την άλλη φορά 200, την επόμενη 500 και στο μέλλον αν ξυπνήσουμε (!) εξαψήφιο το νούμερο.

Και τότε θα δείτε ότι θα μας κάνουν τα χατίρια. Ως διά μαγείας οι πόλεις μας θα αρχίσουν να ομορφαίνουν, θα ξεφυτρώσουν παρκάκια, ποδηλατοδρόμοι, πεζόδρομοι και άλλα ωραία. Ολα αυτά που οι μοντέρνοι και σύγχρονοι άνθρωποι στην υπόλοιπη Ευρώπη αποκαλούν ποιότητα ζωής.

Κι αυτή η ποιότητα ζωής δεν έχει να κάνει με ένα γιγάντιο εμπορικό κέντρο που έρχεται να αναβαθμίσει τα υποβαθμισμένα, αλλά με μια αισθητική που φωνάζει, δεν μένει βουβή, μια αισθητική πραγματικά πρωτοπόρα και σύγχρονη. Που σέβεται ακόμα και τους ανύπαρκτους κορμοράνους. Και που να υπήρχαν, αυτοί που τους «κυνήγησαν» αποκλείεται να τους αναγνώριζαν.