Ποδοσφαιρική ραψωδία

Ξεκινάμε με μια βλαστήμια: μια χαρά παιχνίδι ήταν το χθεσινό «el clasico», αλλά μπροστά σε όσα έγιναν στο Ολυμπιακό Στάδιο έρχεται δεύτερο και καταϊδρωμένο. Πρώτη επισήμανση είναι ότι η ΑΕΚ δεν έφυγε ηττημένη από το γήπεδο. Απλώς έπειτα από 34 χτυπήματα πέναλτι και ενώ είχε χαθεί ο λογαριασμός, ο Νικοπολίδης έπιασε ένα (του Πελετιέρι) και έβαλε το δικό του. Οσο κι αν γυρίσουμε προς τα πίσω, είναι αδύνατο να βρούμε ματς με τόσες ανατροπές, με τόσες αποβολές, με τόσα πέναλτι. Η πιο οργιώδης φαντασία σηκώνει τα χέρια ψηλά μπροστά στα όσα διέπραξαν το χθεσινό βράδυ οι 28 ποδοσφαιριστές που πάτησαν το χορτάρι του «Σπύρος Λούης».

Πρόκειται για τη στιγμή που το άθλημα παίρνει εκδίκηση από όσους και όσα το μουτζουρώνουν. Η ωδή στο ποδόσφαιρο που συνέθεσαν οι 28 μουσουργοί είναι η μελωδία που θα ηχεί στ' αυτιά μας ακόμα και όταν περάσουν χρόνια ολόκληρα. Οπως χαραγμένη θα μείνει στη μνήμη μας η στιγμή που οι ποδοσφαιριστές της ΑΕΚ περνούν μπροστά από τους παίκτες του Ολυμπιακού για να ανέβουν στην εξέδρα των επισήμων και εκείνοι τους χειροκροτούν. Το κάνουν διότι αναγνωρίζουν στα πρόσωπά τους την ισότιμη συμμετοχή τους στη ραψωδία της μπάλας.

Στην αρχή νομίσαμε πως μαέστρος της βραδιάς θα ήταν ο Ισμαέλ Μπλάνκο με τις δύο γκολάρες του στο 8' και το 10'. Στη συνέχεια μείναμε έκθαμβοι μπροστά στην εκτελεστική δεινότητα αλλά και τον ηρωισμό του Ματ Νταρμπισάιρ. Λίγο αργότερα υποκλιθήκαμε στο ταλέντο του βιρτουόζου Νάτσο Σκόκο. Και τέλος μείναμε με το στόμα ανοιχτό, διότι η μπίλια της ρουλέτας στα πέναλτι κάθισε αναπάντεχα στο νούμερο 71. Ηταν το νούμερο στη φανέλα του γερόλυκου Αντώνη Νικοπολίδη. Τα δικά του χέρια στην αρχή και τα πόδια του στη συνέχεια έριξαν τους τίτλους τέλους λίγο πριν έρθουν τα μεσάνυχτα.

Η ΑΕΚ μπορεί να θεωρεί τον εαυτό της άτυχο, γιατί έχασε από τραυματισμό τον αφιονισμένο Σωτήρη Κυργιάκο. Ο Ολυμπιακός μπορεί να φωνάζει για την αποβολή του Λουτσιάνο Γκαλέτι, ο οποίος με γυρισμένη την πλάτη δεν είχε δει την κίτρινη κάρτα που του είχε δώσει στην κανονική διάρκεια ο Κάκκος. Ομως με τέτοια παιχνίδια της τύχης τι εξηγήσεις μπορείς να ζητήσεις;

Αν υπάρχει κάτι που μέσα στον ορυμαγδό των γεγονότων που σημάδεψαν το ματς μπορεί να συζητηθεί, είναι μόνο ένα πράγμα: γιατί μετά την ισοφάριση του Σκόκο και ενώ η ΑΕΚ είχε διαθέσιμα 14 λεπτά, η μπάλα, αντί να πηγαίνει συνέχεια στον ολομόναχο Αργεντινό, που ικέτευε για να την πάρει, πήγαινε συνέχεια δεξιά στον Ενσαλίβα; Ενα λάθος που ο Μπάγεβιτς, επειδή γινόταν μπροστά του, είχε το περιθώριο να το διορθώσει. Ο ίδιος στη συνέντευξη Τύπου είπε πως «δεν είχαμε καθαρό μυαλό».

Προφανώς συμπεριελάμβανε τον εαυτό του. Ας είναι. Υστερα από τέτοιο ματς είναι άσκοπο να ψάχνεις γωνία στο δεκάρικο. Μακαρίζεις την τύχη σου που το είδες με τα ματάκια σου και πας στο σπίτι σου με την ικανοποίηση ότι όσα πλήρωσες για το εισιτήριο δεν αντιπροσωπεύουν ούτε το 1/10 της αξίας των όσων είδες.

Συγκλονιστική στιγμή, η τελευταία. Οταν ο κορυφαίος (σε προσφορά και τίτλους) παίκτης όλων των εποχών του Ολυμπιακού σηκώνει το Κύπελλο και κρεμάει τα παπούτσια του. Ο Πρέντραγκ Τζόρτζεβιτς σφράγισε το «αντίο» του με ένα παιχνίδι που θα μείνει αξέχαστο. Τόσο αξέχαστο όσο και ο ίδιος...