«Είμαστε οι πρώτοι σε όλη την Ευρώπη...» (Sportday / Γιώργος Χελάκης)

Oι χοροί καλά κρατούν. Μια πανέμορφη κοπέλα, με φρέσκια φωνή και εύπεπτο τραγουδάκι, πρώτευσε στο διαγωνισμό της Eurovision. Το βράδυ του Σαββάτου ο κόσμος στήθηκε στις οθόνες της τηλεόρασης. Εσπασαν τα ρεκόρ τηλεθέασης και μια σειρά υπουργοί φωτογραφήθηκαν με την Ελενα και τραγούδησαν μαζί της το must του περσινού καλοκαιριού: «σήκωσέ το, το... τιμημένο».

Επρόκειτο για διαγωνισμό τραγουδιού, στον οποίο ύστερα από τόσα χρόνια βγήκαμε πρώτοι. Σε όσους και όσες πήραν μέρος στην προσπάθεια αξίζουν συγχαρητήρια. Σε όσους ακόμα το πανηγυρίζουν με γεια τους, με χαρά τους. Το τι ακριβώς πανηγυρίζουμε είναι το θέμα.

Απ' όσα ακούμε και διαβάζουμε αυτές τις μέρες πάλι δημιουργείται βάσιμα η εντύπωση ότι πανηγυρίζουμε μια εθνική επιτυχία. Το «πάλι» αναφέρεται στην επιτυχία του Euro. Κι αυτή βαφτίστηκε εθνική. Τώρα το πράγμα πάει παρακάτω.
Το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα -δηλαδή η Εθνική ομάδα ποδοσφαίρου- σε μια συγκεκριμένη περίοδο νίκησε συγκεκριμένες ομάδες και πήρε το τρόπαιο. Θεωρητικά, ό,τι καλύτερο έχει να επιδείξει το ελληνικό ποδόσφαιρο βρέθηκε το περασμένο καλοκαίρι στα γήπεδα της Πορτογαλίας.

Με την έννοια αυτή αξίζει να αναρωτηθούμε: ό,τι καλύτερο και αντιπροσωπευτικό της ελληνικής μουσικής είναι το τραγούδι του Δάντη και της Γερμανού; Η αλήθεια είναι ότι κανείς δεν βγήκε να το ισχυριστεί. Θα ήταν εξάλλου πολύ προκλητικό. Οταν όμως ακούς από το πρωί μέχρι το βράδυ στα κανάλια για το θρίαμβο της Ελλάδας και βλέπεις τη θεσπέσια Ελενα ντυμένη με την ελληνική σημαία, μπορείς να το νομίσεις. Ειδικά όταν η σχέση σου με την ελληνική μουσική και τον πλούτο της περιορίζεται στις διάφορες μουσικές εκδοχές της νεοελληνικής καψούρας.

Ο Χρήστος Δάντης, συνθέτης του τραγουδιού, σωστά διαπίστωσε ότι για λόγους ψηφοθηρικούς χρειάζεται ένα άλλοθι παράδοσης και φιλοξένησε μέσα σ' αυτό ήχους που παραπέμπουν στον πυρρίχιο. Κατά συνέπεια, σωστά και ο Φωκάς Ευαγγελινός χορογράφησε αναλόγως... Η Ναταλία Γερμανού έγραψε στα αγγλικά στίχους που δοξάζουν την καψούρα...
Αυτό το μίγμα έδωσε πρωτιά. Το ίδιο είχε γίνει και πέρυσι, μόνο που κάποιοι άλλοι το έκαναν -φαίνεται- καλύτερα από τον Ρουβά και τους συνεργάτες του. Φέτος η Ελενα τους ξεπέρασε...

Ο διαγωνισμός της EUROVISION δεν έχει σχέση με τις εθνικές μουσικές κι όσοι διαγωνίζονται εκεί εκπροσωπούν κατά βάση τον εαυτό τους και τα τραγούδια τους. Γι' αυτό και η Λευκορωσία πλήρωσε τον Τερζή -έναν Ελληνα δηλαδή- για να της γράψει το τραγούδι της και τον Ψινάκη για να της το προωθήσει...

Χρειάζεται να ψάξουμε αρκετά για να βρούμε ποιο είδος εθνικής μειονεξίας είναι αυτό που μας ωθεί να βαφτίζουμε ως εθνικές κάτι τέτοιες επιτυχίες. Οτι τα media μας ταΐζουν ασταμάτητα με ισχυρές δόσεις αποχαύνωσης, απλουστεύσεων και πολλές φορές βλακείες, σιγά σιγά το κατανοούμε.

Γιατί η πλειονότητα των πνευματικών ανθρώπων αυτής της χώρας σιωπά και δεν αντιστέκεται στον ορυμαγδό της τηλεαποχαύνωσης, είναι αυτό που πρέπει να ψάξουμε να βρούμε.