Ενα ντέρμπι με τον Νταρμπισάιρ

Παρακολουθούσα με προσοχή τον Νταρμπισάιρ. Είναι διαφορετικό να παρακολουθείς έναν παίκτη ζωντανά στο γήπεδο κι άλλο από την τηλεόραση. Στο γήπεδο αν τον «σημαδέψεις», δεν τον χάνεις από τα μάτια σου. Αντίθετα, από την τηλεόραση ακολουθείς το μάτι της κάμερας και μοιραία χάνεις φάσεις. Τα συμπεράσματα που μπορείς να βγάλεις για την αξία ενός ποδοσφαιριστή είναι απείρως πιο ολοκληρωμένα παρατηρώντας τον παίκτη ζωντανά από αυτά που ενδεχομένως θα συγκεντρώσεις παρακολουθώντας τον μέσα από τον τηλεοπτικό φακό.

Ο παίκτης ξέρει πού και πώς να κινηθεί. Δεν ψάχνεται, ούτε σπαταλά δυνάμεις τρέχοντας άσκοπα δεξιά κι αριστερά. Εχει ανά πάσα στιγμή αντίληψη του χώρου. Αυτά είναι μερικά από τα στοιχεία -τα πιο βασικά- που φανερώνουν την ποδοσφαιρική του παιδεία. Δύσκολα εξάλλου βρίσκεις ποδοσφαιριστή με συμμετοχές στην κορυφαία διοργάνωση της Αγγλίας που να αγνοεί την αλφαβήτα των κινήσεων με ή χωρίς την μπάλα, εντός αγωνιστικού χώρου. Ο Ματ μπήκε κι έδωσε άλλον αέρα στην επιθετική γραμμή των «ερυθρολεύκων».

Θα ισχυριστεί κάποιος ότι αυτό έως ένα μεγάλο βαθμό οφείλεται κυρίως στην απόφαση του Βαλβέρδε να χρησιμοποιήσει επιτέλους δύο καθαρόαιμους επιθετικούς. Δεν θα διαφωνήσω, αλλά αν ένας παίκτης δεν γνωρίζει πώς πρέπει να κινηθεί σωστά, εύκολα καταστρέφει ακόμη και το πιο ευφυές σύστημα ενός προπονητή. Κι ο Ματ γνώριζε! Και πώς να αλλάζει πλευρές, και πώς να ανοίγει διαδρόμους, και πώς να αξιοποιεί τον κενό χώρο. Πώς να δέχεται την μπάλα και πώς να τη σπάει δεξιά ή αριστερά, όπου βρισκόταν ελεύθερος συμπαίκτης του.

Χαρακτηριστική η φάση που με κεφαλιά βρίσκει τον Ντιόγο πίσω κι αριστερά του σε θέση βολής. Ο Ματ πήδησε με δύναμη ψηλά, αλλά ακούμπησε την μπάλα τόσο όσο χρειαζόταν για να τη στείλει εκεί που θα την ήθελε ο Βραζιλιάνος. Αξιοσημείωτο επίσης για έναν κυνηγό ότι ο Νταρμπισάιρ βρίσκεται μέσα σε όλες τις φάσεις. Τις παρακολουθεί από κοντά, περιμένοντας την κατάλληλη ευκαιρία για να σκοράρει. Αυτή είναι η δουλειά του επιθετικού. Το γκολ καταδεικνύει μέρος των ικανοτήτων του για δύο λόγους.

Πρώτον διότι η μπάλα παίρνει μια παράξενη πορεία που αν δεν την αντιληφθεί ή δεν τη μετρήσει σωστά ένας επιθετικός, εύκολα μπορεί να θεωρήσει την μπαλιά χαμένη και συνεπώς τη φάση τελειωμένη με αποτέλεσμα να μείνει στη θέση του και δεύτερον διότι ο Νταρμπισάιρ πηδάει ψηλά τη σωστή στιγμή χωρίς να βάλει τα χέρια του και να δημιουργήσει την εντύπωση ότι υποπίπτει σε επιθετικό φάουλ. Λίγοι ποδοσφαιριστές θα ενεργούσαν σαν κι αυτόν.

Οι περισσότεροι στη λαχτάρα τους να σκοράρουν θα είχαν πάρει αμπάριζα τον αντίπαλο αμυντικό και αν το γκολ μετρούσε, τώρα θα καθόμασταν με τους καθηγητάδες διαιτησίας να συζητάμε, σύμφωνα πάντα με την ορολογία που χρησιμοποιούν, αν ο «κόκκινος» κάνει συμμετοχή και προξενεί φάουλ στον «μαύρο» που αμύνεται. Ο τρόπος που σκοράρει ο Ματ δείχνει και κάτι άλλο εξίσου σημαντικό. Οτι το ποδόσφαιρο παίζεται με το μυαλό. Οι παλιοί επιμένουν προσθέτοντας στη φράση τους τη λέξη «κυρίως».

Το μυαλό, όμως, χρειάζεται και αυτό εκπαίδευση ώστε να στροφάρει στα δύσκολα και να αντιδρά με ταχύτητα. Οταν όμως αγωνίζεσαι σε ένα πρωτάθλημα όπως αυτό της Πρέμιερ Λιγκ, πέντε τουλάχιστον κλίμακες πιο γρήγορο από το δικό μας, πώς να μην έχει εξασκηθεί το μυαλό σου να λειτουργεί με υψηλές στροφές;