Ποδόσφαιρο ή μπάλα; (Sportday / Μιχάλης Λεάνης)

Σινεμά ή κινηματογράφος; Το σινεμά είναι για όλους. Σάντουιτς, μπίρα, ποπ κορν. Σινεμά μπορεί να κάνει και ένα μικρό παιδί, αγοράζοντας μια ψηφιακή κάμερα και γνωρίζοντας βασικές δυνατότητες χρήσης ενός κομπιούτερ. Ετσι μπορεί να μοντάρει εικόνες, ακόμη και να παρέμβει σε αυτές. Κινηματογράφο όμως, σαν αυτόν που έκανε ο Τσάρλι Τσάπλιν με μία κάμερα καρφωμένη; Μόνο αν έχεις έμπνευση, συναίσθημα και άλλες ικανότητες που χαρακτηρίζουν τους καλλιτέχνες, μπορείς να δημιουργήσεις.

Γιατί περί δημιουργίας πρόκειται. Το ίδιο ισχύει και για τους συγγραφείς. Αλλο η γραφή και άλλο η συγγραφή ενός μυθιστορήματος. Αλλο πράγμα μία πετυχημένη ζωγραφιά και άλλο η ζωγραφική. Η έμπνευση ενός ποιήματος και η ποίηση. Ολοι έχουμε στιγμές έμπνευσης, ευτυχώς όμως καλλιτέχνες είναι λίγοι. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και στο ποδόσφαιρο. Γιατί άλλο πράγμα όταν μιλάμε για μπάλα και άλλο για ποδόσφαιρο. Μπάλα μπορεί να παίξει ο οποιοσδήποτε, αρκεί να την πετυχαίνει. Οταν ήμασταν μικροί και τρέχαμε στις αλάνες, μπάλα μαζί μας έπαιζε και ο χοντρός της παρέας. Μόνο και μόνο γιατί αυτός έφερνε την μπάλα. Ποδόσφαιρο όμως δεν κατάφερε κανείς μας να παίξει. Ευτυχώς για το άθλημα. Ποδόσφαιρο παίζουν οι Βραζιλιάνοι. Ολοι οι άλλοι παίζουν μπάλα και σε κάποιες στιγμές έμπνευσης αποπειρώνται να τους μιμηθούν. Κάποιες στιγμές όμως.

Αυτές που στην ιστορία τους θα αποδειχθούν λαμπρές και ανεπανάληπτες. Αυτό το ανεπανάληπτες μαρτυράει το βαθμό δυσκολίας που τους χαρακτηρίζει να επαναλάβουν τον άθλο τους. Κάτι που για τους Βραζιλιάνους αποτελεί καθήκον. Οπως άλλωστε για κάθε καλλιτέχνη που σέβεται την τέχνη που υπηρετεί. Μόνο από αυτούς μπορεί ο κόσμος να έχει απαιτήσεις. Το απέδειξαν προχθές το βράδυ στον τελικό με την Αργεντινή. Η διαφορά τεράστια. Αυτό είναι το ποδόσφαιρο. Παίκτες με προσωπικότητα που χαϊδεύουν την μπάλα, την ίδια ώρα που κάποιοι άλλοι την ταλαιπωρούν, που ντριμπλάρουν με χάρη χορευτή, την ίδια ώρα που κάποιοι τη δίνουν με τη μία (αλήθεια, τι άλλο θα μπορούσαν να κάνουν;) αφού έτσι επιβάλλουν οι κανόνες του σύγχρονου ποδοσφαίρου. Ετσι, φθάσαμε στο να παίζουν μπάλα όλοι, αρκεί να έχουν πνευμόνια, λίγο μυαλό και πολλή θέληση. Ετσι έγιναν προπονητές όλοι, αρκεί να είχαν την εξυπνάδα να στήσουν τους παίκτες πονηρά μέσα στον αγωνιστικό χώρο ώστε οι άλλοι να μην κερδίσουν.

Ετσι φθάσαμε να βλέπουμε ό,τι πριν από λίγα χρόνια μάς προξενούσε αηδία μόνο και μόνο επειδή οι νόμοι της αγοράς μάς επέβαλαν να το αναγάγουμε σε εξέλιξη του αθλήματος.

Δεν ξέρω τι κερδίσαμε, χάσαμε όμως το ποδόσφαιρο. Προσπαθώ να θυμηθώ μετά τον τελικό του Confederations Cup πόσα χρόνια είχα να δω από παίκτες με ντρίπλα, ατομική ενέργεια, συνδυασμούς και «κρύψιμο» της μπάλας.

Από παίκτες που πρωταγωνιστούν και οι μεταγραφές τους κόστισαν εκατομμύρια. Που μονοπώλησαν το ενδιαφέρον των ποδοσφαιρόφιλων και έγιναν ινδάλματα για τα νέα παιδιά. Αλλά κάποιος οφείλει να εξηγήσει στα νέα παιδιά, αλλά και σε όλους αυτούς που διαβρώθηκαν στη διαδρομή πως τέχνη είναι το να καταφέρεις να φαντάζει απλό αυτό που αντικειμενικά είναι δύσκολο. Οπως το πέταγμα μιας πεταλούδας. Αλήθεια έχετε ποτέ επιχειρήσει να πετάξετε;