Γήπεδα, γήπεδα, γήπεδα παντού!

Σε όλη την Επικράτεια. Στις γειτονιές, στους κάμπους, στα λιβάδια, στις συνοικίες. Γήπεδα όχι για την άθληση της νεολαίας και των κατοίκων αλλά για κάτι πιο αλτρουιστικό. Για τις αγαπημένες μας ομάδες! Γήπεδα με εμπορικό κέντρο. Πολιτισμένα πράματα, όπως κάνουν στην Ευρώπη. Επειδή σ' αυτές τις συζητήσεις πάντα υπάρχει ένας μαλάκας -στο θεσμικότερό του ένα πνεύμα αντιλογίας- ο οποίος θα βγει να πει ότι στην Ευρώπη οι χώροι πρασίνου είναι πολύ περισσότεροι και τα εμπορικά κέντρα με τα γήπεδα κατασκευάζονται εκτός των τειχών, στείλτε τον στο διάολο γιατί έτσι δεν θα φτάσουμε ποτέ στον στόχο μας. Αν δεν του αρέσει, να πάει στην Ευρώπη να ζήσει. Κανένας δεν τον κρατάει εδώ. Αν πάλι δεν μπορεί, δικό του πρόβλημα. Ας αγοράσει μια καρτ ποστάλ με την ευρωπαϊκή πόλη της αρεσκείας του, να αγναντεύει με τις ώρες και να μας αφήσει ήσυχους.

Οφείλουμε όλοι μας να σκεφτούμε ρεαλιστικά. Που σημαίνει ότι το κράτος και η πολιτεία αδυνατούν να δώσουν πνοή σε υποβαθμισμένες ή μη περιοχές. Οπότε το καλύτερο όλων είναι να φτιάξουμε στάδια με εμπορικό κέντρο ώστε να μιλάμε για πραγματική ανάπλαση και αξιοποίηση της περιοχής.

Εστίες πρασίνου κι άλλες τέτοιες οικολογικές μπούρδες καλό είναι να τις αποφύγουμε. Πρώτον γιατί το πολύ πράσινο προκαλεί αλλεργίες σε οργανισμούς σαν τους δικούς μας που δεν είναι εξοικειωμένοι μ' αυτό και, δεύτερον, γιατί αυτά τα παρκάκια, τα δασάκια και τα αλσύλλια απαιτούν συντήρηση και θα μπλέξουμε άσχημα. Δεν το λέει μετά η καρδιά μας να τα βλέπουμε να μαραζώνουν χτυπημένα από τον χρόνο και την ανθρώπινη αδιαφορία.

Αν βάλουμε λοιπόν τα δυνατά μας και δεν αφήσουμε τον χρόνο να περάσει ανεκμετάλλευτος, στις επόμενες δεκαετίες θα έχουμε να καμαρώνουμε για καμιά 100σταριά εμπορικά κέντρα. Με το shopping therapy ο κόσμος θα ξεπεράσει την εμμονή του στις όποιες οικολογικές ευαισθησίες.

Κατ’ αυτόν τον τρόπο βοηθάμε όλοι μας ενσυνείδητα στην καταναλωτική αποκέντρωση, γεγονός που στις επόμενες εξεγέρσεις ή εκρήξεις βίας θα αποβεί σωτήριο για το κοινωνικό σύνολο. Οι ταραξίες και οι κουκουλοφόροι δεν θα χρειάζεται να εκτονώνονται στα μαγαζιά πέριξ και εντός του ιστορικού κέντρου, αλλά στο εμπορικό κέντρο της περιοχής τους, με το οποίο θα έχουν αποκτήσει και μια οικειότητα.

Ετσι, το κέντρο της πόλης θα παραμένει προσβάσιμο και, το κυριότερο, απολύτως ασφαλές. Δίκαιο είναι το δίκιο των ομάδων. Με αυτή τη «λογική» ο Παναθηναϊκός έχει κάθε λόγο να διαμαρτύρεται που δεν τον αφήνουν να αναπλάσει την περιοχή. Ο Θανάσης Γιαννακόπουλος γνωρίζει ίσως καλύτερα από τον καθένα μας τι σημαίνει σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα. Γι' αυτό δηλώνει: «Αν καθόμαστε κι ασχολούμαστε με την εφαρμογή νόμων και δικαστικών αποφάσεων, αλίμονό μας»!

Από τη στιγμή που ο Ολυμπιακός έφτιαξε το γήπεδό του επιβάλλοντας τους δικούς του όρους, γιατί να μην ισχύει το ίδιο και για τον Παναθηναϊκό; Αυτό δεν σημαίνει ισονομία;

Αν, τώρα, ο Παναθηναϊκός καταφέρει το κάτι παραπάνω –το εμπορικό κέντρο δηλαδή–, μη νομίζετε ότι δεν θα έχουμε άμεση αντίδραση από τη μεριά της διοίκησης των «ερυθρολεύκων». Η πρόσφατη δήλωση του προέδρου Κόκκαλη είναι σαφής: «Ο,τι ισχύει για τον Παναθηναϊκό θα ισχύει και για τον Ολυμπιακό»!

Εχει δεν έχει χώρο για εμπορικό κέντρο γύρω από το Καραϊσκάκη, θα βρεθούν κάποια στρεμματάκια για τη δημιουργία εμπορικού κέντρου. Αντε να τελειώνουμε, λοιπόν, με τον ΠΑΟ, να πάρουν σειρά και οι επόμενοι. Η ΑΕΚ, η Λάρισα, ο Αρης, ο ΠΑΟΚ, ο Ηρακλής. Οχι στην κατασκευή γηπέδων, αλλά στις κινητοποιήσεις. Τα πράσινα, τα κίτρινα, τα βυσινί, τα ασπρόμαυρα ποτάμια φούσκωσαν, είναι έτοιμα να ξεχειλίσουν και δεν γυρίζουν πίσω!

Πρόχειρο ΤΕΤΡΑΔΙΟ

Υπουργός Στυλιανίδης σημαίνει επιτυχία!

Του κακού τη σκάλα κατεβαίνει όλο και πιο πολύ εις βάθος ο κ. Στυλιανίδης κάθε φορά που προβαίνει σε δηλώσεις (μετά την αρχική του αβελτηρία). Καταφεύγοντας, μάλιστα, σε τετριμμένα κλισέ. Οπως ότι «κανένας δεν δικαιούται να εκμεταλλεύεται τον ψυχισμό των νέων, χτίζοντας πολιτικές πάνω στο μίσος». Πολύ βολική έννοια το μίσος. Αλλά γιατί θα ήταν κακό να μισεί κανείς τον φόνο, τον ρατσισμό, τον φασισμό, την εκμετάλλευση, τον αποκλεισμό;

Οχι μόνον τετριμμένο το κλισέ, αλλά ένα ακόμα δείγμα γραφής λόγου που απευθύνεται μόνον στην αυθεντία του. Και τέτοιος λόγος (κι όχι διάλογος) είναι μόνον ο (μισαλλόδοξος κι αυταρχικός) λόγος της εξουσίας -με εφτά ράβδους αντί εφτά φωνήεντα απευθύνεται ο κ. υπουργός στους νέους. Προσέτι, είναι τουλάχιστον απαράδεκτο για υπουργό Παιδείας να πετάει κοτσάνες κι ελληνικούρες όπως «των δικών τους ιδεών που δεν μπόρεσαν να επικοινωνήσουν μέσα στην κοινωνία». Το επικοινωνώ σε πείσμα των αγροίκων της δημοσιογραφίας, της πολιτικής και της διαφήμισης παραμένει αμετάβατο. Επικοινωνώ με κάτι, δεν επικοινωνώ κάτι σε κάποιον. Κι όταν μιλάει ένας υπουργός Παιδείας στα παιδιά, τα οποία κατά τα άλλα έχει φορτώσει πανεπιστημιακή ύλη ήδη απ' το Δημοτικό, καλό είναι να μην τους δίνει ένα παράδειγμα βροντώδους αγραμματοσύνης, υποσημειώνοντας ταυτοχρόνως πόσο άσχετη με τη μόρφωση μπορεί να 'ναι η «επιτυχία». Η «επιτυχία» που επί εικοσαετίαν προβάλλεται ως πρότυπο στους παίδες: ζήσε κι άσε τους άλλους να πεθάνουν. (Και, για να είσαι σίγουρος, φά' τους).

Από τη στήλη του Στάθη,
Ναυτίλος, στην «Ελευθεροτυπία».

ΑΟΡΑΤΕΣ ΠΑΡΕΕΣ

Τα καταδικάζεις ή όχι, ρεεεεεε;

Ο Δημήτρης Χριστόπουλος, πανεπιστημιακός και πρόεδρος της Ελληνικής Ενωσης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, απαντά στη βαρύγδουπη ερώτηση των ημερών: Καταδικάζεις ή όχι τα επεισόδια;

«Οπως χαρακτηριστικά έγραφε ο Αριστόβουλος Μάνεσης και συνεχίζουμε να διδάσκουμε στα πανεπιστήμια, η εξουσία, πέρα από την ικανότητα να επιβάλλεται αποτελεσματικά, πρέπει να διαθέτει και το δικαίωμα να το κάνει, κάτι που συνεπάγεται για τους κυβερνώμενους ένα καθήκον υπακοής. Αυτό το καθήκον δύσκολα ανιχνεύεται στις μέρες μας. Πολύς κόσμος σκέφτεται όπως οι άγριοι διαδηλωτές, σε τμήμα των οποίων ενδημεί μια κουλτούρα βίας επίσης. Οποιος δεν το βλέπει αυτό εθελοτυφλεί. Γι' αυτό και η συζήτηση περί καταδίκης των γεγονότων είναι συζήτηση επιφανειακή και εκφυλιστική του πολιτικού νου. Το να καταδικάσεις ένα κοινωνικό φαινόμενο με χαρακτηριστικά διάχυτης μαζικότητας στην ελληνική νεολαία είναι κενό γράμμα. Αλλο πράγμα είναι η ατομική απόδοση ποινικής ευθύνης σε κάποιον που καταστρέφει την περιουσία του άλλου και άλλο η πολιτική καταδίκη με συλλογικούς όρους, που με το ζόρι γίνεται προσπάθεια να εκμαιεύει. Το ''καταδικάζεις λοιπόν ή όχι τα επεισόδια'' είναι μια πολιτικά βλακώδης ερώτηση, έχει ωστόσο έναν καίριο ιδεολογικό στόχο: την προσδοκία επιβεβαίωσης της πολιτειακής νομιμοφροσύνης. Μοιάζει με το διάγγελμα του Αμερικανού προέδρου μετά την 11η Σεπτεμβρίου: Μαζί τους ή μαζί μας; Τόσο απλά».

Η συνέντευξη του Δημήτρη Χριστόπουλου στον Πάνο Λάμπρου δημοσιεύτηκε την Κυριακή που μας πέρασε στην εφημερίδα «ΕΠΟΧΗ», την εβδομαδιαία εφημερίδα της Ανανεωτικής Αριστεράς.