Ο Αρης που θύμιζε Μπάγεβιτς και η ΑΕΚ που θύμιζε Δώνη

Βρε, πώς περνούν τα χρόνια; Την τελευταία φορά που ο Αρης νίκησε την ΑΕΚ υπήρχε ακόμα το γήπεδο της Νέας Φιλαδέλφειας. Η σωστή διατύπωση του ονόματος του ποδοσφαιριστή Οικονομίδη στα αρειανά στέκια ήταν ο Κωστάκης ο Οικονομίδης. Ονομα, επίθετο, με τα άρθρα αντάμα. Είκοσι ολόκληρα χρόνια πριν με απευθείας χτύπημα φάουλ ο Κωστάκης ο Οικονομίδης πάγωνε τη Φιλαδέλφεια χαρίζοντας τη νίκη στον Αρη. Ενα-μηδέν, ξερό και νταβανίσιο που λένε και στο στοίχημα!

Η ιστορία επαναλήφθηκε χθες. Αν μάλιστα οι Χαβίτο και Κάμπορα έδειχναν μεγαλύτερη έφεση στην τελική προσπάθεια η νίκη του Αρη θα μπορούσε κάλλιστα να αποκτήσει διαστάσεις θριάμβου. Ενας Αρης που με την ωριμότητα που αντιμετώπισε το παιχνίδι θύμισε μέρες Μπάγεβιτς. Αντίθετα η ΑΕΚ θύμισε μέρες... Δώνη. Σίγουρα η χειρότερη εμφάνιση της «Ενωσης» με προπονητή τον Μπάγεβιτς. Ζήτημα είναι αν σ' ολόκληρο το παιχνίδι οι παίκτες της κατάφεραν να αλλάξουν με επιτυχία παραπάνω από δύο μπαλιές.

Το δράμα ξεκινούσε από τα μετόπισθεν και έφτανε μέχρι την κορυφή της επίθεσης. Από τα άκρα αδυνατούσε να εκδηλώσει επιθέσεις. Στο κέντρο της άμυνας τα κενά πολλά, που δεν επέτρεπαν ξεθαρρέματα και προωθήσεις, στη μεσαία γραμμή έλλειψη συνοχής και συνεννόησης και στην επίθεση, όταν με τα πολλά έφτανε η μπάλα, ο καθένας –ίσως λόγω του κλίματος των ημερών– έκανε ό,τι τον φώτιζε ο Πανάγαθος. Λίγη φώτιση, λίγα πράγματα! Σε κακή μέρα όμως βρέθηκε και ο Μπάγεβιτς.

Αργησε να καταλάβει ότι το κακό όλο προερχόταν από την αρρυθμία που παρουσίαζε η ομάδα του στη μεσαία γραμμή κυρίως λόγω της αρνητικής παρουσίας του Καφέ, κι όταν αποφάσισε να το διορθώσει θεωρώ ότι τον πρόδωσαν οι εμπνεύσεις του. Οχι τόσο αυτή να αντικαταστήσει τον χλομό Ταχτσίδη με τον Μαντούκα –άραγε, ποιος άλλος θα μπορούσε να μπει– όσο το ότι ξέχασε στον πάγκο έναν ποδοσφαιριστή που το ματς τον ζητούσε επίμονα μήπως και έτσι αλλάξει η μοίρα του. Τον Πελετιέρι. Ο μόνος που θα μπορούσε να δώσει λύσεις στο κέντρο και να βγάλει σωστά την ομάδα μπροστά.

«Φώναζε» το παιχνίδι για Πελετιέρι, αλλά ο Ντούσαν δεν το άκουσε. Οπως «φώναζε» ότι οι Μπλάνκο, Εντίνιο παίζουν τόσο μακριά ο ένας από τον άλλο, που αποκλείεται όχι μόνο να συνδυαστούν αλλά και να συναντηθούν. Δεν βρέθηκαν, δεν συναντήθηκαν ποτέ, με αποτέλεσμα η «Ενωση» να παρουσιαστεί μέχρι τη λήξη του παιχνιδιού ακίνδυνη. Μια «Ενωση» που ούτε την ισοπαλία δεν άξιζε.

Ο Αρης με την ποιότητα παικτών-κλειδιά που έχει να επιδείξει και παρ' όλο που αυτή η ποιότητα δεν έχει διαρκή παρουσία, δεν δυσκολεύτηκε να φέρει το ματς στα μέτρα του. Μπλόκαρε το κέντρο, πίεσε ψηλά, βγήκε σωστά από τα άκρα και ακολούθησε κατά γράμμα το ποδοσφαιρικό θεώρημα που λέει ότι στα εκτός έδρας ματς από τις τρεις ευκαιρίες που θα δημιουργήσεις φρόντισε τουλάχιστον να κάνεις τη μία γκολ και βρήκες τη λύση. Μια λύση που άργησε 20 χρόνια. Για μια ομάδα που άργησε αγωνιστικά να ξυπνήσει και τώρα τρέχει για να προλάβει την έξοδο στην Ευρώπη.