Κλείστε το μαγαζί, βγήκαν μαχαίρια!

Μην ακούσω τίποτα για μεμονωμένο περιστατικό, γιατί ούτε σαν καλαμπούρι δεν θα το δεχθώ. Οταν φτάνουμε στο σημείο να μαχαιρώνονται άνθρωποι, τα αστεία και η αποποίηση ευθυνών περισσεύουν. Δεν έχει τέλος αυτό το πανηγύρι με τα καλόπαιδα τα τελευταία χρόνια στη Θεσσαλονίκη. Το έγραφα και πριν από λίγο καιρό. Καλύτερα κακός μάντης, παρά μάντης κακών. Εδώ και τρία–τέσσερα χρόνια έχει ανοίξει ένας κύκλος βίας με απρόβλεπτες συνέπειες και συνεπώς απρόβλεπτο τέλος.

Δεν έχει σημασία ποιος τον ξεκίνησε, ποιος άνοιξε αυτό τον κύκλο. Σημασία έχει ότι κανείς δεν δείχνει διάθεση να τον κλείσει, ότι η βία κουμαντάρει τα μυαλά (αν έχουν) των πρωταγωνιστών και οι πολλοί απλώς κάθονται και τους χαζεύουν. Εδώ και καιρό συμμορίες επιδίδονται σε βανδαλισμούς, επίδειξη αγριότητας και ψευτομαγκιάς, με τη λογική να έχει απομονωθεί παρέα με τη σύνεση σε σπίτι κλειδαμπαρωμένο και να μην τολμούν να βγουν. «Ντου» από βανδάλους σε τακτά χρονικά σημεία. Καταστρέφουν αυτοκίνητα, στήνουν ραντεβού θανάτου σε «γνωστούς», πραγματοποιούν επίθεση σε στέκια, απαντούν με εισβολές σε συνδέσμους, καίνε μαγαζιά, μαχαιρώνουν κόσμο, ανοίγουν κεφάλια με σιδερολοστούς. Δεν με νοιάζει αν το παιχνίδι προχθές ήταν μεταξύ παιδιών κάτω των 21.

Το ίδιο μου κάνει αν αγωνίζονταν πιτσιρίκια πεντάχρονα, κορασίδες, νεανίδες, έφηβοι, πιγκουΐνοι εναντίον σαλτιμπάγκων, ο Ταρζάν εναντίον του Γκοτζίλα. Σημασία έχει ότι κάποιοι τραβούν μαχαίρι και το στρέφουν με ευκολία εναντίον ενός άλλου ανθρώπου, σηκώνουν λοστάρια και ανοίγουν κεφάλια. Τι σημασία έχει ποιοι έπαιζαν, σιγά μην έχουν αναστολές οι συγκεκριμένοι. Σε αυτές λοιπόν τις περιπτώσεις δεν φτάνει να καταδικάσεις το περιστατικό. Οσο το καταδικάζεις εσύ τόσο σε καταδικάζουν οι πρωταγωνιστές σε ρόλο κομπάρσου. Χέστηκαν αν έχουν την «έγκριση» ή την κατακραυγή της ΠΑΕ που «εκπροσωπούν». Τη δουλειά τους την κάνουν και χωρίς πρωτόκολλο.

Καιρός είναι οι ΠΑΕ να αναλάβουν δράση σε συνεργασία με τους συνδέσμους. Μην ακούσω από κάποιους ότι δεν τους ξέρουν γιατί όταν περιστατικά σαν το προχθεσινό φουντώνουν, δεν έχουμε χρόνο για άλλα καλαμπούρια. Φτάνει να έχεις ασχοληθεί ένα μήνα σε ρόλο θεσμικό σε μια ΠΑΕ ή να έχεις χρηματίσει συνδεσμίτης για λίγες μέρες, ώστε να γνωρίζεις όχι μόνο τα τηλέφωνα των πρωταγωνιστών, αλλά κι αν χρωστούν κοινόχρηστα στην πολυκατοικία που μένουν. Τους ξέρουν και τους παραξέρουν και καλά θα κάνουν να ξεκόψουν οριστικά μαζί τους. Κανένας από αυτούς δεν είναι καμικάζι.

Κανείς δεν θα διακινδύνευε να καταλήξει στο «Τρίτη–Πέμπτη μακαρόνια» στην ψειρού, αν δεν ήξερε ότι από πίσω του έχει ισχυρές πλάτες να τον καλύψουν. Οσοι νόμοι κι αν ψηφιστούν, όσο σκληροί κι αν είναι δεν πρόκειται να λειτουργήσουν, αν δεν σταματήσει η προστασία από τη «σημαία». Η εποχή που οι παράγοντες προστάτευαν σαν «δικά τους παιδιά» όλη αυτή την πλέμπα που την παρασύρει τάχα το πάθος για την ομάδα έχει περάσει ανεπιστρεπτί σε όλα τα γήπεδα του κόσμου.

Μόνο στην Ελλάδα συνεχίζεται το «κρυφτούλι». Βαρέθηκα ειλικρινά τόσα χρόνια να γράφω και να ξαναγράφω. Να συμφωνούν μαζί μου οι παράγοντες, να προβληματίζονται, να καταδικάζουν και τελικά να καταλήγουμε και πάλι στο απόλυτο μηδέν, με το παρακράτος, τους ανεπάγγελτους και τους νονούς της νύχτας να κάνουν κουμάντο στην «μπαλίτσα» που μας διασκεδάζει. Σε λίγο δεν θα αξίζει πια να ασχολείσαι με τίποτα. Τίτλοι τέλους.