Το μεγάλο δίλημμα του Γιαννάκη

Γράφει ο Χρήστος Ρομπόλης

Ο Ολυμπιακός απέδειξε με τη νίκη του επί της Τάου ότι διαθέτει την ποιότητα και το χαρακτήρα της ομάδας που μπορεί να κατακτήσει την Ευρωλίγκα και το πρωτάθλημα Ελλάδος. Ακόμη και οι πλέον δύσπιστοι φίλοι της ομάδας, που μετά τον χαμένο τελικό του Κυπέλλου βιάστηκαν να απαξιώσουν τη δουλειά του Παναγιώτη Γιαννάκη και τις ικανότητες των παικτών έχουν πλέον πιστέψει στο όνειρο. Ο «δράκος» ανέκτησε την εμπιστοσύνη και την υπομονή-που τόσο ζητά-του κόσμου με τις νίκες επί Παναθηναϊκού και Τάου, αλλά βρίσκεται αντιμέτωπος με ένα μεγάλο δίλημμα, το οποίο όμως αφορά αποκλειστικά το ελληνικό πρωτάθλημα.

Ποιο είναι αυτό; Στην Α1 δεν «χωρούν» Γκριρ, Πάργκο και Τσίλντρες μαζί και ο προπονητής του Ολυμπιακού θα πρέπει το προσεχές διάστημα να αποφασίσει ποιος από τους τρεις θα «θυσιαστεί» και θα περιοριστεί στη συμμετοχή στην Ευρωλίγκα. Ασφαλώς τη σκέψη του Παναγιώτη Γιαννάκη μπορεί να τις γνωρίζει μόνο ο... ίδιος. Ας δούμε όμως τι κερδίζει και τι χάνει ο Ολυμπιακός με καθέναν από τους παίκτες αυτούς στη διάθεσή του.

Τζος Τσίλντρες: Τα κάνει όλα, αλλά δεν... συμφέρει. Ο Αμερικανός μπορεί να προσφέρει στο σκοράρισμα χωρίς να εκβιάζει προσπάθειες, στα ριμπάουντ, να παίξει καλή άμυνα, να τρέξει στο παρκέ και να βάλει το «εγώ» του κάτω από την ομάδα. Όπως λένε και οι συμπατριώτες του «... there’s no ‘I’ in the word ‘team’», αν και ελάχιστοι Αμερικανοί το αποδεικνύουν. Μπορεί όλες αυτές οι αρετές του «Τσίλι» να κοστίζουν πολλά εκατομμύρια ευρώ ετησίως και να αποτελεί πολυτέλεια για μία ομάδα να χρυσοπληρώνει έναν παίκτη που φαίνεται πως δεν μπορεί να κρίνει μόνος του έναν αγώνα. Όμως γιατί θα πρέπει κάποιος να κρίνεται βάσει των απολαβών του και όχι βάσει της απόδοσής του; Πόσω μάλλον από τη στιγμή που δεν τον πληρώνουν ούτε οι φίλαθλοι του Ολυμπιακού, ούτε οι δημοσιογράφοι, αλλά οι αδερφοί Αγγελόπουλοι, που όπως και οι Γιαννακόπουλοι έχουν επιλέξει να κάνουν ένα ακριβό χόμπι και δεν βλέπουν το μπάσκετ σαν επένδυση.

Λιν Γκριρ: Οι αρετές του είναι γνωστές, όπως και οι αδυναμίες του. Ο πιο χαρισματικός σκόρερ του Ολυμπιακού, μπορεί να πάρει την ομάδα στις πλάτες του, να πετύχει καθοριστικά καλάθια όταν η μπάλα ζυγίζει πολλά κιλά, να δημιουργήσει ρήγματα στην αντίπαλη άμυνα και ενίοτε να πασάρει καλά. Ωστόσο υστερεί σημαντικά στην άμυνα, ενώ λόγω της φύσης του παιχνιδιού του, όταν δεν είναι σε καλή βραδιά γίνεται αρνητικός για την ομάδα του.

Τζανίρο Πάργκο: Εξαιρετικός σκόρερ και πασέρ, που δείχνει να έχει αντιληφθεί το ρόλο του στην ομάδα, διαθέτει «κρύο» αίμα και στη Βιτόρια απέδειξε πως μπορεί να βοηθήσει αμυντικά απέναντι σε παίκτες συγκεκριμένου τύπου. Μειονέκτημά του είναι το γεγονός ότι ενσωματώθηκε σχετικά πρόσφατα στην ομάδα και δεν έχει «δέσει» ακόμη απόλυτα με τους υπόλοιπους παίκτες, κάτι που όμως θα έρθει προϊόντος του χρόνου.

Ο πονοκέφαλος του Παναγιώτη Γιαννάκη είναι προφανής. Αν επιλέξει το δίδυμο Γκριρ-Πάργκο, θα υπάρχει πληθώρα επιλογών στην περιφέρεια, αλλά έλλειψη στη θέση «3», ενώ είμαι αμφίβολη η χρησιμότητα δύο κοντών γκαρντ απέναντι στον Παναθηναϊκό του Δημήτρη Διαμαντίδη. Αν επιλέξει το δίδυμο Γκριρ-Τσίλντρες, θα υπάρχει μεγαλύτερη ισορροπία στις επιλογές ανά θέση, αλλά ίσως λείψει το «καθαρό» μυαλό του Πάργκο στην περιφέρεια, από τη στιγμή που ο Θοδωρής Παπαλουκάς δεν μπορεί να παίζει 40 λεπτά και ο Μίλος Τεόντοσιτς δεν έχει «κερδίσει» απόλυτα την εμπιστοσύνη του προπονητή του. Αν επιλέξει το δίδυμο Πάργκο-Τσίλντρες, ο Ολυμπιακός κερδίζει σε άμυνα και «στιβαρότητα», αλλά ίσως λείψει ο αστάθμητος παράγοντας «Χ», που μπορεί να προσφέρει ο Γκριρ στα μεγάλα παιχνίδια (όπως οι τελικοί της Α1) με το επιθετικό του ταλέντο και το ένστικτο του «δολοφόνου» που διαθέτει. Μην περιμένετε υποδείξεις προς τον Παναγιώτη Γιαννάκη. Όσα ξέρει ο νοικοκύρης, δεν τα ξέρει ο κόσμος όλος...

Απορίες, σχόλια και παρατηρήσεις στο mesastiraketa@yahoo.com