Κρας τεστ (Sportday / Μ.Λεάνης)

Αντε να δω τώρα πώς θα αντιδράσουμε στα δύσκολα. Αυτό είναι που με απασχολεί περισσότερο από την προχθεσινή κατραπακιά. Αυτή λίγο-πολύ την περίμενα. Σας το είχα γράψει, εξάλλου, ότι η Ουκρανία και καλή ομάδα είναι και δεν βρίσκεται τυχαία στην πρώτη θέση του ομίλου μας με διαφορά ασφαλείας. Οι Ουκρανοί είναι η εντελώς αντίθετη περίπτωση από εμάς. Τρέχουν και σκοράρουν με ευκολία. Εμείς ούτε τρέχουμε ούτε με ευκολία σκοράρουμε. Λειτουργούμε με τα αντανακλαστικά και τη φιλοσοφία των σαμποτέρ. Ποτέ σαν τακτικός στρατός. Καταστρέφουμε τα συστήματα των αντιπάλων, παρά αναπτύσσουμε τα δικά μας.

Τώρα όμως ήρθε η στιγμή να βάλουμε τα πράγματα κάτω, να σκεφτούμε λογικά και όχι παρορμητικά. Γιατί εμείς είμαστε ικανοί να τα κάνουμε μαλλιά–κουβάρια. Να τα έχουμε διαλύσει όλα ύστερα από αυτή την ήττα, πριν προλάβουν να βγουν τα καρπούζια στην αγορά. Να πάρουμε μια βαριοπούλα και να τα γκρεμίσουμε όλα. Το δύσκολο όμως είναι να κτίζεις, όχι να γκρεμίζεις.

Στην υπόθεση «Εθνική», όλοι έχουμε κάνει λάθη. Και εμείς ως οπαδοί, που ξαφνικά αρχίσαμε να υπερεκτιμούμε πρόσωπα και καταστάσεις ή που, αν θέλετε, αρχίσαμε να υποτιμάμε αντιπάλους. Ποια Αλβανία; Είμαστε ή δεν είμαστε πρωταθλητές Ευρώπης; Είμαστε, αλλά τη σφαλιάρα την εισπράξαμε από τους Αλβανούς. Μας πόνεσε βέβαια για άλλους λόγους, παρά για ποδοσφαιρικούς, αλλά νομίζω ότι δεν μας έβαλε σε σκέψεις. Ποιο είναι το Καζακστάν; Ποια είναι η Γεωργία; Σιγά την ομάδα που έχει η Τουρκία... Μέχρι και τους πρωταθλητές Ευρώπης Δανούς φτάσαμε να βλέπουμε αφ' υψηλού. Αναπτύξαμε το «σύνδρομο του Πρίγκιπα», που η ζωή του χρωστάει.

Αν εξαιρέσουμε ένα ημίχρονο, αυτό με τους Δανούς, δεν έχουμε να θυμόμαστε κάτι θετικό από τα υπόλοιπα παιχνίδια. Εκτός από το αποτέλεσμα βέβαια. Ισως το γκολ του Τσιάρτα, σχεδόν από το σπίτι του, στο κρύο εκείνο βράδυ του Κιέβου κόντρα στους Ουκρανούς. Ενα γκολ που μάλλον μας έκανε κακό, παρά καλό. «Σιγά την ομάδα που έχουν... Εδώ στο Κίεβο και πήραμε άνετα ισοπαλία, δεν θα τους κερδίσουμε στο Καραϊσκάκη;». Αμ δε. Πολύς ενθουσιασμός, μεγάλη σημασία στη δυναμική που δημιουργήσαμε πέρυσι τέτοιο καιρό στην Πορτογαλία, συγχρόνως σκόρπιες σκέψεις, μισόλογα και μια γενικότερη αμηχανία για το πώς να χειριστούμε τις εμμονές (τα κολλήματα;) του κ. Οτο. Τα γεγονότα όμως μιλάνε από μόνα τους. Η Εθνική μας είναι μια ομάδα χωρίς φαντασία, κουρασμένη, ταλαιπωρημένη από τις συνεχείς περιπέτειες πολλών βασικών παικτών στην προσπάθειά τους να βρούνε... λιμάνι. Η δε ντόπια αγορά μόνο έναν Κατσουράνη κατάφερε να παρουσιάσει ως αξιόπιστη λύση. Επειτα απ' όλ' αυτά, τι να περιμένεις αλήθεια; Να ανοίξει τουλάχιστον ένας σοβαρός διάλογος με επιχειρήματα, ψύχραιμα, χωρίς κραυγές. Να αντιδράσουμε όλοι μας, όπως ο κόσμος την Τετάρτη στο γήπεδο. Οι σκέψεις μας δηλαδή να είναι το χειροκρότημα της λογικής μας που θα μας οδηγήσει μπροστά. Και να συνειδητοποιήσουμε κάτι πολύ σημαντικό για το ποδοσφαιρικό μας μέλλον. Οτι οι μέρες της Πορτογαλίας ήταν το απόγειο μιας γενιάς ποδοσφαιριστών, οι οποίοι αποκλείεται να το επαναλάβουν. Ετσι δεν είναι, κ. Οτο;