Νεκροταφείο ελεφάντων (Sportday / Μιχάλης Λεάνης)

Οι ομάδες μας θέλουν να αποκτήσουν έναν παίκτη-κράχτη. Αν ρωτήσεις το γιατί, θα σου απαντήσουν με ένα στόμα, μια φωνή: «Γιατί θέλει ο κόσμος έναν τέτοιον παίκτη, γιατί μόνο έτσι θα μπορέσουμε να πουλήσουμε διαρκείας, μπλα, μπλα, μπλα...». Αν μπεις σε αυτό το σκεπτικό, αποκλείεται να βγάλεις άκρη. Τραβάτε με κι ας κλαίω. Οι σύλλογοι τάχα μου δεν θέλουν, αλλά τους πιέζει ο κόσμος, και από την άλλη μεριά, αν μιλήσεις με τους φιλάθλους, πολλοί θα σου πουν ότι δεν τρώμε πια κουτόχορτο, η πολιτική των ομάδων είναι τέτοια για να φέρει τον κόσμο ξανά στα γήπεδα. Με λίγα λόγια, η κότα έκανε το αυγό ή το αυγό την κότα; Τα γεγονότα όμως μιλάνε μόνα τους. Οσο κι αν προσπαθούν οι ελληνικοί σύλλογοι ρίχνοντας στάχτη στα μάτια κάποιου παίκτη αναγνωρισμένης αξίας που θα κάνει το «μπαμ», δεν μπορούν να τον φέρουν.

Ο Κονσεϊσάο είναι χαρακτηριστική περίπτωση. Καλός παίκτης, έτσι όπως τουλάχιστον τον θυμόμαστε, έρχεται στη χώρα μας transit, αφού πρώτα σταμάτησε στην Τουρκία. Οταν έφευγε από τη Γερμανία για να ζητήσει αλλού την ποδοσφαιρική του τύχη, η τιμή του θεωρείτο τσουχτερή για τα ελληνικά δεδομένα. Σταμάτησε λοιπόν στη γειτονική χώρα, έπαιξε και δεν έπαιξε, με αποτέλεσμα στο ποδοσφαιρικό του χρηματιστήριο η τιμή του να πέσει, και τότε... καλώς τον στην Ελλάδα. Να μην αρχίσουν κάποιοι να βγάζουν συμπεράσματα ότι τάχα υποστηρίζω πως ο Κονσεϊσάο δεν είναι καλός παίκτης.
Στο κάτω-κάτω της γραφής, τις ικανότητές του, που αντικειμενικά υπάρχουν, θα μας τις αποδείξει.

Αυτό που θέλω να πω είναι ότι η μεταγραφή του, όπως και των περισσοτέρων παικτών που έκαναν κάποτε όνομα, γίνεται από δεύτερο χέρι. Κάτι ανάλογο συνέβη και με τον Ριβάλντο. Μόνο όταν ξέμεινε από προτάσεις μεγάλων ευρωπαϊκών ομάδων, τότε και μόνο τότε ο Βραζιλιάνος θεός έριξε το βλέμμα του πιο χαμηλά. Κανένας παίκτης, πραγματικός κράχτης, δεν πρόκειται να διαλέξει μια ομάδα που και η ίδια να είναι κράχτης. Γιατί μόνο έτσι θα μπορέσει να κάνει τα όνειρά του πραγματικότητα, αλλά και τις φιλοδοξίες του. Και μη μου πείτε ότι αυτοί οι ξένοι που έρχονται στη χώρα μας έχουν ιδιαίτερες φιλοδοξίες. Ουσιαστικά την ποδοσφαιρική τους υστεροφημία και αξιοπρέπεια προσπαθούν να περισώσουν.

Πάνω σε αυτήν ποντάρουν οι σύλλογοι και οι οπαδοί. Μεγάλο όνομα στο ζενίθ της καριέρας του με πρώτη του επιλογή -είναι σαν να λέμε Ελβετός εραστής- δεν υπάρχει πουθενά στον ποδοσφαιρικό χάρτη. Θέλετε να δούμε το ζήτημα από μία άλλη άποψη; Μετά το περίφημο Euro και τη θριαμβευτική κατάκτησή του από τη χώρα μας, πόσοι παίκτες αξίας ήρθαν και πόσοι που μπορούσαν να κάνουν μεγάλη καριέρα στη χώρα μας έφυγαν; Οι δεύτεροι είναι συντριπτικά περισσότεροι. Σε συνδυασμό με την ξεκάθαρη επιλογή της νέας γενιάς ταλαντούχων ποδοσφαιριστών για καριέρα μακριά από τη χώρα που τους ανέδειξε, δεν χρειάζεται και πολύ για να καταλάβουμε πώς η χώρα μας σε λίγο καιρό θα μεταμορφωθεί σε νεκροταφείο ελεφάντων. Μέχρι τότε οι κράχτες από αυτούς που κράζουν δεν θα απέχουν πολύ.