«Πράσινος» εξολοθρευτής υποβρυχίων

Eνα γκολ που έπρεπε να μετρήσει στο πρώτο ημίχρονο μετά το χτύπημα φάουλ του Καραγκούνη, με τον Λόπεζ να μπλοκάρει την μπάλα μισό μέτρο μέσα στην εστία του, και ένα πέναλτι που δόθηκε στη Βιγιαρεάλ παρ' ότι είχε προηγηθεί καταφανέστατο επιθετικό φάουλ του Ρόσι πάνω στον Βαβρζίνιακ συνιστούν χοντρά διαιτητικά λάθη, που στοίχισαν στον Παναθηναϊκό, ο οποίος δικαιολογημένα διαμαρτύρεται. Και αυτά ήταν τα κακουργήματα! Γιατί ο Πλάουτς υπέπεσε και σε κάμποσα… πλημμελήματα.

Δεν είναι και λίγο να τρέχεις ακατάπαυστα επί 90 και βάλε λεπτά απέναντι σε μια ομάδα που τα βασικά όπλα της είναι η ταχύτητα και οι εναλλαγές θέσεων, να προσπαθείς να κλείσεις διαδρόμους και να κρατήσεις μπάλα και συγχρόνως να έχεις να αντιμετωπίσεις τα αλλοπρόσαλλα και άκρως μεροληπτικά σφυρίγματα του Αυστριακού. Ο Παναθηναϊκός, όμως, άντεξε. Το επίτευγμά του υπό τις συνθήκες στις οποίες δημιουργήθηκε αγγίζει τα όρια του άθλου. Και δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι οι «πράσινοι» άξιζαν κάτι περισσότερο από την ισοπαλία.

Στο πρώτο ημίχρονο ο ΠΑΟ έτρεξε πολύ για να σταματήσει όλους αυτούς τους δαίμονες της Βιγιαρεάλ, οι οποίοι δούλευαν τους αυτοματισμούς με κλειστά μάτια. Τον Ιμπαγάσα, τον Καθόρλα, τον Σένα (μόνο ο Εγκερέν υστέρησε από του μέσους), τον Ρόσι και τον Γιορέντε, οι οποίοι άλλαζαν συνέχεια θέσεις και έψαχναν διαδρόμους για να τρυπήσουν την ελληνική άμυνα. Μπορεί η κατοχή σε κάποια λεπτά του πρώτου μέρους να άγγιξε το 61% για τη Βιγιαρεάλ, αλλά αυτό που μετρά στα παιχνίδια του Τσάμπιονς Λιγκ είναι η ουσία.

Ευκαιρίες σημαντικές, αλλά από ουσία τα «κίτρινα υποβρύχια» δεν είχαν να επιδείξουν. Μελετημένη η κίνηση του Τεν Κάτε να κλείσει τον άξονα με πολλούς παίκτες, ώστε να μπλοκάρει το ισχυρό όπλο των Ισπανών και συγχρόνως να περιορίσει από τα άκρα τις όποιες επιθετικές βλέψεις τους. Αυτό που ενδιέφερε τους «πράσινους» ήταν να μη δώσουν χώρο στη Βιγιαρεάλ, πράγμα που εν πολλοίς κατάφεραν. Υπήρχαν βέβαια στιγμές που όλα έμοιαζαν να τινάζονται στον αέρα.

Τότε που ο Καθόρλα, ο Ιμπαγάσα ή ο Σένα έκρυβαν την μπάλα και σε ρόλο κρυφών κυνηγών αναστάτωναν την αμυντική γραμμή των «πρασίνων». Ο Παναθηναϊκός έπρεπε να παίξει γρήγορα και το κυριότερο, σαν αντίδοτο, να αντιδράσει γρήγορα, ανεβάζοντας την ταχύτητα της ομάδας τουλάχιστον μια κλίμακα πάνω από αυτή που έχει συνηθίζει να αγωνίζεται. Και δεν είναι καθόλου εύκολο. Και το κατάφερε απόλυτα στον ανασταλτικό τομέα. Το να καταστρέψεις το παιχνίδι ομάδας αυτού του επιπέδου και συγχρόνως να επιτύχεις να βγεις και μπροστά είναι κόλπα ζόρικα για τις ομάδες μας.

Μπορείς, όμως, να περιμένεις για να χτυπήσεις την κατάλληλη στιγμή. Αυτό έκανε ο Παναθηναϊκός και δεν είναι τυχαίο ότι χτύπησε με τον άνθρωπο που έχει τη μεγαλύτερη εμπειρία στα πόδια του από ευρωπαϊκούς αγώνες, τον Γιώργο Καραγκούνη, τον καλύτερο παίκτη χθες, που σε απόδοση πρώτευσε με βραχεία κεφαλή του Σιμάο, επίσης εξαιρετικό υπόδειγμα αμυντικού χαφ και στα 90 λεπτά. Μετά το γκολ το μόνο εύκολο είναι να ζητήσεις η ομάδα να κρατήσει μπάλα. Τα πράγματα δυσκολεύουν όταν ο Πελεγκρίνι ρίχνει στον αγωνιστικό χώρο τον Νιχάτ, τον Πιρές –με την τεράστια εμπειρία του– και τον Κάνι.

Η Βιγιαρεάλ αρχίζει και πάλι να αποκτά δαιμονιώδη ρυθμό και ο Παναθηναϊκός οφείλει να διώξει μακριά την κούραση, να κρατήσει καθαρό το μυαλό του στο δεύτερο μεγάλο κύμα των επιθέσεων. Αν είχε δει καλύτερα ο Αυστριακός τη φάση του πέναλτι, κάτι μου λέει ότι ο Παναθηναϊκός θα πανηγύριζε σήμερα το «διπλό». Και έτσι όμως, με αυτόν τον ανορθόδοξο διαιτητικό τρόπο κατάφερε για ακόμα μια φορά να κάνει το κύρος του αισθητό στην κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση. Τώρα όλα είναι στο χέρι του. Η ισοπαλία με γκολ είναι το καλύτερο αποτέλεσμα, μετά το «διπλό», που αξιώνεις σε μια μεγάλη εκτός έδρας ευρωπαϊκή αναμέτρηση.