Επιτέλους 50%-50%!

Εχω μάθει στη ζωή μου να μην είμαι αχάριστος. Να μη ζητάω περισσότερα απ' όσα μπορώ να απολαύσω. Και φέτος το απολαμβάνω ειλικρινά. Ισως γιατί η παιδική μου επιθυμία, που με τα χρόνια πίστεψα ότι δεν θα γίνει πραγματικότητα, ότι δεν θα προλάβω να ζήσω για να τη δω, φέτος έχει πάρει σάρκα και οστά. Από μικρός ήθελα σ' ένα πρωτάθλημα να δω τη διαιτησία να σφυρίζει 50%-50%.

Και με αξίωσε ο καλός Πανάγαθος να το ζήσω φέτος. Επρεπε να φτάσουμε στο σωτήριο έτος 2009 να γίνει υπουργός ο Αντώναρος και η Φάνη Πάλης Ξεκίνημα Πετραλιά να μην μπει στη Βουλή, για να παρακολουθήσουμε ένα πρωτάθλημα στο οποίο οι κορακοντυμένοι θα σφυρίζουν 50%-50%. Πενήντα για τον Ολυμπιακό και πενήντα για τον Παναθηναϊκό. Κάτι είναι κι αυτό. Και μόνο γι' αυτό δεν είμαι αχάριστος. Μου φτάνει που έζησα να το δω. Νιώθω πραγματικά περήφανος ως άνθρωπος και για τη γενιά μου. Γιατί όλοι οι παλαιότεροι είχαν κάτι να υπερηφανεύονται.

Η φουρνιά του πατέρα μου περηφανευόταν ως η γενιά της Αντίστασης και της ΕΠΟΝ. Οι αμέσως μετά ως η γενιά του 1-1-4, των αγώνων για τη δωρεάν παιδεία. Εγώ 1-1-4 δεν πρόλαβα να ζήσω. Πρόλαβα το 1-4, όμως, του Αρη στην Τούμπα με τον Χαριστέα και αυτό με έκανε τουλάχιστον να μη νιώθω τόσο κομπλεξικός απέναντί τους. Οι πιο κοντινοί σ' εμένα ηλικιακά ήταν αυτοί της γενιάς του Πολυτεχνείου.

Γνώρισα τόσους που βρέθηκαν κλεισμένοι εκείνη την αποφράδα μέρα στο Μετσόβιο που μικρός πίστεψα ότι το «Μαρακάνα» χωράει λιγότερους. Αν μάλιστα σκέφτονταν τότε οι οργανώσεις που συμμετείχαν στην κατάληψη να βάλουν εισιτήριο, οι συμμετέχοντες αντιστασιακοί αλλά και τα κόμματα που εκπροσωπούσαν και εκπροσωπούν, τώρα δεν θα είχαν καμία ανάγκη από τις δωρεές των μεγαλοεκδοτών και μεγαλοεργολάβων. Αλλά να... Στερνή μου γνώση να σ' είχα πρώτα, που λέει και ο λαός.

Κουβέντα στην κουβέντα, ξεφύγαμε από το κατόρθωμα. Να σφυρίζουν, δηλαδή, οι κορακοντυμένοι 50%-50%, με τέτοια συνέπεια μάλιστα που εκνεύρισαν τον πρόεδρο της Σούπερ Λίγκας και της ΑΕΚ και θέλει τώρα να παραιτηθεί από το ύπατο αξίωμα της Λίγκας. Αρχής γενομένης από το αξίωμα, να σημειώσουμε ότι ο πρόεδρος της Λίγκας έχει λιγότερες ουσιαστικές αρμοδιότητες ακόμα κι από αυτές του Προέδρου της Δημοκρατίας. Παρίσταται και χαιρετίζει. Μερικές φορές δεν χρειάζεται ούτε καν να παρίσταται, φτάνει να χαιρετίζει!

Ο Θανόπουλος απειλεί με παραίτηση. Πριν από αυτόν ο Πηλαδάκης κάθε τρεις και λιγάκι ύστερα από κάθε φαλτσοσφύριγμα και σφαγή απειλούσε ότι θα τα βροντήξει και θα φύγει. Τελικά, μετά κόπων και βασάνων ολοκλήρωσε τη χρονιά και… μην τον είδατε, μην τον συναντήσατε τον Παναγή. Είναι τόσο ευχαριστημένος από τον χώρο ο Πηλαδάκης που αν βρεθεί κάποιος εκεί στον κάμπο να του δώσει έστω και κάτι λιγότερα από αυτά που έβαλε στην ομάδα, τότε τα πήρε και έφυγε, σπινιάροντας και στο σαλέπι, ο πρόεδρος. Κι αν ξανασχοληθεί με το ποδόσφαιρο, γράψτε μου.

Στο παρελθόν, κατά τη διάρκεια της θητείας του ως αντιπρόεδρος, είχε παραιτηθεί ο «δικός μου» ο Λάμπρος Σκόρδας, διαμαρτυρόμενος για τις διαιτητικές αυθαιρεσίες εις βάρος του Αρη. Τώρα, «συνάδελφος», εκδότης και διευθυντής εφημερίδας αγωνίζεται πλέον από άλλο πόστο για το καλό της ομάδας. Στο τέλος να μου το θυμηθείτε, δεν θα μείνει κανείς. Μόνο οι εκπρόσωποι των δύο «αιωνίων».

Γιατί αυτός ο θεσμός, όπως και κάθε σοβαρός θεσμός, έχει γίνει για δύο και τρίτος δεν χωρεί. Το τραγούδησε παλαιότερα νταλκαδιασμένος και ο Παπαμιχαήλ στην «Αρχόντισσα και στον Αλήτη»: «Η αγάπη θέλει δύο για να ζεσταθεί». Το αναφέρει, όμως, ρητά και το ποδοσφαιρικό μας ευαγγέλιο: «Ους η Σούπερ Λίγκα συνέζευξεν, άνθρωπος μη χωριζέτω!».