Οι υπόλοιποι μετατρέπονται σε κομπάρσους

Και να σκεφτεί κανείς ότι διανύουμε περίοδο σοβαρότατης οικονομικής κρίσης, που πλήττει βαρύτατα και το παγκόσμιο ποδόσφαιρο. Με την εξαίρεση της Ρεάλ, που δεν είναι ακριβώς ομάδα αλλά πολιτικό καθεστώς...

Οι «αιώνιοι» του ελληνικού ποδοσφαίρου ανοίγουν τα πουγκιά και σκορπούν χρήμα προκειμένου να εξασφαλίσουν το επόμενο πρωτάθλημα. Ο Παναθηναϊκός ξοδεύει γιατί έχει κάβα από τη συμμετοχή του στο Τσάμπιονς Λιγκ. Ο Ολυμπιακός ξοδεύει γιατί προσδοκά να τα πάρει από την επικείμενη συμμετοχή του. Και οι δύο βλέπουν μπροστά. Οποιος πάρει πρωτάθλημα φέτος έχει εξασφαλισμένη συμμετοχή στο επόμενο Τσάμπιονς Λιγκ, άρα εξασφαλισμένη χρηματοδότηση...

Ετσι όπως πάνε τα πράγματα, οδηγούμαστε σε καταστάσεις μπάσκετ. Οι υπόλοιποι σύλλογοι αδυνατούν για λόγους αντικειμενικούς να επενδύσουν σε παίκτες όπως οι δύο «αιώνιοι». Αντικειμενικά η ψαλίδα αναμένεται να ανοίξει, παρά τις στοχευμένες μεταγραφικές κινήσεις του ΠΑΟΚ και την έφεση του Μπάγεβιτς να ανεβάσει την αξία των ποδοσφαιριστών που επιλέγει.

Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός βρίσκονται σε τροχιά σύγκλισης με τα ευρωπαϊκά κλαμπ. Μην τρελαθούμε. Εξαιρούνται αμέσως Ισπανοί, Αγγλοι και Ιταλοί. Από κει και πέρα, όλα τα άλλα παραμένουν ανοικτά. Οι φετινές κινήσεις των δύο και οι μεταγραφικοί στόχοι που βάζουν, αν μη τι άλλο, τους απομακρύνουν από την ελληνική πραγματικότητα. Η κεντρική διαχείριση των εγχώριων τηλεοπτικών δικαιωμάτων εξασφαλίζει σε όλους τους όρους μιας αξιοπρεπούς διαβίωσης, αλλά αφήνει αδιατάρακτο το status ανάμεσα στις ομάδες.

Η μάχη των «αιωνίων» αποκτά ανησυχητικά χαρακτηριστικά. Ο Παναθηναϊκός δίνει τα ρέστα του για να γκρεμίσει τον αντίπαλό του από την κορυφή. Επιχειρεί να θωρακιστεί στο θεσμικό επίπεδο κερδίζοντας μάχες χαρακωμάτων, εκεί που διαμορφώνονται τα κέντρα εξουσίας του ελληνικού ποδοσφαίρου. Παράλληλα, εγκαταλείπει τους μεταγραφικούς ερασιτεχνισμούς τύπου Μελίσση, Κλέιτον, Χριστοδουλόπουλου και επενδύει στοχευμένα σε παίκτες αδιαμφισβήτητης αξίας. Ο Κόκκαλης με οδηγό τη γνωστή δήλωση «δεν θα καθίσουμε να τη φάμε» κινείται στη σωστή κατεύθυνση. Παίρνει και στοχεύει σε παίκτες μεγάλης αξίας, ποντάροντας πάντα ότι ξεκινάει το ράλι από τη θέση του οδηγού. Με όλο τον σεβασμό στον Κετσπάγια και τον Τεν Κάτε, θεωρώ ότι η κούρσα των Κόκκαλη και Πατέρα ξεπερνάει τον δικό τους ορίζοντα. Είναι μάχη με καθαρά επιχειρηματικά κριτήρια, που ατενίζει τους χρυσοφόρους ορίζοντες του Τσάμπιονς Λιγκ. Εξ ου και το άγχος του Τιμούρ Κετσπάγια για είσοδο στους ομίλους.

Οσα πέτυχε πέρυσι σε βάρος του Ολυμπιακού τώρα θα γυρίσουν μπούμερανγκ αν η νέα ομάδα του μείνει εκτός νυμφώνος. Από την άλλη, στον πολυμετοχικό με αυτό το μεταγραφικό κρεσέντο θα παραδώσουν τον Τεν Κάτε στην κοινή χλεύη αν με τόσο καλές μεταγραφές τερματίσει και πάλι πίσω από τον Ολυμπιακό. Μια τεράστια μάχη οικονομικών συμφερόντων εξαπλώνεται πάνω στο ελληνικό ποδόσφαιρο, αφήνοντας όλες τις άλλες ομάδες σε ρόλο κομπάρσου. Ο πολυμετοχικός Παναθηναϊκός φαίνεται να βρίσκει τις ισορροπίες του. Το γήπεδο προχωρά επιτέλους κλείνοντας μία επί χρόνια αιμορραγούσα πληγή. Ο Κόκκαλης διαισθανόμενος τον κίνδυνο από τη συσσωρευμένη «πράσινη» δύναμη πυρός αναζητεί και φαίνεται να βρίσκει οικονομικές συμμαχίες.

Η πίτα σε Ελλάδα και Ευρώπη έχει μόλις δύο διεκδικητές. Μένουν μόνο κάποιοι ρομαντικοί ή αφελείς να πιστεύουν ότι αν είχαν είκοσι εκατομμύρια θα έπαιρναν το Τσάμπιονς Λιγκ!