Παραλίγο... πειρατεία!

Θα μπορούσαμε να είχαμε κερδίσει. Να είχαμε κλέψει τους τρεις βαθμούς με τη διπλή ευκαιρία στη δύση του παιχνιδιού. Δεν ήταν τόσο το πολύ καλό σουτ του Πατσατζόγλου που εξουδετέρωσε με εκπληκτική απόκρουση ο Αουάτ όσο η χαμένη εξ επαφής κεφαλιά του Χαριστέα. Συνήθως ο Αγγελος κάτι τέτοια δεν τα χάνει. Η τύχη, όμως, χθες δεν του έκανε το χατίρι. Ας είναι. Του το χρωστάει για την επόμενη φορά.

Από το πρώτο ημίχρονο πήραμε αυτό που θέλαμε. Σπάσαμε σχετικά νωρίς τον αέρα των Ισραηλινών, κοντρολάραμε τον ρυθμό, φέραμε το παιχνίδι στα μέτρα μας. Με ομάδες σαν το Ισραήλ του πρώτου μέρους, που θέλουν τη νίκη, αλλά δεν έχουν την προσωπικότητα ούτε την εμπειρία για να το πετύχουν, τα καταφέρνουμε μια χαρά. Οχι ότι παίξαμε καμιά σπουδαία μπάλα. Φυλάγαμε τα νώτα μας και κοιτάζαμε πότε η ομάδα του Καστάν θα μας έδινε το δικαίωμα για να της κάνουμε τη ζημιά και όταν μας δόθηκε η ευκαιρία, το πράξαμε μεγαλοπρεπώς και μάλιστα την κατάλληλη στιγμή.

Λίγο πριν ο Ροζέτι σφυρίξει τη λήξη του α' ημιχρόνου ο Γκέκας, ο παίκτης που εκμεταλλεύεται όσο κανένας άλλος τους κενούς χώρους, «τρούπωσε» κι έστειλε τους Ισραηλινούς στα αποδυτήρια να σπαζοκεφαλιάζουν με το εις βάρος τους σκορ. Από εκεί και ύστερα και την πίεση ως τρόπο αντίδρασης των Ισραηλινών την περιμέναμε και την επίδειξη μεγαλύτερου πάθους και αποφασιστικότητας. Δεν υπολογίζαμε όμως τα νεκρά μας διαστήματα –από τα βασικά ελαττώματα που κατά καιρούς παρουσιάζουμε σε αυτά τα παιχνίδια- αλλά και την έλλειψη συνοχής ανάμεσα στη μεσαία και την αμυντική γραμμή.

Ιδιαίτερα χθες από τη μεσαία γραμμή της Εθνικής μας έλειπε ο Κατσουράνης, ο παίκτης που «μπαλώνει» σε αυτά τα νεκρά διαστήματα πολλές «τρύπες». Στη μόνη εκδήλωση οργανωμένης επίθεσης των Ισραηλινών μέχρι εκείνη τη στιγμή χάσαμε τον προσανατολισμό μας και μαζί με αυτόν χάσαμε χώρο, χάσαμε θέσεις, χάσαμε παίκτες. Το εκμεταλλεύτηκε ο Γκολάν και έφερε το παιχνίδια στα ίσα. Από εκεί και πέρα μετρά το πώς θα διαχειριστείς το παιχνίδι. Πώς θα καταφέρεις να φρενάρεις τον ενθουσιασμό των αντιπάλων, τη διάθεσή τους να γυρίσουν ολοκληρωτικά το ματς.

Εχω την αίσθηση ότι το διαχειριστήκαμε πολύ σωστά εξαιτίας της εμπειρίας μας. Δεν γυρίσαμε πίσω -αποβάλλοντας κακές συνήθειες του παρελθόντος-, δεν μας έπιασε πανικός, δεν χάσαμε τον έλεγχο. Εξυπνη επίσης η κίνηση του Ρεχάγκελ να φέρει τον Καραγκούνη, τον παίκτη-πολυσουγιά με τις πολλές χρήσεις στο κέντρο, και να ρίξει μέσα ένα φρέσκο επιθετικό με τεχνικές αρετές σαν τον Σαμαρά, ικανό και να σκοράρει αλλά και να κρατήσει την μπάλα. Το φιλμ του παιχνιδιού δικαιώνει τις επιλογές αυτές.

Μια χαμένη ευκαιρία από τους Ισραηλινούς, που η ετοιμότητα του Χαλκιά τούς χάλασε τα σχέδια, και τίποτε άλλο που θα μπορούσε να καταγραφεί στο «βιβλίο συμβάντων». Αντίθετα, παράπονα για τη μοίρα μας τη σακατεμένη δικαιούμαστε να έχουμε εμείς που, λίγο πριν ο Ροζέτι στείλει τους παίκτες στα αποδυτήρια για τελευταία φορά, δεν καταφέραμε να ολοκληρώσουμε την… πειρατεία.

Να κάτι που οφείλουμε επίσης στο εγγύς μέλλον να διορθώσουμε: τις επιδόσεις μας στις τελικές προσπάθειες. Ας είναι! Παραμένουμε όμως πρώτοι, αποδίδοντας καλό ποδόσφαιρο. Κι αυτό είναι που μετράει. Για τα υπόλοιπα, ραντεβού στα... κοντά. Την προσεχή Πέμπτη.