Σημασία έχει ότι προκρίθηκε!

«Aνάθεμα την ώρα, κατάρα στη στιγμή, που είπα να αναλάβω την ΑΕΚ του Κιντή», θα τραγουδά ο Μπάγεβιτς. Τι να κάνει ο άνθρωπος; Τώρα μπήκε στον χορό και θέλει, δεν θέλει, θα χορέψει. Πάντως, ώρες ώρες μου περνάει από το μυαλό ότι κάποιοι για να τον εκδικηθούν του ζήτησαν να επιστρέψει αυτή τη χρονική περίοδο στον πάγκο της ΑΕΚ. Δεν υπάρχει μεγαλύτερο μαρτύριο από το να βλέπεις την ομάδα σου να μην μπορεί να «ξεκλειδώσει» το σκορ απέναντι σε έναν αντίπαλο εμφανώς κατώτερο και να αισθάνεσαι την απειλή ενός επαναληπτικού παιχνιδιού δευτερόλεπτο με το δευτερόλεπτο να ζυγώνει.

Εντάξει, δύσκολα παραβλέπεις το γεγονός ότι η «Ενωση» χθες στάθηκε άτυχη. Τρία δοκάρια, το ένα μάλιστα από εκτέλεση πέναλτι, δεν είναι κάτι που συμβαίνει συχνά. Από την άλλη, όμως, αν θέλουμε να είμαστε ρεαλιστές και όχι απαραίτητα αυστηροί, θα πρέπει να δεχθούμε ότι θα υπάρξουν βραδιές που εκτός από τον αντίπαλο θα πρέπει να νικήσεις και την τύχη σου τη ρημάδα! Σαν τη χθεσινή. Η «Ενωση», πάντως, έδειξε σε ένα ακόμα παιχνίδι -με θετική, ευτυχώς, γι' αυτήν κατάληξη- ότι χρειάζεται ακόμα πολλή δουλειά μέχρι το νερό να μπει στο αυλάκι.

Χρειάζεται οι παίκτες της να αποκτήσουν την απαιτούμενη αυτοπεποίθηση για να σηκώσουν το βάρος της φανέλας που φοράνε. Xρειάζεται η ομάδα να αποκτήσει συνοχή, οι γραμμές να συνεργάζονται με μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα, να φτάνουν όλοι μαζί πιο εύκολα στον τελικό τους προορισμό, που είναι τα αντίπαλα δίχτυα. Λογικό είναι κάθε ματς για τον Ντούσκο να είναι παιχνίδι προετοιμασίας. Δεν έχει πολλές επιλογές, τα περιθώρια στενεύουν, οι λύσεις θα πρέπει να βρεθούν και η πολυπόθητη ενίσχυση δεν φαίνεται να έρχεται από πουθενά.

Ο Ντούσκο οφείλει να τα δοκιμάσει όλα και όλους, με τις λιγότερες για την ομάδα του απώλειες. Αυτό κι αν είναι ρίσκο. Να προσπαθείς να μοντάρεις το σήμερα, να χτίζεις συγχρόνως το αύριο και ξαφνικά να έρθουν οι Σεντεμέντες και Βιτουλαδίτης να σε αποκλείσουν από το Κύπελλο και να σ' τα κάνουν όλα θρύψαλα. Δυστυχώς, η ΑΕΚ θα πρέπει να μάθει να ζει με αυτή την απειλή. Να περιμένει από παίκτες που συνδυάζουν ταλέντο και προσωπικότητα, σαν τον Σκόκο -που έπραξε χθες το καθήκον του στο ακέραιο-, τον Κυργιάκο, τον Τζεμπούρ, τον Μπλάνκο, που χτύπησε την κατάλληλη στιγμή στο Καυτανζόγλειο, να δίνουν το πολλαπλάσιο των δυνατοτήτων τους και συγχρόνως να ελπίζει ότι κάποιος Ζορμπάς, κάποιος Πλιάτσικας, κάποιος Παυλής, θα ξεπεταχτεί ώστε να βοηθήσει να ανέβει το κάρο την ανηφόρα.

Δεν χρειάζονται αυταπάτες. Ετσι θα πορευτεί η ΑΕΚ μέχρι τέλους. Γι' αυτό κάθε ψυχοφθόρος πρόκριση, σαν τη χθεσινή, κάθε «διπλό» με την πλάτη στον τοίχο, σαν αυτό του Καυτανζογλείου, είναι μικρά σημαντικά βήματα προς τα εμπρός, τα οποία η ΑΕΚ έχει απόλυτη ανάγκη για τον δρόμο που οδηγεί στα πλέι οφ. Και τότε τα ξαναλέμε!

Πρόχειρο ΤΕΤΡΑΔΙΟ

Το πρώτο αίμα!

Η συγγραφέας Σώτη Τριανταφύλλου στην «Athens Voice» εξιστορεί πώς ξεκίνησε ο κύκλος αίματος στην πολυτάραχη περιοχή της Μέσης Ανατολής. Για να λύσουμε τον κόμπο του θανάτου θα πρέπει πρώτα να βρούμε την άκρη του νήματος.

«Ιδεολογικό catch-22: όποιος αντιτίθεται στην πολιτική του Ισραήλ θεωρείται από την εβραϊκή κοινότητα αντισημιτιστής. Οι περισσότεροι Εβραίοι (ή όλοι, σχεδόν;) δείχνουν υπερβολική ευθιξία σε ό,τι αφορά την εθνική και θρησκευτική τους ταυτότητα. Εξίσου εύθικτοι είναι οι Αραβες, που, κατά κάποιον τρόπο, έχουν διαδεχτεί τους Εβραίους στον ρόλο του παγκόσμιου παρία. Η προκατάληψη που έχουν υποστεί οι Εβραίοι μέσα στους αιώνες απευθύνεται τώρα στους Αραβες, που στα μάτια των Δυτικών ταυτίζονται με τους μουσουλμάνους. (Οι δε μουσουλμάνοι ταυτίζονται με τους αιμοσταγείς φονταμενταλιστές, πράγμα που θυμίζει, αναπόφευκτα, το συλλογικό φαντασιακό για τους κομμουνιστές-σφαγείς-με-τα-κονσερβοκούτια.)

Στην πραγματικότητα, λιγότερο από το 15% των μουσουλμάνων είναι Αραβες. Αν έχει κάποια σημασία, ο ογκωδέστερος μουσουλμανικός πληθυσμός βρίσκεται στην Ινδονησία: έτσι κι αλλιώς, η μεσανατολική διένεξη δεν έχει άμεση σχέση με τη θρησκεία. Για χίλια χρόνια οι μουσουλμάνοι ζούσαν δίπλα στους Ισραηλίτες. Ζούσαν σχεδόν αρμονικά με ανθρώπους που χαρακτηρίζονταν από συνδυασμούς θρησκευμάτων και χρωμάτων. Για παράδειγμα, με χριστιανούς Αραβες, κόπτες και καθολικούς. Από τότε που κατέφθασαν οι Βρετανοί στην περιοχή, τα πράγματα άρχισαν να πηγαίνουν στραβά. Μετά την αποχώρησή τους πήγαν ακόμα χειρότερα.

Παρ' όλα αυτά, κανείς δεν αναφέρεται σήμερα στις απαρχές της κρίσης, στο πώς οι μεγάλες δυνάμεις -η Βρετανία μέχρι τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και οι ΗΠΑ αργότερα- διαμόρφωσαν τον σιωνιστικό εξτρεμισμό από τη μία πλευρά και τον μουσουλμανικό από την άλλη. Σήμερα δεν βλέπουμε παρά το σήμερα, το θολό σήμερα».

ΑΟΡΑΤΕΣ ΠΑΡΕΕΣ

Ο Aγγλος που αγαπήσαμε!

Αν θέλετε να μάθετε τον βίο και την πολιτεία του νεοφιλελευθερισμού και συγχρόνως να πληροφορηθείτε τους ηθικούς κανόνες πάνω στους οποίους η «σιδηρά κυρία» Μάργκαρετ Θάτσερ έχτισε το βρετανικό όνειρο θερινής νυκτός, δεν έχετε παρά να διαβάσετε το αριστούργημα του Τζόναθαν Κόου «Τι ωραίο πλιάτσικο». Ο πιο Βρετανός συγγραφέας της εποχής μας και ο πιο ιδιοφυής της γενιάς του μίλησε στην «Ελευθεροτυπία» και στη Βίκη Τσιώρου για την κρίση, για τη Δύση, για το χιούμορ και για τη φαντασία, που λέει πάντα την αλήθεια:

«Δεν έχω ιδέα αν αυτή η κρίση οξύνει ή όχι την απογοήτευσή μου. Οπως και να έχει, το πολιτικό και οικονομικό σύστημα που κυριαρχεί εδώ και τριάντα χρόνια, για το οποίο μας διαβεβαίωναν πως ήταν αναμφίβολα το καλύτερο, αποκαλύπτει τις επικίνδυνες πλευρές του. Αυτή η κρίση είναι σαν ένα σημάδι που μας δείχνει τον κίνδυνο που διατρέχουμε όταν επιτρέπεται στα ιδιωτικά συμφέροντα και στον προσωπικό πλουτισμό να καθοδηγούν τις κοινωνίες μας. Για να αποφύγουμε στο μέλλον παρόμοιες καταστάσεις θα πρέπει να υπάρξει μια ριζική αλλαγή των προτεραιοτήτων μας».

«Τα βιβλία μου, πράγματι, μαρτυρούν την πραγματικότητα της Βρετανίας σε μια δεδομένη περίοδο. Και μάλιστα όχι μόνο της Βρετανίας, αλλά και του κόσμου, τουλάχιστον εκείνου που ονομάζουμε "Δυτικό". Πιστεύω πως η Δύση είναι μια κοινωνία που δεν λέει την αλήθεια για τη φύση της και ο συγγραφέας, αν έχει μια πολιτική υποχρέωση, αυτή είναι να εκφράσει αυτή τη φύση. Είναι το μόνο που μπορούμε να κάνουμε και το μόνο που πρέπει να κάνουμε. Παραδέχομαι πως τα βιβλία μου έχουν μια ιστορική διάσταση. Ωστόσο, διστάζω να αποκληθώ ιστορικός, γιατί τι θα απομείνει τότε στους ιστορικούς;».

«Οσον αφορά το χιούμορ, είναι αλήθεια πως σε αυτή τη χώρα θεωρείται εγκληματικό να παίρνει κανείς τον εαυτό του στα σοβαρά. Αυτή είναι μία όψη του αγγλικού χαρακτήρα που εκτιμώ πολύ. Μας εμποδίζει να έχουμε ψευδαισθήσεις για εμάς τους ίδιους. Αλλωστε, εδώ δεν παίρνουν πολύ στα σοβαρά τους συγγραφείς. Δεν ζητούν τη γνώμη μας για τα πολιτικά ζητήματα και ακόμα κι αν το "εγώ" μας υποφέρει από αυτό, νομίζω ότι είναι μάλλον υγιές. Κατά βάθος δεν απέχει πολύ η άποψή μου από αυτή του Βρετανού κριτικού Τέρι Ινγκλετον, ο οποίος πρόσφατα έλεγε πως "η γνώμη ενός συγγραφέα δεν είναι περισσότερο ενδιαφέρουσα από αυτήν ενός καθαριστή τζαμιών"».

«Τα τηλεοπτικά ριάλιτι, φυσικά, δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα, μια και όλα είναι προσχεδιασμένα από τους παραγωγούς αυτών των προγραμμάτων. Το κοινό συνήθισε αυτές τις εκπομπές, σε σημείο να πιστεύει σήμερα πως μέσα από αυτά τα προγράμματα αντιλαμβανόμαστε την πραγματικότητα του κόσμου. Αυτή η εξέλιξη είναι ανησυχητική, διότι η φαντασία παραμένει ένα εργαλείο πολύ πιο αποτελεσματικό για να πει κανείς την αλήθεια στον κόσμο».