Στη θέση του Βαλβέρδε κάποιον θα βρει, στη θέση του «Τζόλε» όμως;

Kάπως αλλιώς περίμεναν τον αποχαιρετισμό στα όπλα ο Τζόρτζεβιτς κι ο Ντάρκο. Εδώ που τα λέμε, τους άξιζε μια κάποια χλιδή, μια λάμψη. Αντί γι' αυτό περιορίστηκαν να παίξουν οικογενειακό δίτερμα...

Ο μεγάλος πρωταγωνιστής στις φιέστες παρέμεινε βουβός κι απόμακρος. Κατέβηκε στο χορτάρι μόνο για να βραβεύσει τον αποχωρούντα αρχηγό κι αυτό ήταν.

Εχουμε γράψει κι άλλες φορές για τον ευαίσθητο ψυχισμό του Σωκράτη Κόκκαλη. Το προχθεσινό ρεπορτάζ της «SportDay» ήταν αποκαλυπτικό. Ο πρόεδρος είχε τ' αυτιά του ανοιχτά μπας κι ακούσει μπινελίκια από την πλευρά της εξέδρας. Τέτοιο πράγμα δεν έγινε κι έτσι ο ίδιος δεν βρέθηκε στη δύσκολη θέση να υλοποιήσει την απειλή του, δηλαδή να τα βροντήξει και να φύγει. Παραδοσιακά τα θέματα προπονητή ταλανίζουν τον Ολυμπιακό. Κυρίως γιατί ο πρόεδρός του κάνει αναπάντεχες επιλογές με υψηλό ρίσκο. Από τον Μπιγκόν στον Αλέφαντο κι απ' τον μπάρμπα Γιάννη Κόλλια στον Γιάννη Ματζουράκη, ο κόσμος της ομάδας έχει μείνει αμήχανος κι έχει φτάσει στα όρια της αγανάκτησης. Με μία εξαίρεση, στο τέλος της χρονιάς δικαιωμένος έβγαινε ο πρόεδρος. Για να προχωρήσει μετά στην επόμενη αναπάντεχη κίνηση.

Το ρεπορτάζ αναφέρει ότι οι σύμβουλοι της ΠΑΕ βρήκαν τον πρόεδρο αποστομωτικό και κανείς δεν είχε ενστάσεις μετά την ενημέρωση που τους έκανε για την πορεία των διαπραγματεύσεων με τον Ερνέστο Βαλβέρδε. Προφανώς δεν πέρασε απ' το μυαλό κάποιου η απλή απορία: αφού ο κόουτς είχε το μυαλό του αλλού, τι νόημα είχε η διαπραγμάτευση μαζί του; Αν, δηλαδή, δεχόταν τους νέους όρους στο συμβόλαιό του, θα σταματούσε να έχει το μυαλό του στις μεγάλες ομάδες της Ισπανίας;

Περασμένα-ξεχασμένα, λοιπόν. Στο κάτω κάτω της γραφής, ο ίδιος ο Βαλβέρδε παραδέχτηκε χθες ότι τρέναρε τις διαπραγματεύσεις του με τον Ολυμπιακό. Στην ουσία δέχτηκε ότι του αναλογεί ένα μερίδιο ευθύνης για το «διαζύγιο». Φεύγει καταχειροκροτούμενος στη φιέστα, έχοντας δηλώσει σε άπταιστα ελληνικά ότι «είμαι Ολυμπιακάρα».
Ποιος ξέρει; Η ζωή κύκλους κάνει, ίσως η πόρτα των αποδυτηρίων στου Ρέντη ανοίξει και πάλι γι' αυτόν.

Το θέμα είναι ότι ο Κόκκαλης πέρασε και αυτή του την απόφαση στον κόσμο. Στη φιέστα δεν ακούστηκε εναντίον του το παραμικρό κι έχει τα χέρια του λυμένα για τη συνέχεια. Με αυτό το «αν με βρίσουν, θα φύγω» έχει τα περιθώρια, εφόσον το αποφασίσει, να καθίσει στον «ερυθρόλευκο» πάγκο τον Τιμούρ Κετσπάγια.

Οι οργανωμένοι οπαδοί θα το σκεφτούν δύο φορές να εκφράσουν τη δυσφορία τους. Οι «κεφαλές» τους έχουν να εκτιμήσουν τη στάση που κράτησε ο πρόεδρος στις πρόσφατες δικαστικές περιπέτειες ορισμένων για τη δολοφονία του οπαδού στην Παιανία.

Μόλις περάσουν οι εκνευρισμοί και καταλαγιάσει το πράγμα, ο Κόκκαλης θα βρει τον χώρο και τον χρόνο για να υλοποιήσει τον σχεδιασμό του. Εκτός, βέβαια, αν π.χ. ο Κώστας Μπαρμπής ή ο Λεωνίδας Θεοδωρακάκης, που πάγια τον... αμφισβητούν, του κλείσουν τον δρόμο!

Οσο περνούν οι μέρες το θέμα του προπονητή θα ξεφουσκώνει. Είναι πιο εύκολο να βρεις αντικαταστάτη του Ερνέστο Βαλβέρδε, αλλά πιο δύσκολο να αντικαταστήσεις τον Πρέντραγκ Τζόρτζεβιτς, τον Παρασκευά Αντζα, ακόμα και τον Χρήστο Πατσατζόγλου. Εκεί τελικά, στις μεταγραφές, θα κριθεί η δυνατότητα του προέδρου του Ολυμπιακού να κρατήσει την ομάδα στην κορυφή. Γιατί, εδώ που τα λέμε, η κυριαρχία του Ολυμπιακού τόσα χρόνια δεν βασίστηκε στους σπουδαίους προπονητές. Στους σπουδαίους παίκτες βασίστηκε.