Ας αρχίσει από τον Κατσουράνη και ύστερα βλέπουμε...

Για να πούμε και του στραβού το δίκιο, ο Μέλμπεργκ είναι ικανότατος στόπερ, αλλά δεν κατεβάζει την μπάλα. Εδώ που τα λέμε, ούτε οργανωτικές ικανότητες έχει ώστε να διαβάζει το παιχνίδι από πίσω. Αν τις είχε, δεν θα ήταν Σουηδός, θα ήταν Γερμανός και θα τον έλεγαν Μπεκενμπάουερ. Με την έννοια αυτή έχει έναν πόντο ο Τεν Κάτε, που τώρα τελευταία μάθαμε ότι δεν ήταν «ζεστός» με τον Μέλμπεργκ, διότι δεν είχε αυτά τα επιπλέον προσόντα. Ομως, άμα δεν τα έχει μία φορά ο Σουηδός, δεν τα έχει δύο φορές ο Πουιγκρενιέ, που είναι κοντά δύο μέτρα και όπως και να το κάνουμε με τέτοιο μπόι τον μόνο που θυμάμαι να ξέρει μπάλα ήταν ο Σόκρατες.

Ετσι, δικαιολογημένα έρχεται στο μυαλό η παροιμία «όσα δεν φθάνει η αλεπού, τα κάνει εκ των υστέρων κρεμαστάρια». Σημαίνει αυτό ότι την απώλεια του Σουηδού θα τη χρεώσουμε στον Ολλανδό κόουτς; Οχι. Τη σιγουριά, όμως, ότι θα έρθει ο Ενχελάαρ επειδή είναι «παιδί» του Τεν Κάτε μπορούμε να την παραβλέψουμε; Οχι. Κοντά σε αυτά προσθέτουμε και την άρνηση της Ρεάλ να συζητήσει για την παραχώρηση του Ντρέντε και έχουμε μια αλληλουχία μεταγραφικών αποτυχιών.
Και τώρα μια απορία: πώς έγινε και στη διαπραγμάτευση με τη Ρεάλ δεν χρησιμοποιήθηκε ο Χουάν Ρότσα, που μιλάει την ίδια γλώσσα με τον αθλητικό διευθυντή της «Βασίλισσας», Χόρχε Βαλντάνο;

Τα σουμάρουμε όλα αυτά και έχουμε τουλάχιστον μια προβληματική διαχείριση του θέματος μεταγραφές από πλευράς Παναθηναϊκού. Λαμβάνουμε επιπλέον υπ' όψιν μας ότι το πρόβλημα είναι άσχετο με το διαθέσιμο ρευστό, επειδή τέτοιο υπάρχει, και έχουμε ως δικαιολογημένο αποτέλεσμα την έντονη ανησυχία των οπαδών του Παναθηναϊκού. Πολλώ δε περισσότερο που ο οικονομικά «στενόχωρος» Ολυμπιακός παίρνει παίκτες, και μάλιστα από τον κύκλο ενδιαφερόντων του «αιώνιου αντιπάλου». Η ανησυχία αυτή φτάνει όσο να είναι μέχρι το διοικητήριο της «πράσινης» ΠΑΕ. Η απάντηση δεν μπορεί να είναι άλλη από κάποιο «χοντρό» ξήλωμα του ταμείου για να έρθει ένας παικταράς, ένα όνομα, δηλαδή, για να σβήσει τις αρνητικές εντυπώσεις.

Το μέλλον θα δείξει πού ακριβώς εντοπίζεται η δυσλειτουργία του «πράσινου» μεταγραφικού μηχανισμού. Επί του παρόντος χάνονται παίκτες και εντυπώσεις. Και επειδή δεν γίνεται να καταφθάσει ξαφνικά ένας σωρός παικταράδες για να φορέσει την πράσινη φανέλα, ας γίνει αρχή από τον Κώστα Κατσουράνη. Με όλο τον σεβασμό στην κλάση του Ενχελάαρ και στην άποψη που έχει για την αξία του ο Τεν Κάτε, ο «Κατσούρ» έχει όλα τα τυπικά και ουσιαστικά προσόντα για να πλαισιώσει ως ηγέτης και καθοδηγητής τον μόνο που υπάρχει τώρα στην Παιανία και λέγεται Γιώργος Καραγκούνης.

Το «ζεστό» χρήμα βοηθάει πολύ για να ξεπεραστούν αγκυλώσεις και δυσλειτουργίες. Αν αυτές εντοπίζονται μόνο στη διαδικασία του παζαριού, κουτσά στραβά θα ξεπεραστούν. Αν, όμως, έχουν την αιτία τους στις επιλογές του Τεν Κάτε, υπάρχει φόβος να αρχίσει η χρονιά όπως κύλησε η προηγούμενη...