Αγιο είχαμε και πήραμε αυτή τη νίκη

Κερδίσαμε ένα παιχνίδι κρίσιμο, χωρίς να έχουμε σαφές αγωνιστικό πλάνο για το πώς θα μπορούσε να γίνει αυτό. Αν στο 76’ ο Κεϊμάν δεν έκανε ένα ανόητο πέναλτι στον Τοροσίδη –προφανώς εξαιτίας της απειρίας του σε τέτοια παιχνίδια- σπάω το κεφάλι μου να βρω με ποιον άλλον τρόπο θα μπορούσαμε να πάρουμε και πάλι κεφάλι στο ματς. Ολα αυτά απέναντι σε μια ομάδα άπειρη, ασυντόνιστη, ανίκανη να επιβάλλει τους δικούς της κανόνες μέσα στο γήπεδο. Μια ομάδα που περίμενε σαν μάννα εξ ουρανού, σύμφωνα με τις θρησκευτικές παραδόσεις της, τη συμμετοχή του τραυματία Μπεναγιούν για να αποκτήσει ένα ψήγμα προσωπικότητας.

Ξεδιπλώνοντας το φιλμ του παιχνιδιού με ψυχραιμία και χωρίς υπερβολές, θα διαπιστώσουμε ότι έχουμε μία χαμένη ευκαιρία στο 11ο λεπτό με πρωταγωνιστή τον Κυργιάκο, η οποία όμως δεν προέρχεται από οργανωμένη επίθεση, και μετά πάμε αυτόματα στο 32ο λεπτό. Σ' αυτό το χρονικό σημείο η Εθνική μας ανοίγει το σκορ από μία στημένη φάση (από ένα κόρνερ συγκεκριμένα), την εξέλιξη της οποίας «διάβασε» με τον καλύτερο τρόπο ο Σαλπιγγίδης και την τελείωσε αποτελεσματικά. Να προσθέσουμε και το πολύ καλό σουτ του Τοροσίδη στο δεύτερο μέρος, το οποίο για ελάχιστα εκατοστά δεν βρήκε στόχο. Αλλη κλασική ευκαιρία από αυτές που φωνάζεις «Αυτά δεν χάνονται!» και άλλα τέτοια, δεν είχαμε μέχρι ο Μπεγκουερέντσα να σφυρίξει τη λήξη του παιχνιδιού.

Δεν μπορώ να καταλάβω πώς μπορείς να κερδίσεις ένα σημαντικό ματς, χωρίς τον συνήθη αγχωτικό τρόπο με τον οποίο έχουμε μάθει να κερδίζουμε, ακόμα και απέναντι σε αντιπάλους που δεν έχουν να επιδείξουν τίποτα ιδιαίτερο, όπως χθες το Ισραήλ, όταν δεν δημιουργείς τις προϋποθέσεις για γκολ; Γιατί αν στην Ελβετία παρουσιάσουμε την ίδια εικόνα ως ομάδα, πολύ φοβάμαι ότι δεν θα έχουμε καλά ξεμπερδέματα. Εγώ συνεχίζω και επιμένω να λέω, σε αντίθεση με πολλούς, ότι το να πάμε στο Μουντιάλ δεν είναι αυτοσκοπός.

Ή τουλάχιστον δεν θα έπρεπε να είναι. Θα πρέπει κάποτε -διότι έχουμε τα φόντα- να ανεβάσουμε το επίπεδο του παιχνιδιού μας. Μόνο έτσι το ταξίδι μας στον εκάστοτε τελικό προορισμό θα έχει συνέχεια ή αλλιώς θα σταματάει κάπου εκεί. Εχοντας να επιδείξουμε μόνο τη συμμετοχή. Η απλή συμμετοχή όμως σε μια μεγάλη διοργάνωση είναι κάτι σημαντικό για έναν δημοσιογράφο, αλλά όχι για μία Εθνική. Κάτι ανάλογο δηλαδή με αυτό που έγινε στο προηγούμενο Euro. Η ενδεκάδα, έκπληξη για τα δεδομένα του Ρεχάγκελ, ήταν η καλύτερη για αυτό το παιχνίδι. Δίκαιη η συμμετοχή του Μόρα, που τον έβγαλε ασπροπρόσωπο.

Εξάλλου, δεν υπάρχει καλύτερο μάθημα από το να αγωνίζεσαι στο Καμπιονάτο κεντρικός αμυντικός. Οπως, επίσης, σωστή ήταν και η χρησιμοποίηση του Σαλπιγγίδη, ενός επιθετικού γρήγορου και ικανού, όταν του δοθεί χώρος, να αναστατώσει την αντίπαλη άμυνα. Το θέμα όμως είναι ότι πρέπει η ομάδα αυτή να αποκτήσει μια άλλη νοοτροπία. Να κοιτάζει να βγαίνει μπροστά για να τελειώνει τα παιχνίδια, επιβάλλοντας τους δικούς της κανόνες και όχι να ψάχνει να βρει την αγωνιστική ταυτότητά της, όπως από το 45’-60', που μας κόστισε την ισοφάριση, κάτι που ευτυχώς δεν πληρώσαμε ακριβά.