Ο παλιός–αλλιώς «Τζόλε» και ο νέος-ωραίος Πετρόπουλος

Aλλη ομάδα με τον «Τζόλε» στην αρχική 11άδα ο Ολυμπιακός. Καλώς ή κακώς, κανείς από τους συμπαίκτες του δεν μπορεί να τον αντικαταστήσει επάξια. Τη δουλειά που παράγει ο «Τζόλε», την προσωπικότητα, τη δυναμική και τον χαρακτήρα που προσδίδει στην ομάδα με την παρουσία του είναι αδύνατο να την παράγει, σύμφωνα με τα δεδομένα που έχουμε, άλλη «κόκκινη» ποδοσφαιρική μηχανή. Μαζί του μεταμορφώνεται και ο Ντομί ή μάλλον ανταποκρίνεται καλύτερα στα καθήκοντά του.

Τόσο στα αμυντικά όσο και στα επιθετικά. Και αυτό γιατί με τον «Τζόλε» μπροστά του νιώθει λιγότερο ανασφαλής. Εχοντας στον νου τους οι αντίπαλοι αμυντικοί και μέσοι να περιορίσουν τη δραστηριότητα του Τζόρτζεβιτς, δυσκολεύονται να βγουν μπροστά, με αποτέλεσμα ο Ντομί σπάνια να βρίσκεται περικυκλωμένος από αντίπαλες φανέλες. Στο Καυτανζόγλειο είδαμε τον καλύτερο φετινό εκτός έδρας Ολυμπιακό. Πάνω που είχαμε αρχίσει να ανησυχούμε. Γιατί όχι, τον ελκυστικότερο και συγχρόνως ουσιαστικότερο Ολυμπιακό του φετινού πρωταθλήματος.

Εναν Ολυμπιακό που επιτέλους λειτούργησε σαν ομάδα, ιδιαίτερα στο διάστημα που αγωνίστηκε με αριθμητικό μειονέκτημα. Ασκησε πίεση ψηλά από το πρώτο λεπτό, είχε συνεχή ρυθμό, συχνές σοβαρές επισκέψεις στα αντίπαλα καρέ και η ομάδα απλωνόταν στον αγωνιστικό χώρο ώστε να καλύπτει όλα τα πλάτη και τα μήκη του γηπέδου. Πραγματικά αρχοντική εμφάνιση, ιδιαίτερα στο πρώτο μέρος, εκεί όπου και κρίθηκε το παιχνίδι. Ηταν όμως και τυχερός, γιατί στη μοναδική αδράνεια της άμυνάς του δεν δέχτηκε γκολ.

Μόνος πήδηξε ο Κονέ για κεφαλιά, ξεμαρκάριστος βρέθηκε στη μικρή περιοχή ο Κωνσταντίνου και παραλίγο να κάνει τη ζημιά. Ηταν όμως τυχερός και για έναν άλλο λόγο. Επειδή δεν λειτούργησε το κέντρο του Ηρακλή. Ο Φούφουλας δίπλα στο δραστήριο Ντιέ έμοιαζε ανεπαρκής κι έτσι ο Πατσατζόγλου, που «κιτρινίστηκε» νωρίς, δεν είχε και τόσο δύσκολο έργο ώστε να χρειαστεί να κάνει υπερπροσπάθεια. Τη μάχη του κέντρου την κέρδισε σχεδόν μόνος του ο Ντουντού. Με δύο, και μάλιστα πολύ ωραία σε εκτέλεση γκολ, ένα από τον Τζόρτζεβιτς και ένα από τον Μπελούτσι, δύσκολα ο Ολυμπιακός θα έχανε αυτό το παιχνίδι.

Το τρίτο εκπληκτικό τέρμα με την υπογραφή του Ντουντού πιστοποιεί την κλάση και την εκτελεστική δεινότητα του Βραζιλιάνου άσου του Ολυμπιακού. Ο Ηρακλής φάνηκε λίγος. Ιδιαίτερα η αμυντική του γραμμή έδειξε δυσκίνητη και ασύνδετη. Εκεί θα πρέπει να ρίξει το βάρος ο «Γηραιός», γιατί όταν σε προδίδουν τα μετόπισθεν, οτιδήποτε άλλο θετικό εξανεμίζεται.

Εκεί στον νότο, ο Παναθηναϊκός καθάριζε επιτέλους… με το πρώτο. Φαίνεται η σκληρή γλώσσα των «πολυμετοχικών» να έπιασε τόπο! Το γρήγορο γκολ του Ιβανσιτς έδιωξε μακριά το άγχος και η ομάδα κυριάρχησε στα 90 λεπτά του παιχνιδιού. Τα δύο γκολ του Πετρόπουλου εμένα προσωπικά δεν μου δημιούργησαν έκπληξη. Τον θεωρώ ένα σοβαρό και φέρελπι επιθετικό, που αν του δοθούν οι ευκαιρίες και φυσικά αν τον βοηθήσει και η ομάδα, μπορεί να δώσει κι άλλα δείγματα της αξίας του. Το κατόρθωμα αυτό του Πετρόπουλου αποδεικνύει για ακόμη μία φορά ότι ο ΠΑΟ δε στερείται ικανών επιθετικών. Το θέμα είναι η ομάδα να λειτουργεί σωστά ώστε η μπάλα να γλιστράει μπροστά. Αν οι «πράσινοι» επιθετικοί πατούν αντίπαλη περιοχή, τότε υπάρχουν πολλοί και ικανοί που μπορούν να φέρουν εις πέρας την υπόθεση γκολ.