Εφυγε ή έρχεται το μεγάλο μπάχαλο;

Τώρα που ηρέμησαν κάπως τα πράματα μετά τις ταραχώδεις νύχτες και η ψυχραιμία επιστρέφει, τολμώ να ρωτήσω: ο Παλαιστίνιος -και όχι μόνο ο πιτσιρικάς στα Κατεχόμενα- που πετάει πέτρες με σφεντόνες στις δυνάμεις καταστολής του ισραηλινού στρατού είναι συμπαθής στην κοινή γνώμη και για ένα μικρό μέρος αυτής ήρωας που αγωνίζεται για την ελευθερία του. Ο πιτσιρικάς ο δικός μας, ο ντόπιος, που δεν του έχουν στερήσει βέβαια τα εδάφη, αλλά το μέλλον, την ελπίδα, το καλύτερο αύριο που του υποσχέθηκαν, τα σχολεία, τη δωρεάν παιδεία, τον ελεύθερο χρόνο, τη διασκέδαση, τον σεβασμό, γιατί αποκαλείται ταραξίας -στην καλύτερη- ή τρομοκράτης; Επειδή μας ενδιαφέρει μεταξύ άλλων να διατηρηθεί το δόγμα που υποστηρίζει «μακριά απ' τον κώλο μας κι όπου θέλει ας είναι». Επειδή το να αναλύσουμε ή να ακτινογραφήσουμε την κατάσταση θα μας οδηγήσει να δείξουμε με το δάχτυλο το ίδιο μας τον εαυτό. Θα εκθέσει πρόσωπα και θεσμούς.

Γι' αυτό καλό θα είναι να κουκουλώσουμε τα γεγονότα, να τους δώσουμε τη διάσταση που μας ταιριάζει και μας βολεύει, διότι αλλιώς δύσκολα θα ξεμπερδέψουμε με την περιπέτεια που μπλέξαμε. Τα ελληνικά ΜΜΕ στην πλειονότητά τους αυτές τις μέρες αναφέρονται μόνο στους κουκουλοφόρους και στα κατορθώματά τους. Τα ξένα μιλάνε για εξεγερμένους μαθητές και φοιτητές, πληγωμένους από την άσχημη οικονομική κατάσταση -και όχι μόνο- που επικρατεί τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα. Μιλάνε για τη συνολική οργή της νεολαίας απέναντι σε ό,τι την καταπιέζει. Φιλοξενούν, μάλιστα, τα περισσότερα δηλώσεις, συνεντεύξεις, συνθήματα όσων συμμετέχουν στις κινητοποιήσεις. Το ότι δεν λέει να καταλαγιάσει η ένταση και το ότι κάθε μέρα που περνάει βρίσκει τους νέους και πάλι στους δρόμους τούς δικαιώνει χωρίς δεύτερη κουβέντα.

Την ίδια ώρα σε πολιτική εκπομπή ακούμε μεγαλοδημοσιογράφους να αναρωτιούνται αν η κυβέρνηση έχει πολιτική ή αντικειμενική ευθύνη για τον θάνατο του άτυχου νεαρού. Η κατάσταση αγγίζει τα όρια του σουρεαλισμού όταν ο δημοσιογράφος που διευθύνει την εκπομπή αναρωτιέται: αν ο αστυνομικός με το υπηρεσιακό περίστροφό του δεν σκότωνε το παιδί, αλλά τη γυναίκα του, θα είχε ευθύνη η κυβέρνηση; Συζήτηση για τη συζήτηση. Κατανάλωση λέξεων και εννοιών χωρίς ουσία. Το βασίλειο του βερμπαλισμού καλά κρατεί. Το ενισχύει, άλλωστε, η τοποθέτηση του υπουργού Εσωτερικών, Προκόπη Παυλόπουλου. Στην καρδιά των γεγονότων, την ώρα που καίγεται όλη η Αθήνα, ζητάει από τους ταραξίες να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Υπουργέ, δεν ξέρω αν το έχεις αντιληφθεί, αλλά επειδή έχουν αναλάβει τις ευθύνες τους τα σπάνε. Και το πράττουν με μεγάλη υπευθυνότητα. Μεγαλύτερη από αυτή που δείχνει η κυβέρνηση τις δύσκολες αυτές ώρες. Οσο κι αν γυρίζουμε τη συζήτηση αλλού, έχω την αίσθηση ότι τις επόμενες μέρες οι πιτσιρικάδες θα μας αναγκάσουν να γίνουμε πιο ουσιαστικοί. Και τότε θα αρχίσουν τα δύσκολα...

Πρόχειρο ΤΕΤΡΑΔΙΟ

Δείτε τη φωτογραφία!

«Βράδυ Κυριακής. Είκοσι τρεις ώρες μετά τον τραγικό χαμό του 15χρονου μαθητή ο υπουργός Παιδείας πήγε να παρακολουθήσει ποδόσφαιρο στο Ολυμπιακό Στάδιο. Εδώ χαμογελαστός με τον πρόεδρο της ΑΕΚ. Χθες, 40 ώρες μετά, εξέφρασε την οδύνη του». Η φωτογραφία και το σχόλιο δημοσιεύτηκαν στη στήλη «Πολιτικά Παρασκήνια» της «Ελευθεροτυπίας» την Τρίτη 9 Δεκεμβρίου.

Προσθέτω ότι ο κ. Στυλιανίδης εκπροσωπεί τη γενιά των σαραντάρηδων υπουργών, που επιστρατεύτηκαν για να δώσουν άλλον αέρα, πιο μοντέρνο, στην κυβέρνηση με νέες ιδέες και νέες συμπεριφορές. Υστερα από αυτή την ισχυρή δόση εκμοντερνισμού διαπιστώσαμε το αυτονόητο. Οτι ο αμοραλισμός και η αναισθησία δεν έχουν ηλικία!

ΑΟΡΑΤΕΣ ΠΑΡΕΕΣ

Πιστοποιητικά φρονημάτων «Η Λιάνα»!

«Η κυρία Παπαρήγα εμμέσως πλην σαφώς κατηγόρησε τον ΣΥΡΙΖΑ ότι υποθάλπει τους κουκουλοφόρους. Η αλήθεια είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν προστατεύει τους μπάχαλους, αλλά του είναι, ως φαίνεται, μάλλον δύσκολο να προστατέψει τον εαυτό του απ' την ευήθεια, την απρέπεια και την ιδιοτέλεια τέτοιων κατηγοριών (...) ανάξιων για την Αριστερά. Εκτός κι αν ο σεχταρισμός και ο αριστερισμός απέμειναν μοναδικό ανάχωμα για την ηγεσία του ΚΚΕ προκειμένου να ανασχέσει την απαίτηση των καιρών και την ανάγκη του κόσμου για ενότητα στη δράση και συμμαχική συνύπαρξη όλων των εκτός δικομματισμού δυνάμεων της Αριστεράς.

Οταν η κυρία Κανέλλη, φέρ' ειπείν, αναγορεύει (με δήλωσή της) τον Αλέκο Αλαβάνο και τον ΣΥΡΙΖΑ σε ταξικό εχθρό (!), η άρχουσα τάξη ανοίγει σαμπάνιες.

Η καπιταλιστική κρίση είναι βαθιά (κι έρχονται μαύρες μέρες), η χαρά της (θα) είναι η κρίση της Αριστεράς να 'ναι βαθύτερη...».

Σχόλιο του σκιτσογράφου -και όχι μόνο- Στάθη από τη στήλη του «Ο Ναυτίλος» στην «Ελευθεροτυπία».

Το να αποκαλείς ταξικούς εχθρούς με περισσή ευκολία και ύφος μπαρουτοκαπνισμένου κομμουνιστή -όταν μετράς μετά βίας μια δεκαετία στην Αριστερά- άτομα που αφιέρωσαν τη ζωή τους στην παράταξη -ακόμα κι αυτή που σου αρέσει, συντρόφισσα Κανέλλη, να αποκαλείς ρεφορμιστική-, είναι το λιγότερο άστοχο. Οταν όλοι αυτοί ήταν στους δρόμους, στα αμφιθέατρα, στη μάχη της αφισοκόλλησης, εσύ έδινες τη μάχη της…προσκόλλησης!