LIVERBIRD (Sportday / Μιχάλης Λεάνης)

Οταν τελείωσε το πρώτο ημίχρονο, ήθελα να σπάσω την τηλεόραση. Δεν ήθελα να βλέπω άλλο. Δεν με χωρούσαν τα ρούχα μου. Να καπνίσω δεν γούσταρα, να πιω δεν ήθελα, αν μπορούσε εκείνη τη στιγμή να ανοίξει η Γη να με καταπιεί, «όχι» δεν θα έλεγα. Προσπαθούσα να θυμηθώ άλλον τελικό που στο πρώτο ημίχρονο το σκορ να ήταν ήδη 3-0 ξερό και να αναρωτιόμουν «γιατί να πρέπει να μπεις στη διαδικασία και στο μαρτύριο να δεις τα υπόλοιπα 45 λεπτά». Ως γνήσιος Ελληνας αποφάσισα να εκφραστώ. Την πλήρωσε λοιπόν ο Μπενίτεθ. Το τι άκουσε ο Ισπανός δεν γράφεται. Για το σπίτι του, για τη φάτσα του, που θυμίζει πλασιέ για φάρμακα, για τη βλακεία που τον δέρνει στο κεφάλι να μη βάλει τον Σισέ, όταν τραυματίστηκε ο Κιούελ. Που είναι κότα και ένα ολόκληρο ημίχρονο καθόταν και έβλεπε τη Μίλαν να βιάζει μπροστά στα μάτια του τον ενδοξότερο σύλλογο στον κόσμο. (Μετά τα προχθεσινά, αμφιβάλλετε ακόμα; Κακό του κεφαλιού σας τότε!). Πάρε και εκείνο, πάρε και τούτο, πάλι καλά που δεν τον είχα μπροστά μου τον Σπανιόλο, γιατί θα τον έσκιζα. «Πόσο τυχερός είσαι, ρε υπάλληλε, που δεν ζει ο Μπιλ Σάνγκλι να δει τι χέστης είσαι και να σε σφάξει χωρίς τύψεις», του φώναζα σαν να μπορούσε να με ακούσει. «Επρεπε να ζει ο χοντρός ο Πέισλι, να είναι στην Κωνσταντινούπολη, να μπουκάρει στο ημίχρονο και να σε αρχίσει στα χαστούκια, που έβγαλες στο γήπεδο τη Λίβερπουλ, λες και είναι η Βαλενθιούλα η φουκαριάρα», τσίριζα εκτός εαυτού. Υστερα πάγωσα και ανατρίχιασα συγχρόνως. Αυτό που ένιωθα και εκδήλωνα εγώ, οι χιλιάδες οπαδοί των «κόκκινων» μέσα στο γήπεδο το εξέφραζαν με έναν άλλο τρόπο, διαφορετικό και πολύ συγκινητικό. Ορθιοι τραγουδούσαν στους παίκτες, που αποχωρούσαν με σκυμμένα τα κεφάλια, τον ύμνο-ανατριχίλα της ομάδας. Τους ζητούσαν με ένα τρόπο μοναδικό να σκεφτούν για λίγο την ιστορία αυτής της ομάδας, να μην την προδώσουν, να σηκώσουν ψηλά το κεφάλι και απλά να την υπερασπιστούν. Ετσι και έγινε. Εφταναν έξι λεπτά γεμάτα πάθος και μία κραυγή, η οποία ξύπνησε μνήμες και συνειδήσεις. Η κραυγή του αρχηγού Τζέραρντ μετά το πρώτο γκολ. Ενός παιδιού που μεγάλωσε στο «Ανφιλντ» και ξέρει πολύ καλά πως τη φανέλα αυτή την έχουν φορέσει παικταράδες μαλωμένοι με την ήττα. Μία κραυγή που παρέσυρε και όλους τους υπόλοιπους να γίνουν μέρος μιας ένδοξης ιστορίας, την οποία ίσως και να αγνοούν. Γιατί τα Ισπανάκια και τα Γαλλάκια που ήρθαν φέτος έχουν καιρό να την μάθουν. Οπως και ο άλλος που κάθεται στον πάγκο και τον μπινελίκωνα, έχει πολλά ακόμα να μάθει. Πρώτο και κυριότερο πως άλλο είναι να παίρνεις αποτελέσματα και άλλο να είσαι καλή ομάδα. Οι υπόλοιποι όμως όπως ο Φίναν, ο Γκάραχερ, ο Χίπια, ο Ρίισε, ο Μπάρος, ο Σμίτσερ και πάνω από όλα ο κάπτεν Τζέραρντ, παιδιά που ζουν χρόνια στη Λίβερπουλ, τους αρκεί να ακούσουν το κελάηδισμα του Liverbird μέσα από το έμβλημα στο στήθος τους για να πετάξουν μαζί του ψηλά.