Δεν θα «καθίσουν φρόνιμα»!

Οι νέοι άνθρωποι βρίσκονται στο επίκεντρο των συνεπειών της κρίσης. Πώς θα γίνει να καθίσουν στ' αυγά τους όταν διαπιστώνουν ότι τίποτε από όσα τους οδήγησαν στους δρόμους δεν έπαψε να ισχύει;

Στην αυτοκρατορία των ελληνικών media «σουλατσάρουν» δύο απόψεις. Η μία λέει ότι η οικονομική κρίση που μόλις τώρα αρχίσαμε να βιώνουμε θα ενταθεί την άνοιξη με έκρηξη της ανεργίας, κλείσιμο χιλιάδων μικρομεσαίων επιχειρήσεων και αδυναμία του κράτους να δανειστεί ώστε να καλύψει άμεσες ανάγκες του. Περιγράφεται, δηλαδή, μια ζοφερή κατάσταση, που προεξοφλεί νέες κοινωνικές αναστατώσεις. Η άλλη άποψη έχει τους ίδιους διακινητές. Καλούνται τα κόμματα να «τηρήσουν υπεύθυνη στάση», ώστε να σταματήσουν οι μαθητικές και φοιτητικές κινητοποιήσεις. Η χρήση του πληθυντικού γίνεται περισσότερο για λόγους ευγενείας. Οταν λένε κόμματα, εννοούν τον ΣΥΡΙΖΑ.

Σ' αυτόν έχουν χρεωθεί όλα. Από τις διαδηλώσεις μέχρι τις καταστροφές και τις λεηλασίες...

Οι αναλυτές, αφού πρώτα περιγράφουν με σαφήνεια το σκηνικό της οικονομικής κρίσης, που έρχεται καλπάζοντας, μετά κάνουν έκκληση να μην υπάρξουν κινητοποιήσεις. Μέσα σε μια-δυο προτάσεις κάνουν δύο λάθη ταυτόχρονα.

Οι κινητοποιήσεις δεν πραγματοποιούνται σε νεκρό χρόνο, σε κενό. Δεν είναι μόδα που μπορεί και να περάσει. Υπάρχουν αιτίες που τις γεννούν. Οι αναλυτές τις περιγράφουν, αλλά δεν μπαίνουν στον κόπο να παραδεχτούν ότι εφόσον υπάρχουν εκρηκτικά κοινωνικά προβλήματα, θα υπάρχουν και αντιδράσεις από τα κοινωνικά στρώματα που πλήττονται. Οι νέοι άνθρωποι, είτε σπουδάζουν, είτε εργάζονται, είτε ψάχνουν (μάταια) για δουλειά, βρίσκονται στο επίκεντρο των συνεπειών της οικονομικής κρίσης. Πώς θα γίνει να καθίσουν στ' αυγά τους όταν διαπιστώνουν ότι τίποτε από όσα τους οδήγησαν στους δρόμους δεν έπαψε να ισχύει;

Το άλλο λάθος είναι ακόμα πιο τρανταχτό. Ο ΣΥΡΙΖΑ, ακόμα κι αν το ήθελε, ούτε καθοδήγησε ούτε πρωτοστάτησε στη νεανική εξέγερση. Ούτε, ασφαλώς, μπορεί να την κατασιγάσει. Του αποδίδονται δυνατότητες που δεν τις έχει. Ετσι, όσοι τον εγκαλούν το μόνο που μπορούν να του «προσάψουν» είναι αυτό που δεν έκαναν οι ίδιοι: αντί να σταθεί απέναντι και να κουνήσει το δάκτυλό του στα παιδιά –σαν τους παλιούς δημοδιδασκάλους–, προσπάθησε να κατανοήσει και να συμπαρασταθεί. Κάποιοι με το ζόρι προσπάθησαν να του φορέσουν κουκούλα και να τον βγάλουν εκτός του «καθωσπρέπει» πολιτικού συστήματος. Να ενεργοποιήσουν εναντίον του τα συντηρητικά ανακλαστικά μέρους της κοινωνίας. Δεν πρόκειται για κάτι ιστορικά πρωτότυπο. Ο,τι δεν ελέγχουν τα κόμματα του λεγόμενου «κοινοβουλευτικού τόξου», το αντιμετωπίζουν με καχυποψία, άρνηση και φόβο. Η νεανική εξέγερση είναι «επικίνδυνη» γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο.

Επειδή κανείς δεν μπορεί να προβλέψει την έκταση και τη δυναμική της. Επειδή τα παραδοσιακά κόμματα ούτε να την υποτάξουν μπορούν ούτε να την κατανοήσουν.

Στην αρχή είδαν μόνο οργή και αγανάκτηση από τον φόνο του Αλέξη Γρηγορόπουλου. Αμέσως μετά πήγαν να τη «δηλητηριάσουν» με τις καταστροφές και τις λεηλασίες, στις οποίες, όπως φάνηκε, πήραν μέρος και επίλεκτα μέλη των μυστικών υπηρεσιών του κράτους. Λίγο μετά πήγαν να τις φορτώσουν σε έναν κομματικό φορέα. Τίποτε απ' όλα αυτά δεν πρόκειται να πιάσει. Οι νέοι εξεγείρονται διότι βλέπουν μπροστά τους τα αδιέξοδα.

Εξεγείρονται διότι έχουν λιγότερα να χάσουν από τους καλοβολεμένους πατεράδες, που στήριξαν την όποια βολή τους παίρνοντας δανεικά απ' τα παιδιά τους.

Εξεγείρονται διότι παρακολουθούν ελάχιστα τηλεόραση κι έτσι δεν τους πιάνουν οι φοβέρες των επιφανών τηλεσχολιαστών. Εξεγείρονται διότι βλέπουν την πρεμούρα των βουλευτών να γίνουν υφυπουργοί και υπουργοί στον επικείμενο ανασχηματισμό. Διότι βλέπουν ότι κάποιοι άλλοι ανάβουν κεράκια στο Περιστέρι, σαν να περιμένουν τη βοήθεια του υψίστου για να γίνουν χαλίφηδες στη θέση του χαλίφη.

Μπορεί να μην έχουν ακόμα «υιοθετήσει τις πρακτικές του οργανωμένου εργατικού κινήματος», αλλά τι να κάνουμε; Δεν φταίνε τα παιδιά όταν το «οργανωμένο ταξικό κίνημα», αντί να πορευτεί μαζί τους, άλλαξε δρόμο και πορεία, πηγαίνοντας «απ' τα αμπέλια»...

Μια χώρα που βουλιάζει στην κρίση και τα σκάνδαλα έχει πολιτικό προσωπικό που ζητάει από τη νεολαία να «καθίσει φρόνιμα», για να γίνει κάποτε κατ' εικόνα και καθ' ομοίωσίν του. Δεν είναι λίγο υποκριτικό; Δεν είναι υποκριτικό να την πείσουμε ότι αν στη θέση του Στυλιανίδη γίνει υπουργός Παιδείας π.χ. ο Λευτέρης Ζαγορίτης ή ο Χάρης Καστανίδης θα αλλάξουν τα πράγματα; Και οι δύο ζητούν από τους νέους να «καθίσουν φρόνιμα» για να αλλάξουν τα πράγματα. Οι νέοι με τους αγώνες τους επιδιώκουν να αλλάξουν πρώτα τα πράγματα για να «καθίσουν φρόνιμα». Εχει διαφορά...