Εθνική γκρίνια (Sportday / Μιχάλης Λεάνης)

Ρε απανταχού γκρινιάρηδες, τι σας έπιασε; Μιλάω γι' αυτούς που άρχισαν πάλι τη μουρμούρα μετά το παιχνίδι με την Τουρκία το Σάββατο το βράδυ στην Κωνσταντινούπολη. Το ποδόσφαιρο στις μέρες μας αυτό είναι! Απορώ πώς δεν μπορείτε να το καταλάβετε. Αυτοσκοπός και μόνο. Το αποτέλεσμα –αυτό και μόνο– μετράει, κάτι σαν τις μεταμοσχεύσεις μαλλιών. Από τη στιγμή που είχαμε απουσίες, με πρώτη και καλύτερη αυτή του αρχηγού Ζαγοράκη, λογικό είναι να κοιτάξουμε πρώτα να μη χάσουμε. Δύσκολα θα πήγαινε η μπάλα μπροστά χωρίς καρδιοχτύπια στα μετόπισθεν, όταν «αυτός που όλοι τον ζητάν'» βρισκόταν στις κερκίδες και ως τιμωρημένος δεν μπορούσε να αγωνιστεί.

Σίγουρα το παιχνίδι όπως εξελίχθηκε μας έδινε τη δυνατότητα να κλέψουμε το «διπλό», αφού τους Τούρκους κατά διαστήματα τους έπιανε ύπνος, τα βλέφαρά τους βάραιναν και παρουσίαζαν κενά. Προσπαθήσαμε αυτό να το εκμεταλλευτούμε στις φάσεις με τον Γιαννακόπουλο (δοκάρι), τον Καραγκούνη (απόκρουση με υπερένταση του Ρουστού) και τον Λάκη, που αδράνησε χαρακτηριστικά. Αφού δεν το καταφέραμε, η ισοπαλία έγινε αυτόματα η καλύτερη φίλη μας.
Μη νομίζετε, σε αυτά τα ματς οι ευκαιρίες, οι κλασικές αν θέλετε, είναι μια πολυτέλεια. Πόσες θα κάνεις; Δύο, τρεις το πολύ. Εκεί θα κριθούν όλα. Και μη μου πει κανείς ότι χρειάζεται να παίξεις ποδόσφαιρο αξιώσεων για να φτιάξεις δύο, τρεις ευκαιρίες... Αρκεί να κάτσεις πίσω και να περιμένεις υπομονετικά πότε θα σκάσει ο αντίπαλος από την κούραση ή πότε θα αδρανήσει, για να χτυπήσεις. Το περίφημο σύστημα «κόμπρα», που έγραφα πέρυσι τέτοιον καιρό για τους αγώνες μας στην Πορτογαλία.

Πιστέψτε με, κανείς δεν παίζει πλέον διαφορετικά, γιατί πολύ απλά δεν παίζει κανείς σε τέτοιες διοργανώσεις το κεφάλι του κορώνα-γράμματα. Διάβαζα χθες στην «Γκατζέτα ντέλο Σπορ» τι έγραφαν οι Ιταλοί για το δικό τους παιχνίδι με τη Νορβηγία. Χωρίς σκορ έληξε η αναμέτρηση στο Οσλο και η «σκουάντρα ατζούρα» πανηγυρίζει. Ξέρετε, δεν το έχει σε πολύ να βγει ο πατριάρχης του αθλητικού Τύπου Καντιντό Καναβό και να αρχίσει να γράφει σεντόνια χιλίων λέξεων με τα οποία θα δικαιολογεί την εμφάνιση αλλά και την τεχνική του Λίπι. Με τα οποία θα ζητάει από κάποιους να θυμηθούν τι απρόσμενες ήττες έχουν υποστεί στο παρελθόν από τη Νορβηγία, αλλά και από άλλες μικρότερης δυναμικότητας ομάδες όταν αντιμετώπισαν την αναμέτρηση με άλλα κριτήρια, καθόλου ρεαλιστικά. Και δεν πα' να λένε οι υπόλοιποι δικοί του ότι αν θέλαμε να δούμε την ομάδα να μας γυρίζει χρόνια πίσω και να παίζει κατενάτσιο, τότε ας κρατούσαμε στον πάγκο τον γερο-Τραπατόνι. Ο Οτο έχει τουλάχιστον την ευχέρεια να ισχυριστεί ότι αυτούς τους παίκτες έχω, αυτό μπορώ να κάνω και καταφέρνω το καλύτερο. Αντε να βγει ο Λίπι να πει το ίδιο. Το ονομάζει στρατηγική και καθάρισε. Πολύ απλά, στο ποδόσφαιρο-φωτοτυπία που απολαμβάνουμε όλοι μας αν λέγεσαι Κασάνο ή Βιέρι ή Πίρλο τότε την ευκαιρία εύκολα την κάνεις γκολ. Αν όμως είσαι ο Λάκης ή ο Καραγκούνης ή –στην καλύτερη– ο Γιανακόπουλος, που στο ποδοσφαιρικό χρηματιστήριο κοστίζεις το 1/5 από τους προηγούμενους, τότε με τα αποτελέσματα που φέρνεις μια χαρά μπάλα παίζεις. Αλλοι έχουν το πρόβλημα λοιπόν. Τόσο απλά!