Ο ένας τις ευκαιρίες, ο άλλος τα λάθη

Bάλε, Χαβίτο αγόρι μου, το τετ α τετ στο 45' του α' ημιχρόνου! Πλάσαρε σωστά να πάει η ομάδα στα αποδυτήρια με ισόπαλο αποτέλεσμα και σίγουρα το παιχνίδι στο δεύτερο ημίχρονο θα ήταν Γολγοθάς για τους «ερυθρόλευκους». Αφήστε με επίσης να έχω σοβαρές αμφιβολίες για το κατά πόσον ο Ολυμπιακός θα κατάφερνε να κερδίσει τον αγώνα.

Ο Αρης δεν προδόθηκε μόνο από τη μέτρια κατά διαστήματα απόδοσή του και τα νεκρά διαστήματά του -αφού ο Ολυμπιακός δεν έπαιξε κανένα ποδόσφαιρο υψηλής ποιότητος- αλλά τιμωρήθηκε κυρίως από τα δικά του λάθη. Το πρώτο γκολ το δέχτηκε ύστερα από «ζεϊμπεκιά» του Λέμπο (πολύ κακός χθες) και ακολουθεί τέτοιο μπέρδεμα στην άμυνα που ο αρχηγός του Ολυμπιακού, «Τζόλε», με την εμπειρία που τον διακρίνει, δύσκολα θα το άφηνε να περάσει ανεκμετάλλευτο.

Αστοχη και επιπόλαιη, επίσης, ήταν και η ενέργεια του Βιτόλο που «διευκόλυνε» τον Χαραλαμπίδη να του δείξει δεύτερη κίτρινη και να τον στείλει στην κερκίδα. Το δυνατό φάουλ στο κέντρο του γηπέδου, χωρίς να συντρέχουν λόγοι ανωτέρας βίας, ανάγκασε τον Αρη να αγωνιστεί με παίκτη λιγότερο. Και μετά έρχεται η εσχάτη των ποινών, που ούτε και τόσο εσχάτη ήταν και ακόμα περισσότερο ποινή.

Ο Σηφάκης, ο καλύτερος με διαφορά παίκτης του Αρη, αποκρούει το πέναλτι, αποκρούει και το σουτ στο ριμπάουντ του Αβραάμ και δέχεται το γκολ από τον Γκαλέτι, που σκοράρει από θέση οφσάιντ, ανάμεσα όμως σε αμυντικούς που έχουν κοιμηθεί. Αξιζε ο Ολυμπιακός τη νίκη; Αν λάβουμε υπόψη μας συνολικά τις χαμένες ευκαιρίες των «ερυθρολεύκων» στο παιχνίδι, η απάντηση είναι αβίαστα «ναι». Αλλά, απ' ό,τι γνωρίζω, δεν υπάρχει κανένας κανόνας στο ποδόσφαιρο που να ορίζει ότι ο νικητής του παιχνιδιού είναι αυτός που δημιουργεί τις περισσότερες ευκαιρίες.

Το αυτογκόλ του Τοροσίδη στα τελευταία λεπτά αλλά και η κραυγαλέα ευκαιρία του Κόκε που ακολούθησε στην εκπνοή του παιχνιδιού μαρτυρούν ότι, αν ο Αρης βρισκόταν ένα γκολ πίσω από τον Ολυμπιακό και φρόντιζε να δώσει μεγαλύτερη σημασία και προσοχή σε μικρές λεπτομέρειες που κρίνουν τα παιχνίδια, ίσως χθες να μην έφευγε ηττημένος από το Καραϊσκάκη.

Οι «ερυθρόλευκοι» είχαν μερικά καλά διαστήματα, αλλά δεν είχαν διάρκεια, ούτε ρυθμό. Πατσατζόγλου και Ντουντού κυριάρχησαν από την αρχή του παιχνιδιού στον χώρο του κέντρου απέναντι στους Βιτόλο και Γκαρσία, που βρέθηκαν σε μέτρια μέρα. Το στοιχείο αυτό ήταν που έδωσε αέρα στους παίκτες του Ολυμπιακού, με αποτέλεσμα να έχουν καλύτερη κυκλοφορία από τη μεσαία γραμμή και μπροστά.

Οι «κίτρινοι» αδυνατούσαν να κρατήσουν την μπάλα, άρα αδυνατούσαν να αναπτυχθούν. Οι κεντρικοί αμυντικοί δεν έβγαζαν την ομάδα μπροστά, τα άκρα έδειχναν άτολμα και φοβισμένα. Ετσι, ο Αρης για μεγάλο χρονικό διάστημα βρέθηκε μπλοκαρισμένος.

Ανησυχητική για ακόμα μία φορά η απόδοση του Ντιόγο, ο οποίος κινήθηκε σε χαμηλά επίπεδα. Δεν τίθεται υπό αμφισβήτηση η ικανότητα του παίκτη, ούτε μπορεί κανείς να του αποδώσει αδιαφορία, αλλά η συνεχής παρουσία του στην κορυφή της επίθεσης και η έλλειψη στηρίγματος φαίνεται να τον έχουν καταβάλει.

Ο Ολυμπιακός μπορεί να μην έχει απόλυτη ανάγκη τη φρεσκάδα του Βραζιλιάνου φορ με τη διαφορά που έχει χτίσει στο πρωτάθλημα και με δεδομένο ότι οι υπόλοιποι παίκτες παράγουν και γι’ αυτόν, αλλά στους ευρωπαϊκούς αγώνες που ακολουθούν η ομάδα έχει άμεση ανάγκη από έναν Ντιόγο ξεκούραστο και στα κέφια του.