Πάρε τους τρεις βαθμούς και…τρέχα!

Tο ματς στις Σέρρες έμοιαζε σαν δυο σταγόνες νερό με αυτό του Αστέρα στην Τρίπολη. Για μια ακόμη φορά ο Ολυμπιακός μακριά από την έδρα του κερδίζει τρεις πολύτιμους βαθμούς που του επιτρέπουν να διατηρεί ακλόνητη την απόσταση ασφαλείας από τους διώκτες του, αλλά με τη συνολική του απόδοση στο παιχνίδι δεν πείθει. Συμπαθητικός στα πρώτα 45 λεπτά, πρέσαρε ψηλά, έλεγχε τον ρυθμό και ευτύχησε πριν συμπληρωθεί το πρώτο ημίωρο του παιχνιδιού να βρεθεί μπροστά στο σκορ από στημένη φάση.

Από οργανωμένες επιθέσεις λίγα πράματα. Η πιο σημαντική ήταν αυτή που αρχικά οδήγησε στη χαμένη ευκαιρία του Λέτο και κατόπιν στο σουτ στο δοκάρι του Μπελούτσι. Μικρή συγκομιδή όταν αγωνίζεσαι με μια ομάδα που φιγουράρει στην τελευταία θέση της βαθμολογίας. Στο δεύτερο ημίχρονο το σύνηθες μπλακ άουτ. Η ομάδα με το που δέχτηκε πίεση οπισθοχώρησε, αντίδραση που δεν ξέρω κατά πόσο εντάσσεται στη γενικότερη στρατηγική της ομάδας. Bεβιασμένες ενέργειες, νευρικές αντιδράσεις, σπασμωδικοί χειρισμοί και ανικανότητα στη διαχείριση του παιχνιδιού.

Η μόνη αξιόλογη φάση προήλθε στο 50 και κάτι από ατομική ενέργεια του σκόρερ Τοροσίδη. Ηταν τότε που ο αμυντικός του Ολυμπιακού κατάφερε να περάσει όποιον βρέθηκε μπροστά του για να βρεθεί μόνος με τον Κηπουρό. Πόσες πιθανότητες έχει, όμως, να σκοράρει ένας παίκτης όταν με το κεφάλι του σκυμμένο προσπαθεί να πλασάρει τον αντίπαλο τερματοφύλακα; Η κατάληξη της φάσης μας δίνει την απάντηση. Χαρακτηριστική επίσης η στιγμή του παιχνιδιού κάπου κοντά στο 79ο λεπτό, τότε που ο Λέτο παραδίδει μαθήματα… ανάπτυξης.

Παίρνει την μπάλα και αναπτύσσεται παράλληλα με την εστία του αντιπάλου μην ξέροντας τι να κάνει. Η επιτομή του οριζόντιου ποδοσφαίρου. Ο Ολυμπιακός για μια ακόμη φορά στο δεύτερο μισό του αγώνα έδειξε να χαλαρώνει επικίνδυνα και να παίζει με τη φωτιά. Αμφιβάλλω αν το σκορ θα ήταν το ίδιο με έναν αντίπαλο μεγαλύτερης δυναμικότητας. Εκείνο, πάντως, που δυσκολεύομαι να κατανοήσω είναι γιατί ο Ολυμπιακός πραγματοποιεί τις αλλαγές του δύο τρία λεπτά πριν ο διαιτητής σφυρίξει τη λήξη του παιχνιδιού.

'Η ακόμα χειρότερα κατά τη διάρκεια των καθυστερήσεων προφανώς για να κερδίσει πολύτιμο χρόνο. Αν η ομάδα εμφάνιζε στο β' ημίχρονο τέτοιο πρόσωπο ώστε να μην επιβάλλονταν αλλαγές στο αρχικό σχήμα, τότε να καταλάβω αυτήν την τακτική. Οταν όμως η ομάδα δείχνει να έχει στριμωχθεί στο μισό και πίσω μέρος του γηπέδου, να μην μπορεί να βγει οργανωμένα μπροστά και να αδυνατεί να προχωρήσει σε μια ορθολογική ανάπτυξη παιχνιδιού, τότε ποιος ο λόγος οι αλλαγές να καθυστερούν;

Θα ήθελα επίσης να πω ότι το σχέδιο με τον Μπελούτσι κρυφό σέντερ φορ λειτούργησε κατά καιρούς και έχει αποδώσει τα μάλα. Τις μέρες όμως που ο Αργεντινός δείχνει να υστερεί, δεν πρέπει η ομάδα να έχει πρόχειρη μια δεύτερη λύση;