Yμηττόστ!

Ο γνωστός Ιταλός τραγουδοποιός Francesco de Gregori έγραψε κάπου στα μέσα της δεκαετίας ένα τραγούδι που έκανε μεγάλη επιτυχία, με τίτλο «Rimel». Σε ένα στίχο αυτού του κομματιού λέει: «A Parigi mi aspettano ancora», όπερ έστι μεθερμηνευόμενον: «Στο Παρίσι ακόμα με περιμένουν». Γιατί στο Παρίσι και όχι σε κάποια άλλη πόλη δεν μάθαμε ποτέ, αν και τραγουδούσαμε το κομμάτι με πάθος. Επίσης, τόσα χρόνια δεν αξιωθήκαμε να μάθουμε ποιοι τον περιμένουν και γιατί.

Το ίδιο μυστήριο περιπλέκεται όχι στους στίχους, αλλά στις δηλώσεις του υπουργού Χρήστου Μαρκογιαννάκη όταν κατηγορηματικά δηλώνει: «Εκανα οικονομία στα αεροπλάνα επειδή... έβρεχε μέχρι προχθές»! Πέρα βρέχει γενικότερα. Δεν μάθαμε ποτέ πού έβρεχε, ούτε σε ποια χώρα αναφερόταν ο υπουργός. Τον άκουσαν, πάντως, κάτι γριές, η μία δύο φορές υποψήφια για «Μις Εγκεφαλικό» και οι άλλες για τον τίτλο «Μις Εφημερία», και βγήκαν να μαζέψουν την μπουγάδα. Συνήθως ό,τι αναφέρει με τρόπο θεσμικό η τηλεόραση είναι αλήθεια. Τελικά ο Υμηττός πήρε για μία ακόμα φορά φωτιά και καλό θα είναι από εδώ και στο εξής, αν θέλουμε να είμαστε ακριβείς, να τον αποκαλούμε Υμηττόστ. Γύρω από το περιστατικό στήθηκε το γνωστό ετήσιο σκηνικό.

Ο κόσμος βγήκε στους δρόμους με κουβάδες και τενεκέδες για να σβήσει τη φωτιά υποκαθιστώντας την κρατική μηχανή, σώζοντας οτιδήποτε σωζόταν, οι τηλεαστέρες-δημοσιογράφοι, οι οποίοι κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να μην αλλάξει η σταθερά των δύο μεγάλων κομμάτων, ζητούσαν σε αυστηρό τόνο τις ευθύνες από την κυβέρνηση, την ίδια ώρα που η αντιπολίτευση έδειχνε με το δάχτυλο τον ένοχο. Συνεπώς, έχουμε την κυβέρνηση που μας αξίζει, την αντιπολίτευση που μας αξίζει και… τα δάση που μας αξίζουν.

Ολα αυτά, όμως, τα παθαίνουμε επειδή δεν βάζουμε το μυαλό μας να δουλέψει, επειδή δεν ελευθερώνουμε τη δημιουργική φαντασία μας. Την επόμενη φορά τα ελικόπτερα, αν με το καλό σηκωθούν έστω και αυτά τα τρία, αντί για νερό να πετάνε στην περιοχή τσιμέντο ταχείας πήξεως και τα αεροπλάνα που θα ακολουθούν αλεξιπτωτιστές-οικοδόμους, ώστε να πλακώσουν να χτίσουν τις βίλες τώρα που το θέμα είναι ακόμα ζεστό. Στη βράση χτίζεται η βίλα. Να δείτε που κανείς δεν θα πει κουβέντα, πλην μερικών γραφικών, με τους οποίους στο φινάλε δεν αξίζει να ασχολούμαστε, την ώρα που ο κόσμος προοδεύει.

Αν αφήσουμε την περιοχή του Υμηττού, αλλά και κάθε άλλη, στην κρατική μέριμνα, το μόνο σίγουρο είναι ότι θα ρημάξει από την εγκατάλειψη. Πριν προλάβουν, λοιπόν, τίποτα μαλλιάδες, από αυτούς που εκνευρίζουν τον Πανούτσο, να μαζέψουν υπογραφές και να χαρακτηρίσουν την περιοχή αναδασωτέα, να πλακώσουν τα φυτέματα και να αρχίσουν να την ψάχνουν εκθέτοντας ιδιωτικές εταιρείες, με αποτέλεσμα η περιοχή κάθε χρόνο να λαμπαδιάζει εκ νέου καταντώντας αχούρι, ας ρίξουμε με τη μέθοδο που προανέφερα τα πρώτα μπετά να τελειώνουμε.

Να βλέπουμε τα νεόδμητα σπιτάκια νοικοκυρεμένα με τα κηπάκια τους, τις πισινούλες τους, τις πέργκολές τους, ας βαφτίσουμε το έργο διπλή ανάπλαση, διότι όλες οι μεζονέτες είναι δίπατες και πάντα δίπλα φυτρώνει άλλη μία, και μετά αμφιβάλλω αν θα διαμαρτυρηθεί κανείς για την κρατική μέριμνα, την κυβερνητική ανικανότητα, τον ελλιπή αντιπυρικό σχεδιασμό. Τζάμπα καθόμαστε και μανουριάζουμε…