Ενός Κάκκου μυρία έπονται

Tο μόνο ενδιαφέρον από το παιχνίδι Παναθηναϊκός – Ηρακλής, όσο ενδιαφέρον μπορεί να έχουν πια αυτές οι συζητήσεις, είναι το κατά πόσο βρισκόταν σε θέση οφσάιντ ο Μάντζιος στο γκολ του Παναθηναϊκού που ακυρώθηκε. Για να συνεχιστεί η συζήτηση αν δεν μέτρησε σωστά το τέρμα του Μάντζιου, ο Παναθηναϊκός σίγουρα δικαιούνταν ένα πέναλτι στην απόκρουση με τα χέρια του Παπαζαχαρία σε ρόλο… Κοβαλέφσκι!

Για να κορυφωθεί για όσους ακόμα αντέχουν -και Παναγιά, βοήθα να ξεμπλέξουμε κάποτε από αυτή την κατάσταση- με τις φωνές των φίλων του Ηρακλή, που διαμαρτύρονται για το σκληρό έως αντιαθλητικό φάουλ του Σιμάο στον Παπαστεριανό. Το φάουλ επέσυρε κόκκινη κάρτα, αλλά ο μέσος του Παναθηναϊκού δεν την αντίκρισε. Να έχουμε κάτι να λέμε, γιατί από ποδόσφαιρο είδαμε πολύ λίγα πράγματα. Μέτριος ο Ηρακλής, το ίδιο μέτριος και ο ΠΑΟ. Οι «πράσινοι» για μία ακόμη φορά πέταξαν το πρώτο ημίχρονο. Αλλη μια εφεύρεση του Τεν Κάτε ήταν να ξεκινήσει με τον Σαριέγκι αριστερό μπακ.

Δεν είναι τυχαίο που σε όλο το πρώτο μέρος η πλευρά αυτή των «πρασίνων» παρέμενε αμέτοχη στο παιχνίδι και συνεπώς ανενεργή. Ο Κλέιτον συνέκλινε προς το κέντρο (τότε γιατί να ξεκινήσει στο αριστερό άκρο;), άλλαζε θέσεις με τον Σαλπιγγίδη, δεν υπήρχε ένας παίκτης να επωμιστεί τον ρόλο του οργανωτή, η μεσαία γραμμή έδειχνε ξεκομμένη από την επιθετική, πολύ μπέρδεμα, πολλή φλυαρία και ουσία μηδέν. Ολα αυτά απέναντι σε έναν Ηρακλή διστακτικό και πέραν του δέοντος συντηρητικό.

Ετσι χάθηκε η ευκαιρία του Παναθηναϊκού να «καθαρίσει» το ματς από το πρώτο ημίχρονο. Στο δεύτερο μισό έγιναν αλλαγές οι οποίες έδωσαν μία κινητικότητα στους «πράσινους», αλλά πολύ λίγο άλλαξαν τη φυσιογνωμία της ομάδας. Την πρώτη οργανωμένη φάση που κατέληξε σε ευκαιρία μετά το ένα-δύο του Κλέιτον με τον Νίλσον η ομάδα του Τεν Κάτε την ολοκλήρωσε ύστερα από μία ώρα παιχνιδιού. Φτωχός απολογισμός, που σίγουρα προβληματίζει.

Οπως προβληματίζει και η ομολογία του Βαγγέλη Μάντζιου μετά τη λήξη του παιχνιδιού στις τηλεοπτικές κάμερες πως η ομάδα δεν έχει διάρκεια και σταθερά καλή απόδοση. Ακολούθησε η ευκαιρία που περισσότερο δημιούργησε ο Κοβαλέσκι με την άστοχη έξοδό του, παρά η «πράσινη» επίθεση. Σειρά είχαν οι δύο επίμαχες φάσεις, οι οποίες θα συζητηθούν και θα ξανασυζητηθούν, χωρίς να καταλήγουμε πουθενά. Ο Ηρακλής στο δεύτερο μέρος κοίταξε να διορθώσει τα λάθη του, να παρουσιαστεί πιο συγκεντρωμένος, χωρίς να ανεβάσει ιδιαίτερα την απόδοσή του.

Ελεγξε το κέντρο με τον καλύτερο παίκτη του αγώνα, τον Ντιέ, και πολύ σωστά ο Κατσαβάκης όταν είδε ότι ο Βούκοβιτς κουράστηκε και δημιουργούσε κενά τον αντικατέστησε με τον ξεκούραστο και δραστήριο Κονέ, στον οποίο αρέσει να αναλαμβάνει και επιθετικές πρωτοβουλίες.

Για τους ίδιους λόγους επιλέχθηκε και ο Επστάιν για τη θέση του Γιάντση. Ο Ηρακλής δεν είχε λόγο να ρισκάρει, ο Παναθηναϊκός όφειλε να αναλάβει αυτό το βάρος. Αλλωστε η δεινή βαθμολογική θέση του «Γηραιού» δεν του επιτρέπει τέτοιου είδους... εξαλλοσύνες. Σκέφτηκε ότι η ισοπαλία τη δεδομένη στιγμή ήταν χρυσός, την επιδίωξε και την κατέκτησε.