Τι απαντάς τώρα;

Γράφει ο Χρήστος Ρομπόλης

Απόλυτη σιγή... Αυτή ήταν η απόκρισή μου στο συνάδελφο του ΕΣΑΚΕ που μου τηλεφώνησε και ζήτησε την ψήφο μου για τον καλύτερο νέο παίκτη της Α1 την περίοδο που τελείωσε. Τι να απαντήσω; Βρείτε μου εσείς έναν πρωτοεμφανιζόμενο ή τουλάχιστον απλώς... νέο παίκτη που να έκανε αισθητή την παρουσία του στο πρωτάθλημα. Για να μην ρίξω... λευκό, ζήτησα να μου πουν τι ψήφισαν οι υπόλοιποι συνάδελφοι. Βρισκόμενοι προφανώς όλοι τους στο ίδιο αδιέξοδο, έδωσαν την ψήφο τους σε παίκτες όπως οι Μαυροκεφαλίδης, Καϊμακόγλου, Πρίντεζης και Περπέρογλου, οι οποίοι όμως έχουν ήδη πατήσει τα 25. Πολύ θα ήθελα να έριχνα την ψήφο μου στον Σλούκα ή τον Παπανικολάου, αλλά...

Πάντα αυτό το «αλλά»... Η Ελλάδα δεν έπαψε, ούτε θα πάψει να παράγει ταλέντα. Το μαρτυρούν οι μεγάλες επιτυχίες όλων των «μικρών» Εθνικών ομάδων, με πιο πρόσφατη την κατάκτηση του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος στον Πύργο το περασμένο καλοκαίρι. Πού είναι όμως όλα αυτά τα παιδιά; Οι Σλούκας και Καραθανάσης θεωρήθηκαν «άγουροι» για τις απαιτήσεις του Ολυμπιακού, ο Παπανικολάου «θάφτηκε» από τον Ματζόν στον Άρη, ο Γιάνκοβιτς δεν βρήκε θέση στον Πανιώνιο και πάει λέγοντας... Στις περισσότερες των περιπτώσεων οι θέσεις τους καταλήφθηκαν από αμφιβόλου ποιότητας και περαστικούς κοινοτικούς, ενώ σχεδόν όλοι έμειναν να περιμένουν το καλοκαίρι και τις επόμενες εθνικές υποχρεώσεις για να δουν... δράση.

Την ίδια ώρα, στο ΝΒΑ όλα είναι έτοιμα για τα φετινά ντραφτ. Οι «σοφοί» σε θέματα αθλητικής παιδείας και προώθησης των νέων Αμερικανοί έχουν καθιερώσει ένα σύστημα που καταφέρνει ταυτόχρονα να αξιοποιεί τα ταλέντα της εγχώριας και όχι μόνο παραγωγής, αλλά και να διατηρεί σε υψηλά επίπεδα τον ανταγωνισμό αποδίδοντας στις χειρότερες ομάδες τους καλύτερους ρούκι.

Κλείστε τα μάτια και φανταστείτε πόσο ευεργετικές συνέπειες θα μπορούσε να έχει ένα τέτοιο εγχείρημα και στην Ελλάδα. Ο Σλούκας, ο Παπανικολάου και τα άλλα παιδιά δεν θα παρακαλούσαν για λίγα ψίχουλα συμμετοχής, αλλά θα μπορούσαν να εξελιχθούν σε ηγέτες ομάδων όπως η ΑΕΛ, το Αιγάλεω και τα Τρίκαλα. Οι σύλλογοι αυτού του βεληνεκούς θα αποκτούσαν νέα δυναμική, θα στηρίζονταν σε ελληνικό αίμα και οι νέοι παίκτες θα έβρισκαν χώρο και χρόνο να αγωνιστούν, να εξελιχθούν και να διακριθούν.

Κάτι τέτοιο στην παρούσα φάση μπορεί να φαντάζει ουτοπικό, αλλά ίσως-με αρκετή επεξεργασία και μελέτη-να είναι μία διέξοδος στα πολλά δεινά του πρωταθλήματος. Φτάσαμε στα τέλη του Ιουνίου και στη συντριπτική πλειονότητα των συλλόγων της Α1, ακόμη και ομάδων με κόσμο και ιστορία όπως ο Άρης, ο ΠΑΟΚ, η ΑΕΚ και ο Πανιώνιος, ή ομάδων με προοπτικές Ευρωλίγκας όπως το Μαρούσι, υπάρχει αβεβαιότητα και δεκάδες δυσεπίλυτα προβλήματα. Σκέφτεστε κάποια καλύτερη λύση;

Απορίες, σχόλια και παρατηρήσεις στο chrobolis@yahoo.com.