Και οι Ελληνες έχουν ψυχή (Sportday / Μιχάλης Λεάνης)

Είναι πολύ σημαντικό το να μπορείς το μειονέκτημά σου να το κάνεις πλεονέκτημα. Αυτό ισχύει για τη Εθνική μας. Και εξηγούμαι: ο αρχηγός Ζαγοράκης μόλις του είπαν τα κακά μαντάτα από την Μπολόνια, μάζεψε τα πράγματά του και ταξίδεψε για τη Λειψία. Την ίδια ώρα, επί γερμανικού εδάφους ο Τάκης Φύσσας δήλωνε πως όχι μόνο δεν νιώθει κουρασμένος, αλλά θα κάνει το παν για να μην ξεκουραστεί ούτε το προσεχές καλοκαίρι.

Ο Γκούμας θέλει όσο κανένας άλλος να παίξει, ο δε Βρύζας με νάρθηκα στο χέρι ζήτησε από τον Οτο Ρεχάγκελ να τον υπολογίζει. Ο Καραγκούνης δεν κρατιέται και δίπλα του ο Αγγελος Χαριστέας περιμένει να του δοθεί μία ακόμα ευκαιρία να... κάνει του κεφαλιού του. Μα τι έχουν αυτά τα παιδιά και δεν μπορούν να κάτσουν φρόνιμα; Πολύ απλά, τους λείπει αυτό που έχουν αγαπήσει. Και, αν θέλετε, αυτό που τους έχει αναδείξει: η αγωνιστική δράση. Οι περισσότεροι Ελληνες παίκτες παίζουν και δεν παίζουν στις ομάδες του εξωτερικού. Γνωρίζουν πολύ καλά ότι αυτή η διοργάνωση, μία από τις τόσες που έχει ανακαλύψει η ΦΙΦΑ για να βγάλει λεφτά, το Confedarations Cup, είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για να μπορέσουν να γίνουν και πάλι πρωταγωνιστές.

Δηλαδή κάτι που δεν απολαμβάνουν στις ομάδες τους. Ξέρουν ότι αν καταφέρουν να κάνουν ακόμα ένα μεγάλο μπαμ θα είναι όλο δικό τους και δεν θα μπορεί κανείς να τους το στερήσει. Θα φωνάξουν και πάλι «παρών» και φυσικό κι επόμενο είναι να νιώσουν και πάλι ανανεωμένοι ποδοσφαιρικά. Αυτό είναι το μειονέκτημα που τα παιδιά αυτά κατάφεραν να μετατρέψουν σε πλεονέκτημα. Οτι δεν έχουν πολλά επίσημα παιχνίδια στα πόδια τους, ότι δεν έχουν συμμετοχές, αλλά μέσα από την Εθνική προσπαθούν να αλλάξουν τα δεδομένα ή αν θέλετε την αδικία που συντελείται εις βάρος τους. Από την άλλη πλευρά του ποδοσφαιρικού πλανήτη έρχονται οι Βραζιλιάνοι, που αν δεν έχουν την ίδια όρεξη για μπάλα τους θεωρώ απόλυτα δικαιολογημένους. Φαντάζομαι ότι διοργανώσεις που δεν είναι πρώτης γραμμής, όπως το Confederations Cup, αποτελούν συγκεντρώσεις αγγαρείας, που στερούν πολύτιμο ελεύθερο χρόνο. Δεν έχουν κάτι να αποδείξουν οι Βραζιλιάνοι –και δεν χρειάζεται άλλωστε.

Πρωταγωνιστές τόσο με την καταξιωμένη εθνική τους όσο και με τις ομάδες που τους φιλοξενούν, αλλά και με δεδομένο ότι δεν παίζουν στο Μουντιάλ, παίκτες σαν τον Κακά, τον Ροναλντίνιο, τον Εμερσον και τόσοι άλλοι αποκλείεται να δώσουν το 100% των δυνάμεών τους και πολύ καλά θα κάνουν. Ανθρωποι είναι και όσο κι αν αγαπούν αυτό το άθλημα, όταν τους επιβάλλεται μια αγγαρεία είναι λογικό να αντιδρούν. Αν σήμερα καταφέρουμε και πετύχουμε κάτι καλό, αυτό θα οφείλεται σε αυτές τις δύο παραμέτρους. Από τη μία θα έχουμε ποδοσφαιριστές που οφείλουν να υπερασπιστούν το κύρος τους και τίποτα περισσότερο και από την άλλη πεινασμένους ποδοσφαιρικά, που ζητούν όχι απλώς δικαίωμα στην τροφή, αλλά και αξιοπρεπή σίτιση.