Η φάμπρικα του Ολυμπιακού στη Λατινική Αμερική

Μη δίνετε τόση σημασία στα ονόματα των παικτών από τη Λατινική Αμερική, τα οποία αποτελούν τους μεταγραφικούς στόχους του Ολυμπιακού αυτή την περίοδο. Ετσι κι αλλιώς αποτελούν αξιόλογες μονάδες που έχουν κινήσει το ενδιαφέρον πολλών συλλόγων στην Ευρώπη. Εστιάστε στην ηλικία των ποδοσφαιριστών. Από την Παραγουάη, ο Χόρχε Σανάμπρια είναι γεννημένος τον Απρίλη του 1990. Ούτε στο ασανσέρ δεν επιτρέπεται να μπει χωρίς τη συνοδεία ενήλικα. Ο Λορέντσο Φρούτος της Σολ ντε Αμέρικα είναι μόλις 20 χρονών. Συνομήλικοί του και οι Σέλσο Ορτίθ της Σέρο Πορτένιο και ο συμπαίκτης του, Ροντρίγκο Μπούργκος.

Στην Αργεντινή το ενδιαφέρον στρέφεται στον Τζόναθαν Κριστάλντο της Βέλεζ, τον οποίο, κατά την προσωπική μου εκτίμηση, δύσκολα τον βλέπω να πατάει χώμα ελληνικό, μια και γι' αυτόν «καίγονται» ομάδες του Καμπιονάτο. Πιο εύκολη θεωρείται η περίπτωση του Αντρές Ρίος, γέννημα θρέμμα της Ρίβερ Πλέιτ, ο οποίος στις 8 Γενάρη του νέου έτους γίνεται 20 χρόνων.

Στη Βραζιλία, τη μεγαλύτερη χώρα εξαγωγής ποδοσφαιριστών στον κόσμο, τον Ολυμπιακό απασχολεί σοβαρά η περιπτώση του Ρενάν Ολιβέιρα, ο οποίος αγωνίζεται στην Ατλέτικο Μινέιρο και μόλις έχει κλείσει τα 19 του χρόνια. Του Βάλτερ, ο οποίος είναι 20 χρόνων, με ταρίφα περίπου δυόμισι εκατομμύρια ευρώ. Του Μαρκίνιο της Μπαραζιλεϊράο, ο οποίος είναι ο πρώτος σκόρερ της ομάδας, αν και τον έχει ήδη κλείσει η Παλμέιρας και τέλος του πολύ κυρίου Ντενίνιο, ο οποίος είναι 20 χρόνων και... πρώτο κανόνι της ομάδας του με δεκατέσσερα γκολ στο ενεργητικό του.

Ο Ολυμπιακός βρίσκεται σε καλό δρόμο, όσον αφορά τη φιλοσοφία του στις μεταγραφές. Πιτσιρικάδες από τη Λατινική Αμερική βρίσκονται στην κορυφή της μεταγραφικής λίστας. Νέα παιδιά με ταλέντο που διψούν για διάκριση. Ποδοσφαιριστές που «καίγονται» να αποδείξουν στη μεγάλη και προσοδοφόρα γι' αυτούς αγορά της Ευρώπης ότι αξίζουν πολλά. Και γνωρίζουν ακόμη ότι μία ομάδα, όπως ο Ολυμπιακός, μπορεί να αποτελέσει το πρώτο σκαλοπάτι για την καριέρα που ονειρεύονται. Στον Ολυμπιακό, χωρίς καμία διάθεση στρουθοκαμηλισμού, αντιλαμβάνονται ότι ο Ντιόγο, αν συνεχίσει σε Ελλάδα κι Ευρώπη να παρουσιάζει τις μέχρι τώρα επιδόσεις του, γρήγορα θα κουνήσει το μαντίλι του αποχαιρετισμού. Η μεγάλη προσφορά δεν θα αργήσει να έρθει και οι «ερυθρόλευκοι» λογικά θα ανταποκριθούν. Ο νέος Ντιόγο όμως θα πρέπει να πιάσει λιμάνι, πριν ο παλιός δημιουργήσει… κενό! Η υψηλή μεταπώληση αυτών των παικτών δίνει στην ομάδα που τους διαχειρίζεται τη δυνατότητα μεγάλης ρευστότητας, η οποία με τη σειρά της διευκολύνει τα μεταγραφικά σχέδια της ομάδας. Η φάμπρικα που πάνε να ανοίξουν στον Ολυμπιακό ταιριάζει απόλυτα σε ομάδες αυτού του βεληνεκούς. Παίκτες-ταλέντα από τη Λατινική Αμερική κάνουν τα πρώτα τους βήματα στην ομάδα, εντυπωσιάζουν την ευρωπαϊκή αγορά, διακρίνονται αγωνιστικά και μαζί τους τις περισσότερες φορές διακρίνεται και η ομάδα τους. Μετά έρχεται η στιγμή της μεταπώλησης και είναι όλοι τους ευχαριστημένοι.

Από το να ξοδεύεις ένα σωρό ευρώ σε μια εποχή στενότητας για να αποκτήσεις ποδοσφαιριστές που έχουν φτιάξει όνομα, αλλά βρίσκονται στη δύση της καριέρας τους, χωρίς επιπλέον να έχεις τη δυνατότητα να τους μεταπωλήσεις, τότε προτιμότερο να επενδύσεις τα λεφτά αυτά και ίσως και περισσότερα σε παιδιά που δεν πρόκειται να... γεράσουν στο Νέο Φάληρο. Σίγουρα, όμως, με το ταλέντο και τις ικανότητές τους θα σου επιστρέψουν τουλάχιστον μια φορά επάνω το ποσό που δαπάνησες για να τους αποκτήσεις.

Πρόχειρο ΤΕΤΡΑΔΙΟ

Μια αναλαμπή ελευθερίας

Ενα από τα ωραιότερα άρθρα που γράφτηκαν αυτή την ταραγμένη περίοδο για τα άγρια παιδιά των διαδηλώσεων. Εχει τίτλο: «Οι πέτρες των παιδιών» και ανήκει στην Κατερίνα Σχοινά:

«Πού βρέθηκε αυτή η πέτρα; Είναι ζεστή, όπως η χούφτα που την πέταξε, είναι στιλπνή και σκληρή -κι όμως, ακόμη κρατάει λίγο απ' το χώμα όπου κείτοταν έως τώρα αδρανής, χορταριασμένη. Είναι η πέτρα που πριν από λίγο εκτοξευόταν από το ένα στρατόπεδο στο άλλο, πήγαινε κι ερχόταν από τον πιτσιρικά στον αστυνομικό και πάλι πίσω, διέγραφε τροχιές πάνω από τα κεφάλια και προσγειωνόταν στα τυφλά, σ' έναν παράξενο αγώνα πετοσφαίρισης.

Στο αριστούργημα του Φελίνι "La Strada", ο Ματό -ο τρελός, ο εύθραυστος σχοινοβάτης που ενσαρκώνει τη φαντασία, την ποίηση και τη χάρη- χαρίζει στην Τζελσομίνα μία πέτρα. "Πάρ' την", της λέει, "άγγιξέ την, ψηλάφισέ την και νιώσε πως κι αυτή έχει νόημα. Γιατί αν δεν έχει νόημα αυτή, δεν έχουν νόημα ούτε τ' άστρα". Το νόημα της πέτρας των παιδιών είναι ακριβώς αυτό: μια αναλαμπή ελευθερίας, μια ματιά προς τ' άστρα».

ΑΟΡΑΤΕΣ ΠΑΡΕΕΣ

Ο πρόεδρος Μπους με το πουλί στο χέρι!

Το 2003 ο Τζόρτζ Μπους πήγε στο Ιράκ. Μια σκηνοθετημένη επίσκεψη που δεν θα μπορούσε να αφήσει από το ρεπερτόριό του ο βραβευμένος με Οσκαρ Μάικλ Μουρ. Κάθισε στον υπολογιστή του και σκόρπισε στο Διαδίκτυο μια επιστολή:

«Αγαπητέ κ. Μπους

Εχουν περάσει σχεδόν δύο εβδομάδες από την επίσκεψη-έκπληξη που κάνατε σε μια από τις δύο χώρες που κυβερνάτε τώρα και πρέπει να πω ότι ακόμη αισθάνομαι τη ζεστασιά της χειρονομίας σας. Πάρτε με μαζί σας την επόμενη φορά! Καταλαβαίνω ότι μόνο δεκατρείς εκπρόσωποι των Μέσων Ενημέρωσης ταξίδεψαν μαζί σας, όπως αποδείχθηκε όμως, μόνο ένας ήταν πραγματικός ρεπόρτερ εφημερίδας. Πήρατε ωστόσο πέντε φωτογράφους (σας καταλαβαίνω απολύτως: στα κομμάτια οι λέξεις, όλα για τις φωτογραφίες γίνονται!), κάνα δύο τύπους από τα πρακτορεία ειδήσεων και ένα συνεργείο από το κανάλι Fox News (μια ομολογουμένως ισορροπημένη αποστολή!). Μετά διαβάζω στις εφημερίδες ότι η μεγάλη γαλοπούλα που κρατούσατε στη Βαγδάτη δεν φαγώθηκε ποτέ από τους στρατιώτες! Δεν φαγώθηκε από κανέναν! Γιατί δεν ήταν αληθινή. Ηταν μια ψεύτικη γαλοπούλα ειδικά φτιαγμένη να μοιάζει με πραγματική για όλες αυτές τις φοβερές λήψεις της κάμερας. Κάποιοι θα πουν ότι σας αρέσουν τα ψεύτικα σκηνικά, αλλά τι να κάνουμε, αυτά έχει το θέατρο! Και τι έγινε που η γαλοπούλα ήταν ψεύτικη; Ολο το ταξίδι ήταν ψεύτικο! Σκηνοθετημένο για να φαίνεται σαν "είδηση". Το ψεύτικο γλάσο πάνω στη γαλοπούλα δεν διαφέρει και πολύ από το ψεύτικο γλάσο που καλύπτει αυτόν τον πόλεμο. Και η ψεύτικη γέμιση του ψεύτικου πουλερικού ήταν το καταλληλότερο σύμβολο για τη χώρα μας αυτή την εποχή!».

Πηγή: «Ελευθεροτυπία»