Πάντα στους στόχους της

Στο 2:18 πριν από το φινάλε και με το σκορ στο 63-57 υπέρ της Τουρκίας, πολλοί πιθανόν να είπαν από μέσα τους (και από έξω τους) ότι το παιχνίδι χάθηκε. Κάποιοι άλλοι, λιγότερο απαισιόδοξοι, εξέφρασαν διαφορετική άποψη. Βλέπετε, ανακαλέσαν στη μνήμη τους τους πολλούς θριάμβους της Εθνικής κατά το παρελθόν. Οχι αυτές καθαυτές τις επιτυχίες, όσο τον τρόπο με τον οποίο προέκυψαν κάποιες από αυτές.

Τα θρίλερ με τη Σλοβενία στην Ισπανία πριν από δύο χρόνια και βεβαίως με τη Γαλλία στον ημιτελικό του 2005 είναι από εκείνα που δεν ξεχνιούνται με τίποτα. Οι παίκτες μας δεν λύγισαν από το -6 και τη ροή του παιχνιδιού, που «έλεγε» Τουρκία. Θυμήθηκαν το παρελθόν και δικαιώθηκαν. Μας χάρισαν μία ακόμη χαρά, μία ακόμη επιτυχία, αλλά και μία ακόμη επιβεβαίωση.

Οτι καταφέρνει η «επίσημη αγαπημένη» να πετυχαίνει πάντα τους στόχους της. Πήγε στην Πολωνία όχι ακριβώς αποδεκατισμένη, αλλά χωρίς σημαντικούς της παίκτες. Διαμαντίδης και Παπαλουκάς είναι μονάδες, που δύσκολα καλύπτονται. Βασιλόπουλος και Τσαρτσαρής δεν είναι της ίδιας κλάσης και προσφοράς, αλλά βεβαίως έχουν θέση στο αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα.

Παρά, λοιπόν, τις αντιξοότητες αυτές τα παιδιά, που βρίσκονται από τις 7 Σεπτεμβρίου στην Πολωνία, τα κατάφεραν. Και μπορούν και περισσότερα. Το μετάλλιο απέχει από μας μόλις μία νίκη. Αν την πετύχουμε σήμερα κόντρα στην Ισπανία, θα μιλάμε για μία υπέρβαση άνευ προηγουμένου. Δεν είναι μόνο ότι η Ισπανία είναι καλύτερη ομάδα από μας, αλλά έχει και περισσότερες ώρες ξεκούρασης.

Σε λιγότερο από 24 ώρες τα δικά μας παιδιά, έχοντας και μία παράταση στα πόδια τους και τα χέρια τους, καλούνται να πετύχουν ένα θαύμα. Η αποστολή της Εθνικής, όμως, ήδη είναι πετυχημένη. Καταφέρνει να στέκεται στα δύσκολα, μπορεί να βγάζει ηγέτες, όταν δεν φαίνεται να υπάρχουν. Ανεξάρτητα από τις κάθε φορά απουσίες και προβλήματα, δείχνει πόσο ψηλά είναι από πλευράς προσωπικοτήτων.