Να χαρεί για την εμφάνιση, να «κλάψει» για την ισοπαλία

Στην «Ενωση» έχουν ένα σοβαρό πρόβλημα. Να χαρούν για τη βελτίωση της αγωνιστικής εικόνας ή να τα βάψουν μαύρα για την απώλεια δύο (ακόμα) βαθμών; Η απώλεια είναι σημαντική. Πρέπει να συμβούν πράγματα που η ΑΕΚ δεν μπορεί να τα καθορίσει ώστε να ξαναμπεί στη διεκδίκηση του τίτλου.

Πρώτο και σχεδόν απαραίτητο, να νικήσει ο Παναθηναϊκός στο ντέρμπι των «αιωνίων». Υπάρχουν όμως πράγματα που εξαρτώνται από την ΑΕΚ, τους παίκτες και τον προπονητή. Χθες στα Πηγάδια η ομάδα έδειξε σημάδια ανάκαμψης. Η μπάλα κυκλοφόρησε σωστά, η άμυνα απέφυγε τα χοντροκομμένα λάθη και ο Μπλάνκο εμφανίστηκε πάλι «ζεστός». Απέναντι στη δυσκατάβλητη Ξάνθη, οι «κιτρινόμαυροι» ξεπέρασαν σχετικά γρήγορα το σοκ από την γκολάρα του Ταϊντέρ και πήραν γρήγορα την πρωτοβουλία των κινήσεων απλώνοντας το παιχνίδι σε όλο το πλάτος του γηπέδου. Εδώ μια ουσιώδης επισήμανση: όσο πλησιάζει η ΑΕΚ στην αντίπαλη περιοχή τόσο «στενεύει» το παιχνίδι της. Αυτό συμβαίνει διότι απουσιάζουν οι ακραίοι χαφ. Δεν πρόκειται για συνειδητή επιλογή του Δώνη. Ακραίοι της προκοπής απουσιάζουν. Το γιατί αφορά τις «ερασιτεχνικές» επιλογές που έγιναν το καλοκαίρι. Οι μισοί παίκτες είναι αμυντικά χαφ... Γι' αυτό ας το ξεκαθαρίσουμε. Υπάρχουν φέτος δύο πράγματα ασυμβίβαστα. ΑΕΚ και θεαματικό ποδόσφαιρο, από εκείνο που έχουν χορτάσει κατά το παρελθόν οι οπαδοί της...

Για να το γράψω όπως το λέει ο Βάιος στο γραφείο, «είναι σαν να βλέπουμε τον Παναθηναϊκό του Πεσέιρο».

Μια ομάδα που δεν παίζει θεαματικό ποδόσφαιρο μπορεί να διεκδικήσει το πρωτάθλημα. Ειδικά όταν οι αντίπαλοί της στραβοπατούν με τον ρυθμό που το κάνουν μέχρι τώρα Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός. Με θωρακισμένη άμυνα, κατοχή μπάλας στο κέντρο και τον δημιουργικό Σκόκο πίσω από τους ικανούς φορ Μπλάνκο και Τζεμπούρ γίνεται δουλειά. Αρκεί να το πάρει απόφαση κι ο κόουτς ότι με αυτούς που διαθέτει τέτοιο ποδόσφαιρο μπορεί να παίξει. Δεν μπορείς να μάθεις σε κάποιους διαίρεση όταν δυσκολεύονται στον πολλαπλασιασμό. Για να μη μας πουν αμυντικογενείς, θα ισχυριζόμαστε ότι παίζουμε ρόμβο με τον Πελετιέρι στη βάση, τον Σκόκο στην κορυφή και τους Μπασινά, Καφέ στα άκρα. Η αλήθεια είναι ότι το σχήμα λειτουργεί με τρεις αμυντικούς χαφ και τον Σκόκο μπροστά τους. Μια χαρά είναι. Κάπως έτσι πήρε το 1998 η Γαλλία το Μουντιάλ. Τρία αμυντικά χαφ (Ντεσάν, Πετί, Καρεμπέ) και ο Ζιντάν μπροστά τους. Μην τρομάζουμε από τη σύγκριση. Ολα ισχύουν τηρουμένων των αναλογιών...

ΥΓ.: Χθες σιγουρεύτηκα ότι ο ΠΑΟΚ θα την πάει μακριά τη βαλίτσα. Πριν από μένα είχε σιγουρευτεί ο Παμπορίδης, που έπαιξε τον ΠΑΟΚ σαν μεγάλη ομάδα. Δηλαδή, έσφαξε τον Πανιώνιο.

Ω, τι κόσμος, μπαμπά, στον χώρο του κέντρου...

O Ερνέστο Βαλβέρδε κάθεται στον καναπέ του σπιτιού του με το κεφάλι χωμένο στα χέρια του. Το δίλημμα μοιάζει να του προκαλεί πονοκεφάλους. Ολα τα άλλα είναι πια ταξινομημένα. Ο Μπελούτσι θα πάρει θέση στο γήπεδο αντί του Κοβάσεβιτς και ο Ντομί θα προτιμηθεί αντί του Μπράβο. Ο κόουτς κάτι τέτοια τα έχει λυμένα. Προτιμά κάτι ντρίμπλες του Γκάμπριελ να τις εισπράξει ο Γάλλος και να τις δει από τον πάγκο ο Ισπανός.

Θεωρεί καλύτερο να πέφτει πάνω στις συμπληγάδες των αμυντικών χαφ του Παναθηναϊκού ο Μπελούτσι από το να βάλει σε μπελάδες τον Σαριέγκι με την παρουσία του Σέρβου.

Εχοντας λυμένα όλα αυτά, μένει να προβληματίζεται για το αν ο Τζόρτζεβιτς με την εμπειρία του μπορεί να τα καταφέρει καλύτερα από τον Λέτο με την ταχύτητά του.

Μάλλον για λάθος λόγους έχει χωμένο το κεφάλι του ο κόουτς.

Είτε με 4-4-2 είτε με 4-5-1, ο Ολυμπιακός «μικραίνει» πολύ φέτος κάθε φορά που απομακρύνεται από το Φάληρο. Αγκομαχά, χωρίς να βρίσκει λύσεις ώστε να κυριαρχήσει στο γήπεδο.

Εκτός από κάποια ξεσπάσματα που οφείλονται κυρίως στα ατομικά χαρίσματα κάποιων ποδοσφαιριστών του, ο πρωταθλητής δεν τρομάζει κανέναν... Να λόγος για τον οποίο το κεφάλι δικαιολογημένα θα μπορούσε να χωθεί...

Ο... Κύρος Γρανάζης των πάγκων της Σούπερ Λίγκας αποφάσισε να σταματήσει τις εφευρέσεις. Το ρεπορτάζ μάς πληροφορεί ότι πάνω-κάτω θα χρησιμοποιήσει σύστημα και παίκτες όπως στη Βρέμη. Μισό λεπτό. Εκεί ο Παναθηναϊκός παρατάχθηκε με τρεις αμυντικούς χαφ και ένα εξαντλητικό μαν του μαν με στόχο να μην αιφνιδιαστεί και να κρατήσει τη φουριόζα και επιθετικογενή Βέρντερ μακριά από τον Γκαλίνοβιτς. Το ίδιο θα κάνει αύριο το απόγευμα; Κομμάτι δύσκολο μπροστά σε μια φλογισμένη εξέδρα που θα ζητάει νίκη επειγόντως και απέναντι σε έναν Ολυμπιακό που δεν θα ζητάει κάτι παραπάνω από το να σφυρίξει τη λήξη ο Δαλούκας και να φύγει χωρίς ζημιά από το ΟΑΚΑ.

Παίρνοντας τοις μετρητοίς όσα ξέρουμε για τις προθέσεις των προπονητών, η πολυκοσμία στο κέντρο θα θυμίζει μποτιλιάρισμα μέρες Χριστουγέννων στην Ομόνοια.

«Πολεμούσαμε απ' το βράδυ ως το πρωί...»*

Βρίσκω ιδιαίτερα διασκεδαστικούς τους σκυλοκαβγάδες ανάμεσα σε εφημερίδες ή σε συντάκτες των εφημερίδων. Το φρούτο ευδοκιμεί ιδιαίτερα στον αθλητικό Τύπο. Παρατηρείται ιδιαίτερα σε εποχές που υπάρχουν γεγονότα και δημιουργούνται προϋποθέσεις για μαζική μετακίνηση αναγνωστών από το ένα έντυπο στο άλλο.

Ατσαλωμένοι αθλητικοί συντάκτες με υψηλή αίσθηση καθήκοντος εξαπολύουν μύδρους κατά των συναδέλφων τους, κατακεραυνώνοντας τις απόψεις τους. Κίνητρό τους τελικά είναι όχι να υπερασπιστούν ή να τεκμηριώσουν την άποψή τους, αλλά να απαξιώσουν την άποψη των άλλων. Συνήθως έχουν ένα «χάρισμα» στη γραφή τους. Μιλούν με τόσο πύρινα λόγια για μια τόσο αστεία υπόθεση όπως η μπάλα. Θέλει ταλέντο να γράφεις για ασήμαντα πράγματα κάνοντάς τα να φαίνονται τόοοσο σημαντικά. Τις περισσότερες φορές τα κείμενα απευθύνονται στο «εσωτερικό» της ΠΑΕ. Οι συντάκτες «σκίζονται» να αποδείξουν πόσο δίκιο έχουν αυτοί απέναντι σε κάποιους άλλους που «έλεγαν». Η πιο γελοία μορφή αθλητικής δημοσιογραφίας έχει περάσει πια από τις τηλεφωνικές επαφές στα ίδια τα δημοσιεύματα.

Αυτός που γράφει στην άλλη εφημερίδα δεν είναι κάποιος συνάδελφος που κάνει τη δουλειά του, αλλά εχθρός, στον οποίο πρέπει να ασκείται πολεμική. Ολα τούτα κάτω από το άγρυπνο μάτι των στελεχών της ΠΑΕ, που διαβάζουν, «αξιολογούν» και κατατάσσουν τους δημοσιογράφους σε κατηγορίες.

Το πράγμα γίνεται θλιβερό όταν ο αθλητικός συντάκτης με τα κείμενά του γίνεται «βασιλικότερος του βασιλέως», βάζοντας την υπογραφή και τη δουλειά του στην υπηρεσία του «πολέμου» που έχουν αρχίσει περιστασιακά μεταξύ τους οι εκδότες. Αγνοώντας ότι κάποια στιγμή λόγω ανώτερων επιχειρηματικών συμφερόντων ο πόλεμος θα σταματήσει και μόνος εκτεθειμένος θα είναι ο «πολέμαρχος» συντάκτης.

• Στίχος από παλιό αντιπολεμικό τραγούδι του Διονύση Σαββόπουλου.