Να συλληφθεί η σφαίρα

Eνας 16χρονος νεκρός από σφαίρα αστυνομικού. Πριν από το τραγικό συμβάν αυτόπτες μάρτυρες ισχυρίζονται ότι είδαν τον ειδικό φρουρό να λογομαχεί με άτομα από την παρέα των νεαρών, αλλά και με το θύμα σε προσωπικό επίπεδο. Ο τσαμπουκάς στο θεσμικό μεγαλείο του. Κατά τ' άλλα, το περιπολικό δέχθηκε αναίτια επίθεση. Το «αναίτια» σύμφωνα πάντα με την κρίση και την εκτίμηση των οργάνων της τάξεως. Αυτή που επιβάλλει πλέον καθημερινά στον κάθε ένστολο να κάνει κατάχρηση εξουσίας σε λεκτικό επίπεδο, να απευθύνεται με τον χειρότερο και τον προκλητικότερο τρόπο σε έναν πολίτη και να κρίνει με ή χωρίς διαταγές των ανωτέρων ότι μπορεί να τον μπουζουριάζει ανεξέλεγκτα.

Παραδείγματα πολλά. Προσωπικές εμπειρίες; Ακόμα περισσότερες. Αυτή τη φορά δεν ήταν η ζαρντινιέρα που μια μεταφυσική δύναμη την έσπρωξε πάνω στον φοιτητή. Ηταν ένα όπλο που τραυμάτισε θανάσιμα ένα παιδί. Ενα όπλο που λειτούργησε το ίδιο ανεξέλεγκτα, όπως και η περίφημη ζαρντινιέρα. Ο ειδικός φρουρός σημάδευε προς τα κάτω και προς τα πάνω για εκφοβισμό, αλλά η σφαίρα επέμενε να θέλει να καρφωθεί στην καρδιά του θύματος. Ενα επεισόδιο με δραματική κατάληξη, μέρος μιας σειράς επεισοδίων, τα οποία τα τελευταία χρόνια μόνο από τύχη δεν είχαν τα ίδια τραγικά αποτελέσματα.

Την ίδια ώρα, το κράτος βρίσκεται σε λήθαργο, εξαργυρώνοντας ταυτόχρονα την επένδυση που έκανε διαχρονικά ώστε να γκετοποιήσει τα Εξάρχεια. Πριν από λίγο καιρό η εφημερίδα «Ελευθεροτυπία» φιλοξενούσε ένα ενδιαφέρον ρεπορτάζ για την τύχη των πρωταγωνιστών της περίφημης ιστορίας της Θεσσαλονίκης. Σύμφωνα με αυτό, όλοι οι πρωταγωνιστές του άγριου ξυλοδαρμού του Κύπριου φοιτητή βρίσκονται στις θέσεις τους ή σε άλλες που μόνο δυσμενείς δεν θα μπορούσες να τις πεις. Οσοι παρακολούθησαν από κοντά τα περσινά φοιτητικά συλλαλητήρια καταλήγουν αβίαστα στο συμπέρασμα ότι μόνο καθαρά από θέμα τύχης δεν θρηνήσαμε θύματα εξαιτίας της αγριότητας των μονάδων καταστολής.

Στα ψιλά πέρασε το επεισόδιο με φοιτητή της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς την περασμένη Πέμπτη, τον οποίο ξυλοφόρτωσαν τα ΜΑΤ και σώθηκε από τα χειρότερα έπειτα από την παρέμβαση συνδικαλιστή των καθηγητών που παρακολουθούσε την πορεία. Ούτε αυτός γλίτωσε από τη μήνη των δυνάμεων ασφαλείας. Με κόπο κατάφερε να τους δείξει τη συνδικαλιστική του ταυτότητα για να γλιτώσει τα χειρότερα. Τα χειρότερα που, όπως όλα δείχνουν, τα έχουμε μπροστά μας. Μην ψάξετε το μετά, γιατί εκεί η λογική απουσιάζει. Το σύνθημα «βία στη βία της εξουσίας» ενσαρκώνεται και το κέντρο της Αθήνας παραδίδεται στις φλόγες.

Αντιεξουσιαστές, αναρχικοί και, όπως συμβαίνει σε κάθε περίπτωση από τη μεταπολίτευση και μετά, παρακράτος και προβοκάτορες -όλοι μαζί- ώστε το γεγονός να χάσει την πραγματική σημασία του και να αγανακτήσει από τις ακρότητες η κοινή γνώμη. Την ίδια ώρα το Βατοπέδιο ζέχνει, η οικονομία διαλύεται και στην ετήσια συνέλευση των εισαγγελέων οι δικαστικοί λειτουργοί σκύβουν το κεφάλι στις επικρίσεις και στις ευθείες βολές πολιτικών προσώπων. «Η κοινή γνώμη, μια κοινή πόρνη», που τραγουδάει και ο Τζίμης Πανούσης.