Μυστήριο! Γιατί δεν χορταίνει στο μπάσκετ ο ΠΑΟ;

Tελικός Τσάμπιονς Λιγκ. Ο διαιτητής σφυρίζει τη λήξη και η Λίβερπουλ κατακτά ακόμη ένα ευρωπαϊκό τρόπαιο. Τα κάνει έξι (6) και όποιος αντέξει. Υπόθεση εργασίας κάνω, μην μπερδεύεστε. Διαβάστε για να καταλάβετε πού το πάω. Πλησιάζει ο δημοσιογράφος τον Τζέραρντ την ώρα που πανηγυρίζει και τον ρωτάει: «Δεν χορταίνετε ποτέ από τίτλους; Τελικά αυτή η ομάδα πού μπορεί να φτάσει;».

Τότε δύο τινά υπάρχουν. Να εκλάβει ο αρχηγός της Λίβερπουλ την ερώτηση ως χιουμοριστική και να απαντήσει στο ίδιο κλίμα ή να θεωρήσει τον δημοσιογράφο ψιλοάσχετο με το άθλημα και να προσπαθήσει να δώσει μία απάντηση στα όρια του τυπικού για να ξεμπερδεύει μια ώρα νωρίτερα. Γιατί η Λίβερπουλ τα τελευταία χρόνια κάθε τρεις και λιγάκι βρίσκεται σε έναν τελικό.

Και αν πάμε παλαιότερα, τότε μιλάμε σχεδόν για ετήσιο ραντεβού. Τα ίδια ισχύουν για τη Ρεάλ, την Μπάγερν, οπωσδήποτε για τη Μίλαν, άντε και για τη Μάντσεστερ –γιατί δεν μπορώ να ακούω κάποιους να λένε ή να μουρμουρίζουν ότι ζηλεύω που θα πάνε οι «κόκκινοι διάβολοι» στη Ρώμη– και φυσικά για την Μπαρτσελόνα και τη Γιουβέντους. Αυτές είναι οι μεγάλες ευρωπαϊκές ομάδες που μονοπώλησαν και θα μονοπωλούν τους τίτλους της κορυφαίας διασυλλογικής διοργάνωσης.

Αρα τι ρωτάμε; Αν χορταίνουν να πρωταγωνιστούν; Αυτή είναι η δουλειά τους, γι' αυτό ζουν και αναπνέουν. Αυτή είναι η ιστορία τους. Ο,τι ισχύει λοιπόν γι' αυτές τις ομάδες στο Τσάμπιονς Λιγκ ισχύει και για τον Παναθηναϊκό στην Ευρωλίγκα. Μέσα σε εννέα (9) χρόνια ο μπασκετικός Παναθηναϊκός έχει κατακτήσει 5 τρόπαια! Τι άλλο δηλαδή να κάνει για να θεωρείται μεγάλη δύναμη του ευρωπαϊκού μπάσκετ; Τι άλλο να κάνει για να καταξιωθεί στις συνειδήσεις των φίλων του αθλήματος;

Και του χρόνου, στο Λονδίνο, στο Τορίνο, στο Πεκίνο, όπου κι αν γίνει ο τελικός, πάλι εκεί θα βρίσκεται. Και αν δεν είναι του χρόνου, θα είναι του παραχρόνου και πάει λέγοντας. Μόνο η Ρεάλ και η ΤΣΣΚΑ έχουν να επιδείξουν περισσότερους τίτλους. Αρα ερωτήσεις του τύπου «δεν χορταίνει αυτή η ομάδα, πώς χορταίνει και δεν παχαίνει;» μετά τον τελικό της Κυριακής, και μάλιστα από Ελληνες συναδέλφους, εκτός του ότι θεωρούνται τετριμμένες του κερατά, τι θέση μπορούν να έχουν;

Εκτός αν δεν έχουμε ακόμη συνειδητοποιήσει εμείς οι ίδιοι το ειδικό βάρος αυτής της ομάδας. Ποτέ δεν είναι αργά. Καιρός είναι να το συνειδητοποιήσουμε τώρα που ήρθε και η 5η ευρωπαϊκή «κούπα». Το κατόρθωμα του Παναθηναϊκού, αυτό που τον εκτόξευσε στις κορυφαίες ομάδες τις Ευρώπης, δεν είναι τα πρωταθλήματα που μονοπωλεί εδώ στα καθ' ημάς, αλλά τα ευρωπαϊκά τρόπαια. Αύριο, μεθαύριο ανασταίνεται ο μπασκετικός Αρης –για να έχουμε κι εμείς τα Αρειανά κάτι να παρηγοριόμαστε– και πλακώνει πάλι σερί τα πρωταθλήματα.

Φτάνει τον Παναθηναϊκό σε εγχώριους τίτλους και επειδή τώρα πήρα φόρα, άντε και τον ξεπερνά. Αμφιβάλλω όμως –αν και το επιθυμώ σφόδρα και όχι Σκόρδα– αν καταφέρει να κατακτήσει 5 ευρωπαϊκές «κούπες». Τα ίδια ισχύουν και για τον Ολυμπιακό. Ρίχνουν οι Αγγελοπουλαίοι κάρβουνο στην «κόκκινη μηχανή», παίρνει αυτή μπρός και αρχίζει να μαζεύει τα πρωταθλήματα Ελλάδας το ένα μετά το άλλο. Θα φτάσει όμως στο σημείο να ξεπεράσει την «πεντάρα» του Παναθηναϊκού στας Ευρώπας; Δεν είναι κι εύκολο πράμα. Καλά τα πρωταθλήματα, αλλά οι ευρωπαϊκοί τίτλοι είναι αυτοί που χαρίζουν κύρος και αναγνώριση στις ομάδες σε όλα τα ομαδικά αθλήματα.

Πρόχειρο ΤΕΤΡΑΔΙΟ

Ερχονται οι fUCKεράδες!

Το μόνο που θα 'θελα θα ήταν να μπορούσα, λέει, να ξαναγινόμουν 18 χρόνων, να πάω να σπουδάσω Ιστορία της Τέχνης ή κάτι ανάλογο στο Βερολίνο. Αλλά αυτό δυστυχώς δεν γίνεται. Είναι το μόνο που δεν μπορείς να εξαγοράσεις με όλο το χρυσάφι του κόσμου.

ΕΙΝΑΙ μια επίπεδη πόλη με εκτεταμένο δίκτυο ποδηλατοδρόμων, μεγάλα πλατιά πεζοδρόμια, χωρίς αυτοκίνητα και κυκλοφοριακή συμφόρηση, με πάρκα, δάση και ποτάμια. Η πόλη των τεχνών, των νέων ρευμάτων και των καλλιτεχνών.

Ημουν και πριν από τρεις μήνες εκεί και, με τη φωτισμένη καθοδήγηση του χιλιοπερπατημένου ανταποκριτή μας Παντελή Βαλασόπουλου, ζήσαμε το Βερολίνο που δεν θα μπορούσαν να γνωρίσουν ποτέ τα τουριστικά μπουλούκια.

ΕΙΔΑΜΕ την Πρωτομαγιά την άγρια μάχη του Κρόιτσμπεργκ, των «βερολινέζικων Εξαρχείων», όπου 35-40 χιλιάδες πιτσιρικάδες συγκρούονταν μέχρι την πρώτη αυγή με 6 χιλιάδες λυκοσκυλάτους αστυνομικούς με πυρίμαχες αντιμολοτοφικές στολές. Ζήσαμε τις ανεπανάληπτες διαδηλώσεις-χάπενιγκ, με τις νεανικές φυλές με πρωτότυπες μεταμφιέσεις να παρελαύνουν χορεύοντας πίσω από τα ευφάνταστα άρματα, απ' όπου έπαιζαν dj των κλαμπ τέκνο, χάουζ, ροκ εντ ρολ και πανκ μουσική.

ΕΝΑ καινούργιο και αυτόνομο νεανικό κίνημα γεννιέται στις ευρωπαϊκές μητροπόλεις. Το είδα με τα ματάκια μου και το ψυχανεμίζομαι τα δύο τελευταία χρόνια: οσονούπω θα γίνει χαμός! Μια μεγάλη μερίδα της νέας γενιάς δεν μασάει με τίποτα και αμφισβητεί θεμελιακά τον κόσμο που έχουν φτιάξει γι' αυτήν χωρίς αυτήν. Το σύνθημα παντού είναι το ίδιο: «Fuck»!

ΑΟΡΑΤΕΣ ΠΑΡΕΕΣ

Βάλε, ρε αγόρι μου, λίγη μουσική!

Για σήμερα έχω cdάκι. Μου το έστειλαν, το άκουσα και σας το προτείνω ανεπιφύλακτα. Είναι συλλογή, την έχει επιμεληθεί ο Δημήτρης Παπασπυρόπουλος, ραδιοφωνικός παραγωγός που ξεκίνησε από τον Klik FM και τώρα... στουντιάζεται κάθε Σάββατο και Κυριακή από τις 6 έως τις 8 το απόγευμα στον Best Radio 92,6 και φέρει (πάντα μού άρεσε και ήθελα να χρησιμοποιήσω αυτό το ρήμα) τον τίτλο «TURNING POINT». Η συλλογή είναι επετειακή και εορταστική. Κυκλοφόρησε με αφορμή τη συμπλήρωση πέντε (5) χρόνων από την ίδρυση της Sound of Everything, της εταιρείας που μου έστειλε την κόπια. Να είστε πάντα καλά, παιδιά (στην υγεία εννοώ), και να μου στείλετε κι άλλα cdάκια. Πάντα τέτοια. Από τη διπλή συλλογή ξεχώρισα: The Dears – Crisis 1&2: Indie rock μπάντα από το Μόντρεαλ.

Bomb the Bass-Black River: Επειτα από 13 χρόνια απουσίας επιστρέφει το σχήμα του Tim Simenon. Παλιότερες συνεργασίες με σχήματα όπως οι Depeche Mode, David Bowie, Neneh Chery. Στα φωνητικά ο γνωστός από τους Screaming Trees και Queens of the Stone Age, κύριος Mark Lanegan.

Anne Clark –Boy Racing: η γνωστή και μη εξαιρετέα, που κάθε λίγο και λιγάκι τη βρίσκουμε να τραγουδάει κάπου στην Αθήνα. Τη γουστάρω όμως και το κομμάτι «καραλέει».

Craig Walker – Siamese: Η νύχτα φεύγει, ο Craig Walker έρχεται. Αυτή τη φορά χωρίς τους Archive, αλλά συνοδευόμενος από τον Ισλανδό Bardi Johannsson των Bang Gang.

The Files –Walking on the Sand: Πρωταγωνιστής ο John Barry, πρώην μπασίστας των Spiritualized, με το νέο σχήμα του. Μια χαρά!

Και, τέλος, άντε και η διασκευή του επιμελητή Δημήτρη Παπασπυρόπουλου στο Heaven των Rolling Stones με τίτλο «Last chance feat». Στα φωνητικά ο Graig Walker.