Προσοχή στις απομιμήσεις

Τι δήλωσε ο σερ Αλεξ μετά τη λήξη του παιχνιδιού; Οτι ο Γκουαρντιόλα τον αιφνιδίασε, το έπιασε στον ύπνο δηλαδή με την ομάδα και στο σχήμα που παρέταξε! Μάλλον ο Καταλανός θα έπρεπε να κάνει αυτή τη δήλωση. Στην αρχική ενδεκάδα ο Παρκ, ο Γκικς στα χαφ, ο Ρούνεϊ στα αριστερά, στα δεξιά του πάγκου ο Τέβες και δίπλα του ο Μπερμπάτοφ. Ετσι κερδίζεις μόνο αν θέλει ο αντίπαλος. Το θέμα όμως είναι να θέλεις και εσύ. Παρατηρώντας τον σερ Αλεξ μετά τη λήξη του τελικού να κοιτάζει αμήχανος και σαστισμένος τους πανηγυρισμούς των Καταλανών, θυμήθηκα τη φιλοσοφημένη φράση ενός φίλου μου. «Με τα λεφτά τα κάνεις όλα», έλεγε.

«Εχεις χρήματα, τότε μέχρι και για χόμπι… φτωχός μπορείς να γίνεις. Να κάνεις τον φτωχό, ρε αδελφάκι μου, να μη σε παίρνει χαμπάρι κανείς ότι το φυσάς το παραδάκι. Το αντίθετο, όμως δεν γίνεται. Αντε να κάνεις τον λεφτά χωρίς φράγκο». Κάτι ανάλογο συνέβη και την Τετάρτη το βράδυ στον μεγάλο τελικό. Η Μπαρτσελόνα απέδειξε με τον πιο καθαρό τρόπο ότι σαν τη Γιουνάιντετ μπορεί να παίξει. Και όχι μόνο αυτή αλλά και άλλες ομάδες που πρωταγωνιστούν στην κεντρική ευρωπαϊκή σκηνή του ποδοσφαίρου. Το αντίθετο, όμως, αποδεικνύεται κομματάκι δύσκολο. Η Μάντσεστερ αποκλείεται να παίξει σαν την Μπάρτσα. Δεν έχει τους παίκτες, δεν έχει το ταλέντο, την ατομική ενέργεια, την παραγωγική φαντασία. Πώς θα το κάνει;

Το ίδιο ίσχυε κάποτε –θα το θυμούνται όσοι πρόλαβαν να τον απολαύσουν– με τον μεγάλο Αγιαξ του Κρόιφ. Ο Κρόιφ είναι απαραίτητη διευκρίνιση για να καταλαβαίνουμε σε ποια μεγάλη περίοδο του «Αίαντα» αναφερόμαστε. Λοιπόν την εποχή εκείνη την τρανή που το ολοκληρωτικό ποδόσφαιρο είχε ξετρελάνει τους πάντες με πρώτο τον κόουτς Αρχοντίδη, κανείς δεν μπορούσε, όσο κι αν προσπάθησε, να παίξει σαν τον Αγιαξ. Ούτε σαν αξιοπρεπής απομίμηση δεν στεκόταν, σαν μαϊμού της προκοπής. Αντίθετα, οι Ολλανδοί τα κατάφερναν μια χαρά στις απομιμήσεις. Πάρτε για παράδειγμα τον τελικό στο Βελιγράδι με αντίπαλο τη μεγάλη «γηραιά κυρία» του ιταλικού κάλτσιο, τη Γιουβέντους. Παικταράδες πλαισίωναν την ενδεκάδα της.

Σαν τον Αγιαξ όμως δεν μπορούσαν να παίξουν. Η ομάδα του Κρόιφ σκόραρε στα πρώτα δέκα λεπτά με τον Ρεπ και μετά ανέλαβε αυτή να παίξει σαν Γιουβέντους. Πασούλες σε όλο το γήπεδο, ρυθμός στο ρελαντί και προσοχή στα μετόπισθεν. «Τους κοιτάζαμε, φοβόμασταν μην κάνουμε κάτι παραπάνω και τους ξυπνήσουμε και βρεθούμε μπλεγμένοι. Ημασταν απόλυτα ευχαριστημένοι με το σκορ. Ευτυχώς το ίδιο κι αυτοί, και έτσι χάσαμε μόνο 1-0», δήλωσε ύστερα από χρόνια ο μεγάλος Μπέτεγκα. Ετσι θα συμβαίνει πάντα. Η ομάδα που της περισσεύει το ταλέντο και γνωρίζει πώς να το εκμεταλλεύεται δημιουργικά θα είναι πάντα αυτή που θα διαλέγει πώς να αγωνιστεί. Και ο αντίπαλος, όσο αξιόλογος και αν είναι, μοιραία θα την ακολουθεί!