Ο Χούσιν λύτρωσε την πίτσα! (Sportday / Μ.Λεάνης)

Kαιρό είχα να το κάνω αυτό! Ματς της Εθνικής από την τηλεόραση. Χαμηλωμένος ο ήχος από το... χαζοκούτι και τέρμα το ραδιόφωνο να ακούω Γιώργο Χελάκη! Εκανα, όμως, ένα λάθος. Παρήγγειλα πίτσα. Ο αγώνας με κέντρισε, αλλά πεινούσα. Παραμέλησα το έδεσμα και επικεντρώθηκα στην Εθνική μας. Βλέπετε, και να ήθελα να κάνω αλλιώς δεν μπορούσα. Πάνω που έριχνα ένα βλέφαρο στην πίτσα, φώναζε ο άρχοντας των ερτζιανών και το μάτι μου... τιναζόταν και πάλι στην οθόνη μη χάσω τη φάση. Ε, κάπου εκεί κατάλαβα πως δεν πρόκειται να βάλω μπουκιά στο στόμα μου. Ή μήπως όχι;
Τα λεπτά περνούσαν. Στο 39ο λεπτό κοιτώ και πάλι το φαγητό. Κόβω ένα κομμάτι πίτσα, αλλά μου πέφτει από τα χέρια από τις «κραυγές» του Χελάκη. Τα μάτια μου επανέρχονται στην ΤV και βλέπω τον Γιαννακόπουλο να στέλνει την μπάλα στα δίχτυα. Αμέσως μετά αντικρίζω το βοηθό διαιτητή με το σημαιάκι σηκωμένο για οφσάιντ. Νευριάζω, αγανακτώ! Πάει η πίτσα, πάει και το γκολ! Το ίδιο σκηνικό και στο 53ο λεπτό. Ο Χαριστέας σκοράρει, αλλά και πάλι από... παράνομη θέση. «Και γκολ δεν θα βάλουμε και νηστικός θα μείνω», σκέφτηκα. Στη μεγαλύτερη διάρκεια της σεζόν ήμασταν καλύτεροι. Πίστευα πως θα βρούμε το δρόμο προς τα δίχτυα. Αρα, χαλάλι! Δεν πειράζει, πίτσα τρως όποτε θες, αλλά την Ουκρανία δεν τη νικάς κάθε μέρα.
Η κοιλιά άρχισε να γουργουρίζει και καταλήγω στο εξής: «Κάτι πρέπει να γίνει. Αποκλείεται να περιμένω μέχρι το τελευταίο σφύριγμα του διαιτητή για να... ντερλικώσω». Τελικά, οι ευχές μου εισακούστηκαν! Ο Χούσιν στο 82ο λεπτό μας έβαλε το γκολάκι. Ηταν το χειρότερο σενάριο. Περίμενα τόση ώρα, χάσαμε και η πίτσα κρύωσε. Παρ' όλα αυτά, την έφαγα!