Το ριπλέι, αυτός ο άγνωστος

Εκτός από τα φανερά διά γυμνού οφθαλμού πέναλτι, τα λεγόμενα στην πιάτσα «μαρς», αυτά που αποφασίζει από μόνη της η σφυρίχτρα να κελαηδήσει, αρνούμενη να περιμένει πότε θα φτάσει το ερέθισμα στον εγκέφαλο για να αποφασίσει σχετικά ο διαιτητής, για όλες τις υπόλοιπες περιπτώσεις, υποπεριπτώσεις και ανθυποπεριπτώσεις όσο και να τις συζητάμε δεν πρόκειται να καταλήξουμε πουθενά. Οσο αντικειμενικοί επίσης κριτές και αν θέλουμε να είμαστε, μπαίνουμε σε μια συζήτηση αδιέξοδη, στην οποία η αντικειμενικότητα απουσιάζει αυτοβούλως.

Τη χειρότερη ζημιά, όμως, προξενεί η διαρκώς επαναλαμβανόμενη εξέταση της φάσης. Οσο περισσότερο παρατηρείς μια φάση τόσο πιο ύποπτη καταλήγεις να σου φαίνεται. Αυτό είναι κανόνας. Απαραίτητη διευκρίνιση, να ξεκαθαρίσω ότι δεν αναφέρομαι: Πρώτον, σε φάσεις που δεν βρίσκονται στο οπτικό μας πεδίο κατά τη διάρκεια ενός παιχνιδιού (π.χ. ο φακός εστιάζει στη μεγάλη περιοχή και το γεγονός λαμβάνει χώρα στο κέντρο του γηπέδου).

Δεύτερον, όταν ένας όμιλος παικτών μάς εμποδίζει να έχουμε σαφή εικόνα για το περιστατικό.

Παρατηρούμε λοιπόν την επίμαχη φάση από διαφορετικές οπτικές γωνίες και ανακαλύπτουμε την κλίση του σώματος του δράστη, αυτή του θύματος, την επαφή, τη φορά των ποδιών, των χεριών, πώς πέφτουν τα κορμιά, τι πορεία ακολουθούν κατά την πτώση τους. Και μετά βγάζουμε τα συμπεράσματά μας. Αυθαίρετα, όμως, διότι δεν λαμβάνουμε σοβαρά υπ' όψιν μας (μερικοί το αγνοούν παντελώς) ότι ο χρόνος στο τηλεοπτικό ριπλέι δεν έχει καμία σχέση με τον πραγματικό. Ο χρόνος ως διάρκεια.

Παρατηρούμε λοιπόν στο ριπλέι έναν παίκτη να ακουμπά με το πόδι του αυτό του αντιπάλου. Φωνάζουμε «επαφή», άρα έχουμε επαφή. Η ελαφρά τη καρδία ποινικοποίηση της επαφής στο ελληνικό ποδόσφαιρο έχει οδηγήσει στον καταλογισμό της εσχάτης των ποινών περισσότερο από ό,τι ο ίδιος ο κανονισμός επιτρέπει. Στο ποδόσφαιρό μας οι επαφές έχουν καταντήσει όλες φάουλ την ίδια ώρα που στο μπάσκετ δεν σφυρίζονται με την ίδια ευκολία, παρ' όλο που ο κανονισμός το επιβάλλει. Περισσότερες λοιπόν φάσεις χρεώνονται ως φάουλ στο ποδόσφαιρό μας απ' ό,τι στο άθλημα με την πορτοκαλί μπάλα. Ακόμη περισσότερες, δε, θεωρούνται ύποπτες.

Πάμε τώρα στη διάρκεια. Οταν πηδήξω με έναν αντίπαλο στον αέρα και βάλω για ένα δέκατο του δευτερολέπτου το χέρι μου στον ώμο του και το τραβήξω, αν δούμε την ίδια φάση αργά αργά στο ριπλέι αυτή η έσχατη υποδιαίρεση του χρόνου φαντάζει με ολόκληρη διαδικασία, η οποία σε χρόνο διαρκεί δέκα φορές περισσότερο. Το «δέκα φορές περισσότερο» συνιστά ποινή, το άλλο όχι.

Αν ακουμπήσω έναν ποδοσφαιριστή την ώρα που τρέχει και εξετάσω τη φάση στο ριπλέι, θα φανεί ότι τον σπρώχνω για χρόνο που δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα. Πολύ απλά, στην περίπτωση αυτή ο χρόνος επιμηκύνθηκε. Το ίδιο ισχύει και για την ελάχιστη επαφή με το πόδι του αντιπάλου που στο ριπλέι φαίνεται το πόδι αυτό να περιμένει σαν έτοιμο από καιρό να σταματήσει τον αντίπαλο. Οσοι λοιπόν θέλουν να έχουν δίκιο σε φάσεις για τις οποίες στην πραγματικότητα αμφιβάλλουν σοβαρά, δεν έχουν παρά να δουν δέκα φορές το ριπλέι για να… πειστούν.

Πρόχειρο ΤΕΤΡΑΔΙΟ

Ορφανοί από… εργατοπατέρες!

Παραθέτουμε κάποια από τα ευρήματα της έρευνας που έκανε η VPRC για λογαριασμό της ΓΣΕΕ:

- Το 42% των εργαζομένων έχει εισόδημα μέχρι 1.000 ευρώ τον μήνα, ενώ εργάζεται κατά μέσο όρο 42 ώρες την εβδομάδα!

- Το 79% των εργαζομένων που έχει εισόδημα μέχρι 750 ευρώ τον μήνα –η περίφημη γενιά των 700 ευρώ– δεν μετέχει σε κανένα συνδικάτο!

- Το 67% των εργαζομένων δεν έχει απεργήσει τα τελευταία χρόνια. Τα δεδομένα είναι ξεκάθαρα: η μεγάλη πλειονότητα των εργαζομένων έχει πενιχρά εισοδήματα και δεν έχει την παραμικρή συνδικαλιστική κάλυψη, όπως δεν έχουν και οι άνεργοι, οι μετανάστες και γενικώς οι παντός είδους απόκληροι. Κι όλα αυτά πριν δείξει τα δόντια της η οικονομική κρίση που θα αυγατίσει τους φτωχούς και τους ανέργους και τους απόκληρους!

Πηγή: Περιοδικό «ΓΑΛΕΡΑ» για τις Ακυβέρνητες Πολιτείες

ΑΟΡΑΤΕΣ ΠΑΡΕΕΣ

Της γης οι κολασμένοι ακούν;

Δημοσιεύτηκε στον ΙΟ της σαββατιάτικης «Ελευθεροτυπίας»

«Κοιτώντας το πρωτοσέλιδο του "Ριζοσπάστη" της περασμένης Κυριακής θα μπορούσε κανείς να μπερδευτεί. "Αντεπίθεση, Ρήξη, Ανατροπή" έλεγαν τα ξύλινα γράμματα του οκτάστηλου τίτλου.

Αλλά "Αντεπίθεση" δεν είναι ο τίτλος του περιοδικού της "νεολαίας" των Χρυσαυγιτών;

Και το σλόγκαν "Ρήξη και Ανατροπή" δεν είναι το σύνθημα του συνεδρίου του ΛΑΟΣ;

Πώς είναι δυνατόν να συμπίπτουν τα συνθήματα του κόμματος των εργατών και του λαού με τις παρόλες των ακροδεξιών λαοπλάνων;

Βέβαια το ΚΚΕ δεν ευθύνεται για τη σύγχυση αυτή. Ηταν ασφαλώς εκείνο που πρώτο κατέγραψε αυτά τα συνθήματα στα πανό, τις αφίσες και τις συγκεντρώσεις του. Και δεν είχε κανέναν τρόπο να αντιδράσει, όταν τα σφετερίστηκαν ο Γιώργος Καρατζαφέρης και οι σύνεδροί του, φωνάζοντας το γελοίο: "Ρήξη και ανατροπή, όλα τ' άλλα είν' ντροπή".

Δεν είναι η πρώτη φορά που τα συνθήματα του ΚΚΕ γίνονται βορά στα χέρια της αντίδρασης. Ισως η πιο σοβαρή παρόμοια αντιγραφή έγινε τα χρόνια της μεταπολίτευσης. Τον Δεκέμβριο του 1973 πραγματοποιήθηκε στο Ανατολικό Βερολίνο το 9ο Συνέδριο του ΚΚΕ με γενικό γραμματέα τον Χαρίλαο Φλωράκη. Κεντρικό σύνθημα του συνεδρίου και προγραμματικός στόχος του ΚΚΕ για το 1974 ήταν η "Νέα Δημοκρατία". Φυσικά με τον όρο αυτό το ΚΚΕ εννοούσε ένα μεταβατικό στάδιο της "ενιαίας επαναστατικής πορείας". Λίγους μήνες αργότερα ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ίδρυε τη γνωστή "Νέα Δημοκρατία", αφοπλίζοντας έτσι το ΚΚΕ από το βασικό του πολιτικό σύνθημα!

Οι μελαγχολικές σκέψεις που μας γέννησε το πρωτοσέλιδο του κυριακάτικου "Ριζοσπάστη" ενισχύθηκαν από ένα δισέλιδο στο εσωτερικό του ίδιου φύλλου. Γιατί όποιος διάβασε το διήγημα "Το λάθος τηλεφώνημα ενός φονιά" στις σελίδες 8-9 του ενθέτου "7 μέρες μαζί" θα διαπίστωσε ότι η "γενιά των αετών" του κ. Καρατζαφέρη δεν εκφράζεται μόνο από το κλεμμένο σύνθημα του πρωτοσέλιδου. Αυτό το κείμενο, που υπογράφει κάποιος Α.Σ.Α., αποτελεί την πιο θερμή συνηγορία στον τρόπο που ενήργησε ο ειδικός φρουρός το μοιραίο βράδυ της 6ης Δεκεμβρίου και θα μπορούσε κάλλιστα να φιλοξενείται στο κομματικό όργανο του ΛΑΟΣ, την "Α1".

Ούτε ο κ. Κούγιας διανοήθηκε ποτέ να υποστηρίξει αυτά που βάζει στο στόμα του εντολέα του ο ημιανώνυμος συντάκτης του "Ριζοσπάστη", ότι οι πολιτικοί κάνουν τις αρπαχτές και έχουν για σάκους του μποξ τους αστυνομικούς, ότι τον αστυνομικό αυτό τον έχουν κάψει τρεις φορές με Μολότοφ, ότι βρίζανε τη μάνα του την παραδουλεύτρα, ότι τον εκβιάσανε για να μπει στην Αστυνομία, ότι δεν ξέρει μέχρι τέλους αν πυροβόλησε προς τα πάνω ή προς τα κάτω, ότι δεν ζήτησε συγγνώμη για να μη θεωρηθεί ομολογία, αλλά πονάει για την ψυχούλα του παιδιού, ότι ο δολοφονημένος 15χρονος πέταξε μπουκάλι που ενδεχομένως ήταν Μολότοφ κ.λπ., κ.λπ.

Οποιος δεν έχει διαβάσει αυτό το κείμενο, αξίζει να το αναζητήσει στη δικτυακή διεύθυνση του "Ριζοσπάστη" (www.rizospastis.gr) για να κρίνει αν αδικούμε την εφημερίδα. Και ίσως τότε καταλάβει ποια ακριβώς αυτιά χαϊδεύει αυτή η πλευρά της ελληνικής Αριστεράς. "Η ανατροπή της στρατιωτικοφασιστικής δικτατορίας και η εγκαθίδρυση της Νέας Δημοκρατίας θα αποτελέσει το πρώτο σοβαρό βήμα του δημοκρατικού αντιιμπεριαλιστικού αντιμονοπωλιακού σταδίου της ενιαίας επαναστατικής πορείας", Απόφαση του 9ου Συνεδρίου του ΚΚΕ (Δεκέμβριος 1973)».