Προτιμώ τον Αντωνίου απ' τον Καρυωτάκη!

Ο διευθυντής της ΠΑΕ Παναθηναϊκός, Κώστας Αντωνίου, δήλωσε στον Sentra FM: «Ισως υπάρχουν προσδοκίες ότι ο Παναθηναϊκός πρέπει να κάνει συνέχεια μεταγραφές. Δεν ξέρω πώς έχει δημιουργηθεί αυτή η αίσθηση!».
Συγγνώμη, πριν προχωρήσουμε ας γυρίσουμε το βίντεο του χρόνου λίγες μέρες πίσω. Τότε που ο Τεν Κάτε δήλωνε στους δημοσιογράφους ότι τρεις αριστεροπόδαροι στις τρεις γραμμές της ομάδας θα ήταν ευπρόσδεκτοι. Θυμόσαστε, επίσης, τη διευκρίνιση, γεμάτη νόημα, του Ολλανδού σχετικά με το κέντρο άμυνας της ομάδας. Επέμενε ότι ο φύλακας-άγγελος στα καταπράσινα μετόπισθεν θα πρέπει να έχει τα χαρακτηριστικά του αμυντικού γενικότερα και όχι τα περιορισμένα προσόντα ενός κλασικού σέντερ μπακ. Μετά το βίντεο, λοιπόν, ας επιστρέψουμε στην αίσθηση, αυτή που έχει δημιουργηθεί στον κόσμο και την επικαλείται με παράπονο ο Κώστας Αντωνίου, ότι δηλαδή ο Παναθηναϊκός θα πρέπει να κάνει συνέχεια μεταγραφές. Τη metagrafomania, για να μην επικαλεστώ και πάλι τη μαρτυρία του βίντεο με τα ακλόνητα ντοκουμέντα, την ξεκίνησε η ίδια η διοίκηση του Παναθηναϊκού, που το καλοκαίρι, στην παρθενική της εμφάνιση στη μεταγραφική πιάτσα, κοίταξε να κάνει αισθητή την παρουσία της, φτάνοντας έως την υπερβολή. Την υπερβολή αυτήν, βαφτίζοντάς τη μέτρο, δεσμεύτηκε με ενθουσιώδεις δηλώσεις διάφορων πολυμετοχικών παραγόντων ότι θα την επαναλαμβάνει σε κάθε μεταγραφική περίοδο. Να από πού δημιουργείται η αίσθηση στον κόσμο του Παναθηναϊκού. Από τη μία ο προπονητής, ο καθ' ύλην αρμόδιος να μιλήσει για το αν χρειάζεται ενίσχυση η ομάδα και σε ποιες γραμμές, ξεκαθαρίζει νωρίς νωρίς ότι τρεις στον άξονα κρίνονται απαραίτητοι. Από την άλλη η ίδια η διοίκηση σε όλη τη διάρκεια του πρώτου γύρου κρατούσε το μεταγραφικό μέτωπο ανοιχτό. Ιδιαίτερα ύστερα από ανεπιτυχή αποτελέσματα δεν έχανε λεπτό να υπενθυμίσει ότι την περίοδο του Ιανουαρίου η μεταγραφική ενίσχυση θα είναι γενναία. Η ίδια, μάλιστα, έθετε τις προτεραιότητες. Η απόκτηση κεντρικού αμυντικού ήταν λαϊκή απαίτηση, η οποία θα έπρεπε να ικανοποιηθεί χωρίς ιδιαίτερη χρονοτριβή.
Ο Κώστας Αντωνίου, πάντως, έχει κάθε λόγο να απορεί. Γνωρίζει εκ πείρας δεν υπάρχει τίποτα πιο άχαρο στην Ελλάδα από το να βρίσκεσαι ανάμεσα σε μια διοίκηση που σε έχει επιλέξει για να ένα συγκεκριμένο πόστο και έναν προπονητή που το ζητούμενο είναι να συνεργαστείς μαζί του αρμονικά.

Ο προπονητής θα δηλώνει αυτό που έχει στο μυαλό του και εσύ ως διευθυντής ποδοσφαίρου θα το στηρίζεις, κοιτάζοντας όμως την ίδια στιγμή να μην αφήσεις εκτεθειμένη τη διοίκηση στο επικοινωνιακό παιχνίδι. Ετσι, οι φράσεις σου όταν θα χρειάζεται να μιλήσεις για μεταγραφές θα κοιτάζεις να αποκτούν μια χροιά μυστηρίου. Να επιδέχονται παραπάνω από μια ερμηνεία. Οπως: «Θέλω οι ποδοσφαιριστές που θα έρθουν να κάνουν τη διαφορά και να μην ανταγωνίζονται τους υπάρχοντες!» Ή το ακόμα δυσκολότερο στην ερμηνεία του: «Επειτα, έχουμε ένα ρόστερ το οποίο δεν έχει αξιοποιηθεί ακόμα στο έπακρο. Θεωρώ ότι ο Παναθηναϊκός δεν έχει φτάσει ακόμα ούτε στο 70%-80% των πραγματικών δυνατοτήτων του». Δεν έχω λόγο να διαφωνήσω για το ποσοστό. Δεν το θεωρώ ούτε υψηλό ούτε χαμηλό. Ο λόγος στον Τεν Κάτε, αυτός γνωρίζει καλύτερα από τον καθένα μας. Αλλά η φράση «το ρόστερ δεν έχει αξιοποιηθεί στο έπακρο» κρύβει περισσότερο μυστήριο από αυτό που μπορεί να αντέξει ο μέσος φίλαθλος. Πού βρίσκεται το έπακρο; Υπάρχει; Είναι κάτι σαν τη χαμένη Ατλαντίδα ή το Αβαλον; Μήπως είναι το σημείο συνάντησης Χριστοδουλόπουλου και Μελίσση; Περιλαμβάνει στη γεωγραφική του περιφέρεια τους ποδοσφαιριστές που από νωρίς έδειξε να μην υπολογίζει ο κόουτς; Αν τους αφαιρέσουμε, φτάνουμε πιο γρήγορα στο έπακρο!

Στου ασύλου την ολόμαυρη ράχη

Ο Νίκος Ζέρβας γράφει για πιθανή άρση ασύλου στην «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία»

«Πρόβα τζενεράλε» για εισβολή των ΜΑΤ στο Πολυτεχνείο χωρίς την άδεια της συγκλήτου την επόμενη φορά που το ίδρυμα θα χρησιμοποιηθεί ως «ορμητήριο» δημιουργίας επεισοδίων γινόταν όλη την εβδομάδα. Οπως όλα δείχνουν, η εντολή του προϊσταμένου της Εισαγγελίας Πρωτοδικών, Ι. Σακελλάκου (την οποία μετέφερε προς τις δυνάμεις των ΜΑΤ η εισαγγελέας υπηρεσίας), για άμεση επέμβαση στον χώρο του ΕΜΠ αποτέλεσε ηχηρή προειδοποιητική βολή προς πάσα κατεύθυνση.

Είχαν προηγηθεί δηλώσεις του υπουργού Δικαιοσύνης, Σ. Χατζηγάκη, και άλλων παραγόντων της κυβέρνησης για «εξάντληση της ανοχής απέναντι στην ανομία και την εκμετάλλευση του πανεπιστημιακού ασύλου από ομάδες ανεξέλεγκτης βίας».

Κορυφαίοι εισαγγελικοί κύκλοι έλεγαν στην Κ.Ε. ότι αυτή τη φορά η κατηγορηματική άρνηση των πρυτανικών αρχών να δώσουν την έγκρισή τους στην Αστυνομία και η εκτόνωση των επεισοδίων απέτρεψαν την αστυνομική εισβολή. Οι καταληψίες του Πολυτεχνείου δεν έχουν αποχωρήσει ακόμα, αλλά η κυβέρνηση δεν τολμά προς το παρόν να πάρει μόνη της την ευθύνη της παραβίασης του ασύλου, μια και έκτοτε δεν έχουν σημειωθεί πράξεις βίας ή αυτόφωρα κακουργήματα...

Ωστόσο, το ενδεχόμενο μιας επικείμενης κατάλυσης του πανεπιστημιακού ασύλου από τις αστυνομικές δυνάμεις είναι πλέον ορατό στο εγγύς μέλλον. Το σχέδιο υπάρχει και με την πρώτη ευκαιρία αναμένεται να τεθεί σε εφαρμογή.

Αναζητείται η αφορμή…

Λιγότερη Αστυνομία, περισσότερη δημοκρατία

Ο,τι πιο ειλικρινές έχει γραφτεί για το πανεπιστημιακό άσυλο τα τελευταία χρόνια. Το άρθρο φέρει τον τίτλο «Ασυλο Ανιάτων» και την υπογραφή του Παύλου Τσίμα. Δημοσιεύτηκε στα «ΝΕΑ», στην έκδοση του Σαββατοκύριακου 27-28 Δεκέμβρη.

Μοιάζει περιττό να επαναλάβει κανείς, ως τελευταία, έστω, προσευχή στον θεό της κοινής λογικής, ότι δεν είναι το άσυλο που εμποδίζει της Αστυνομίας το νόμιμο έργο. Αλλά δεν είναι, ίσως, περιττό να θυμηθούμε ότι για τη σημερινή εικόνα του Πανεπιστημίου, για τη διάβρωση της εσωτερικής του ζωής από την κουλτούρα της βίας, για την αδυναμία της πανεπιστημιακής κοινότητας να αυτοδιοικηθεί αποτελεσματικά και (παρεμπιπτόντως) να διαχειριστεί και την εφαρμογή ή την άρση του ασύλου, δεν φταίει ο ίδιος ο κατασυκοφαντημένος θεσμός. Φταίνε προπάντων εκείνοι που πρώτοι παίρνουν τα όπλα εναντίον του και ζητούν την κατάργησή του. Φταίει η από ετών και στην πράξη επιβληθείσα κατάλυση της δημοκρατίας στον χώρο που κατ' εξοχήν τη διεκδίκησε.

Πάνε χρόνια τώρα που τα φοιτητικά υποκαταστήματα των μεγάλων κομματικών αλυσίδων, που κυριαρχούν στην εξω-πανεπιστημιακή αγορά, έχουν καταλύσει την αντιπροσωπευτική δημοκρατία στο Πανεπιστήμιο. Πάνε χρόνια που οι κομματικές νεολαίες έχουν επιτύχει να ψηφίζουν οι φοιτητές κάθε χρόνο, αλλά ούτε αποτελέσματα να εκδίδονται ούτε όργανα δημοκρατικής εκπροσώπησης των φοιτητών κατά τμήμα, σχολή και ίδρυμα να συγκροτούνται, ούτε ο εθνικός φορέας, η ξεχασμένη ΕΦΕΕ, να αναγεννάται.

Το κενό αναπληρώνεται διπλά. Από τη μία οι μεγάλες κυβερνητικές φοιτητικές παρατάξεις, απελευθερωμένες από τα δεσμά των δημοκρατικών κανόνων, ασκούνται στην πελατειακή πολιτική και εκπαιδεύονται στην τέχνη της πολιτικής διαφθοράς, συμμετέχοντας επ' ανταλλάγματι σε πρυτανικές εκλογές και στη διαχείριση κοινοτικών και άλλων προγραμμάτων. Από την άλλη, οι μικρές μειοψηφίες, που ενσωματώνουν τη βία στους κώδικες επικοινωνίας τους, απελευθερωμένες επίσης από τους κανόνες της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, απαλλοτριώνουν ανεμπόδιστα, κατά τακτά διαστήματα, την εσωτερική ζωή των ιδρυμάτων. Το Πανεπιστήμιο, λοιπόν, δεν χρειάζεται περισσότερη Αστυνομία. Χρειάζεται, μάλλον, περισσότερη δημοκρατία. Ας δοκιμάσουμε, σαν πείραμα, να την αποκαταστήσουμε (αρχίζοντας από τις φοιτητικές εκλογές της ερχόμενης άνοιξης), πριν ενταφιάσουμε τον θεσμό του ασύλου και παραδώσουμε τα ρημαγμένα πανεπιστημιακά κτίρια σε σιδηρόφρακτες διμοιρίες αστυνομικών.