Γεμίσαμε μυστικές ρήτρες

Ο μάνατζερ του Ν'Ντόι υποστηρίζει ότι ο όρος που δεσμεύει τον ποδοσφαιριστή να μην αγωνίζεται στα παιχνίδια του ΟΦΗ με αντίπαλο τον Παναθηναϊκό αναφέρεται στο συμβόλαιό του. Η διοίκηση της κρητικής ομάδας το αρνείται. Ο πρόεδρος Βατσινάς, αντί να μας δείξει το συμβόλαιο, κάλεσε τους δημοσιογράφους για να τους δείξει τις ζημιές που προκάλεσαν οι οπαδοί του Παναθηναϊκού! Ο ίδιος, μάλιστα, δήλωσε το εξής καταπληκτικό: περίμενε, λέει, το Σάββατο τηλέφωνο από τη διοίκηση των «πρασίνων» ώστε να χειριστεί το θέμα ανάλογα! Αν περιμένεις από τη διοίκηση της αντίπαλης ομάδας να σου πει τι θα κάνεις, τότε σίγουρα δεν είσαι εσύ που διοικείς τον σύλλογο. Αρα έχουν απόλυτο δίκιο που οι οργανωμένοι –και όχι μόνο– οπαδοί της ομάδας του Ηρακλείου ζητούν από τον Αγιο Βασίλη να τους φέρει έναν πρόεδρο αληθινό. Για έναν ανορθόγραφο πρόεδρο το αίτημα πολύ σωστά μπορεί να διατυπωθεί το ίδιο ανορθόγραφα στο πανό!

Για μένα, όμως, το ζήτημα είναι άλλο. Θεωρώ εντελώς βλακώδες, για να μην πω εξευτελιστικό, ομάδες σαν τον Ολυμπιακό ή τον Παναθηναϊκό –και προσθέστε όποια άλλη θεωρείται ομάδα πρώτης γραμμής– να δεσμεύουν ποδοσφαιριστές που παραχωρούν σε κάποιο μικρότερο σύλλογο –όχι ως δανεικούς, αν και σε αυτή την περίπτωση έχω τις αντιρρήσεις μου– να μην αγωνίζονται εναντίον τους. Παίκτες που κρίνονται ανίκανοι να κάνουν καριέρα στις «μεγάλες» ομάδες ξαφνικά μεταμορφώνονται σε φόβητρα και απειλές.

Ειλικρινά, δεν μπορεί να υπάρξει λογική εξήγηση. Επαναλαμβάνω ότι πρόκειται για ποδοσφαιριστές που δεν έχουν παραχωρηθεί με τη μορφή δανεισμού, αλλά ως κανονικές μεταγραφές. Να ζητούσαν έναν τέτοιο δεσμευτικό όρο σε περίπτωση παραχώρησης ο ΟΦΗ, η Λάρισα, ο Λεβαδειακός, ο Θρασύβουλος ο Αστέρας Τρίπολης, το καταλαβαίνω, αλλά το αντίστροφο, ειλικρινά όχι. Οπως δεν μπορώ να καταλάβω πώς αυτές οι ομάδες της κορυφής υποστηρίζουν ότι τους ενδιαφέρει πραγματικά η ενδυνάμωση των συλλόγων της περιφέρειας, ώστε το πρωτάθλημα να γίνει πιο ελκυστικό και πιο ανταγωνιστικό.

Αν, δηλαδή, μια ομάδα αγοράσει έναν ποδοσφαιριστή από τον Ολυμπιακό με τον όρο να μην αγωνίζεται στα μεταξύ τους παιχνίδια και έναν από τον Παναθηναϊκό με το ίδιο όρο, σημαίνει ότι στα τέσσερα πιο κρίσιμα ματς της σεζόν αποκλείεται να παραταχθεί πλήρης. Πώς θα κάνει, λοιπόν, την υπέρβαση; Ωραία, τότε να παραδεχθούμε ότι οι «μεγάλοι» του ελληνικού ποδοσφαίρου κοιτάνε μόνο την πάρτη τους και πώς θα πιάσουν «αιχμάλωτους» τους «μικρούς». Αυτοί γιατί το δέχονται; Δίνουν λεφτά, αγοράζουν έναν ποδοσφαιριστή από μια ομάδα κορυφής και δέχονται και όρους;

Εκτός αν με την αγορά του παίκτη αγοράζουν και εύνοια... Καλύτερα θα ήταν, πάντως, να επενδύσουν τα χρήματά τους σε κάποιον άλλον ποδοσφαιριστή, ντόπιο ή αλλοδαπό, και να διαχειρίζονται οι ίδιοι και μόνο αυτοί την επένδυσή τους. Μετά κάποιοι ισχυρίζονται με δραματικό τρόπο ότι το πρωτάθλημά μας γέμισε από ξένους... Ολοι, όμως, βοηθάμε σε αυτό. Μεγάλη ευθύνη έχουν και οι ίδιοι οι ποδοσφαιριστές, που δεν πιέζουν ώστε να αλλάξει το καθεστώς. Ακόμα και αυτοί που αγωνίζονται ως δανεικοί δεν καταλαβαίνουν ότι τα παιχνίδια αυτά είναι ένα επιπλέον κίνητρο για να δείξουν τις δυνατότητές τους, τις οποίες κάποιοι αμφισβήτησαν; Αν δεν το αντιλαμβάνονται, τότε μάλλον η υπαλληλική σχέση με την πρώην ομάδα τους είναι αυτό που τους απασχολεί περισσότερο, παρά η καριέρα τους.

ΑΟΡΑΤΕΣ ΠΑΡΕΕΣ

Ο Παρθενώνας δεν ανήκει σε κανέναν!

Ενα από τα ωραιότερα άρθρα που διάβασα τη χρονιά που ακόμα διανύουμε. Το έγραψε ο Ευγένιος Αρανίτσης και δημοσιεύτηκε στη στήλη του, «Είσοδος Υπηρεσίας», στη σαββατιάτικη «Ελευθεροτυπία», στις 20 Δεκεμβρίου. Εγώ θα το ονόμαζα «Τα Δεκεμβριανά του κ. Πρετεντέρη».

«Το μίσος για τους εξεγερμένους νέους, τις ομάδες των ακτιβιστών, τον ΣΥΡΙΖΑ και όσους αμφισβητούν το lifestyle της Μυκόνου υποτροπίασε προχθές, όταν ο Γ. Πρετεντέρης, πάλι στο δελτίο του MEGA, άρχισε να καυτηριάζει μια πολιτική πράξη που υποτίθεται ότι αμαύρωσε την αίγλη του Παρθενώνα. Οντως, εκεί δύο πανό που προέτρεπαν σε αντίσταση προσέβαλαν στη συνείδηση του δημοσιογράφου το πνευματικό κύρος του κτίσματος που ο ίδιος περιέγραψε ως σύμβολο της κλασικής δημοκρατίας, ορατό εξάλλου σήμερα, θα προσθέταμε, από το roof garden του "Hilton", όπου ο επισκέπτης Πρετεντέρης ή άλλος έχει την άνεση να απολαύσει το απεριτίφ του, συζητώντας για τα ποιοτικά χαρακτηριστικά του δείγματος της πιο πρόσφατης δημοσκόπησης.

ΕΠΙ ΤΗ ΕΥΚΑΙΡΙΑ, ο βαθιά φιλοσοφημένος σχολιαστής αποφάνθηκε ότι "η Ακρόπολη δεν ανήκει σε κανέναν (...), ούτε καν στους Ελληνες", εφόσον αποτελεί την πολιτισμική ομπρέλα ολόκληρης της οικουμένης. Σε κατάσταση καταληψίας, προφήτεψε επίσης πως το μνημείο θα κατακτηθεί σύντομα από "μανάβηδες", "μικροπωλητές" και άλλες ξυπόλητες συντεχνίες, που, θέλοντας να ενισχύσουν τη στρατηγική των συνδικαλιστικών τους διεκδικήσεων, θα το μετατρέψουν σε "τσαντίρι".

ΕΤΣΙ, η κυριολεκτικά και μεταφορικά μνημειώδης πρετεντερική πρόβλεψη ότι ο ακρογωνιαίος λίθος της κληρονομιάς των Ελλήνων θα καταλήξει λάφυρο στα χέρια μικρομεσαίων στοιχείων με την παρότρυνση του ΣΥΡΙΖΑ έπληξε, πλην των "μανάβηδων", που βρέθηκαν προκαταβολικά ενοχοποιημένοι, έναν ακόμη θεσμό, αυτόν που ρυθμίζει την ανοιχτή σχέση ανάμεσα στην κοινότητα και στα σύμβολα.

ΔΙΟΤΙ, μιλώντας για σύμβολα, η φράση "δεν ανήκει σε κανέναν" σήμαινε ανέκαθεν πως το αντικείμενο ήταν κοινόχρηστο. Σαν να λέμε η φυσική ανυπαρξία ιδιοκτησίας στο συμβολικό σύστημα διόλου συνεπάγεται ότι τα σύμβολα είναι αποκλεισμένα, όπως νομίζει ο Πρετεντέρης, συγχέοντας τη σημασία με την απόκτηση, αλλά εγγυάται τη γενική, δημόσια διαθεσιμότητα όλων των συμβόλων σε όλους τους πολίτες ανεξαιρέτως (βλ.: αρμοδιότητες του αρχαίου θεού Ερμή).

ΠΡΑΓΜΑΤΙ, το "δεν ανήκει σε κανέναν" εννοεί ότι "οι πάντες μπορούν να κάνουν χρήση" –για παράδειγμα, όσον αφορά τις λέξεις της γλώσσας. Αν, δυστυχώς, οι πρώτοι που ευεργετήθηκαν από το δικαίωμα στην Ακρόπολη ήταν οι Γιαπωνέζοι τουρίστες που φωτογράφιζαν πυρετωδώς το τοπίο προκειμένου να μην αισθανθούν ούτε στιγμή τη συγκινησιακή του αλήθεια, τελευταίοι έρχονται, ευτυχώς, εκείνοι που αναρτούν πανό για να προσδώσουν στα μάρμαρα μια ζωτική χροιά από την επαλήθευση του περιεχομένου του όρου "πολιτισμός". Αν η τηλεοπτική νομενκλατούρα ήταν λιγότερο αποχαυνωμένη, τα πανό θα της υπενθύμιζαν ότι ο πολιτισμός δεν είναι ένα δίκτυο μουσειακών εκθεμάτων, αλλά τρόπος κυκλοφορίας του λόγου μέσα στην πόλη».