Κλείδωσέ το, Τεν Κάτε!

Αυτό είναι το σύστημα που ταιριάζει στον φετινό Παναθηναϊκό. Κλείδωσέ το, Τεν Κάτε, και μην το αλλάζεις. Κι αυτό όχι επειδή νίκησες τη Βέρντερ Βρέμης, πράγμα που θα συνέβαινε έτσι κι αλλιώς, αφού τον αγώνα παρακολουθούσε στις κερκίδες του «Βεζερστάντιον» ο Οτο Ρεχάγκελ, αλλά διότι η ομάδα έδειξε να της πηγαίνει το σύστημα γάντι. Λοιπόν, έχουμε και λέμε. Τρεις καθαρόαιμους χαφ σε όλες τις παραλλαγές, τις οποίες ανάλογα με την περίπτωση επιλέγει ο Ολλανδός. Καθαρό 4-3-3 ή ακόμη 4-3-2-1, μέχρι και 4-3-1,5-1,5 που διαβάσαμε κάποτε σε ρεπορτάζ του Παναθηναϊκού επί θητείας Μαλεζάνι.

Οταν ο Παναθηναϊκός ελέγχει την κυκλοφορία της μπάλας απολύτως στον χώρο του κέντρου, δύσκολα απειλείται. Κατ' αυτόν τον τρόπο δέχεται λιγότερες επιθέσεις το ευάλωτο κέντρο άμυνας και συνεπώς διατρέχει μικρότερο κίνδυνο να υποπέσει στο τραγικό λάθος.

Με τρεις καθαρούς αμυντικούς χαφ η ομάδα αποκτά σιγουριά, ρυθμό και δεν φρενάρει στην ανάπτυξη. Αντίθετα, όταν τη βρόμικη δουλειά την επωμίζονται οι Ζιλμπέρτο Σίλβα και Σιμάο, χωρίς τρίτο συμπαραστάτη, η ομάδα κινείται με την άνεση κάποιου που τον έριξαν σε κινούμενη άμμο. Αυτό συμβαίνει για δύο λόγους. Πρώτον, από ένα σημείο και μετά ο ένας κρίκος σπάει από την κούραση ή από το βάρος των επιθέσεων, όπως στο πρώτο ματς με τη Βέρντερ, με αποτέλεσμα το ρήγμα στο κέντρο να μεγαλώνει. Τότε για βοήθεια στους δύο χαφ έρχεται κάποιος από τα άκρα, η επίθεση αδυνατίζει και το σχήμα μπερδεύεται επικίνδυνα.

Δεύτερον, τα δύο αμυντικά χαφ όσο κυλούν τα λεπτά περιορίζονται στα αμυντικά τους καθήκοντα, φοβούνται να βγουν ψηλά, μην τυχόν και γίνει το λάθος, και τρέχουν πίσω να συμμαζέψουν τα ασυμμάζευτα και έτσι η περιβόητη ανάπτυξη από το κέντρο μένει ανάπηρη ή μόνο στα χαρτιά. Οι επιθετικοί κοιτάζουν πότε θα έρθουν οι μεσαίοι για να πάρουν μπάλα και οι μεσαίοι με χειρονομίες τους ζητούν να βάλουν κανένα χεράκι να ξεμπλέξουν.

Αντίθετα, με τους τρεις αμυντικούς χαφ στο κέντρο υπάρχει πλουραλισμός. Παίζει ακόμη η πιθανότητα ο ένας να θυσιαστεί σε ρόλο μαν του μαν, όπως στην περίπτωση του Σιμάο με τον Ντιέγκο. Αν ο Ολλανδός αποφάσιζε να παίξει βεντούζα τον Ντιέγκο χωρίς τον Τζιόλη, δεν ξέρω τι θα γινόταν στα μετόπισθεν αλλά σίγουρα αποκλείεται η ομάδα να σκόραρε τρεις φορές. Αποκλείεται να έβγαινε με τόση άνεση στην επίθεση. Χωρίς τον Τζιόλη το κενό του Σιμάο θα έπρεπε να καλύψει κάποιος από τα άκρα και αυτό θα είχε ως συνέπεια η επίθεση να πετάει με ένα… φτερό λιγότερο. Με τρεις ποιοτικούς αμυντικούς χαφ που δεν περιορίζονται μόνο στα ανασταλτικά τους καθήκοντα αλλά μπορούν με επιτυχία να βγάλουν την ομάδα μπροστά και συγχρόνως με την ποιότητα που διακρίνει τους επιθετικούς της ομάδας, πολύ γρήγορα στον Παναθηναϊκό θα σταματήσουν να μουρμουράνε για το κέντρο της άμυνας που μπάζει νερά.

Πρόχειρο ΤΕΤΡΑΔΙΟ

TV or not TV

«Μέχρι το 2003 το πρώτο πράγμα που έκανα το πρωί μόλις ξυπνούσα ή μόλις γυρνούσα το βράδυ σπίτι ήταν να πατάω το on στο τηλεκοντρόλ».

«Μέχρι στιγμής δεν έχουμε πρόβλημα...».

«Βλέπουν ελεγχόμενα dvd από μένα στον υπολογιστή μου. Το ευχάριστο είναι ότι δεν τη ζητάνε και όταν βρεθούμε σε κάποιο σπίτι δεν κάθονται μπροστά στην οθόνη».

«Κάποια στιγμή αποφάσισα ότι δεν μου κάνει καλό. Εβλεπα κυρίως ειδήσεις, αλλά δεν άντεξα αυτή την κακής ποιότητας δημαγωγία που, κατά τη γνώμη μου, κάνουν».

«Διάβασα μία έρευνα πριν από χρόνια που έλεγε ότι όταν κάποιος βλέπει τηλεόραση βρίσκεται στο 25% αυτού που ονομάζεται ύπνωση και του περνάνε ό,τι θέλουν. Από τη στιγμή που κανείς μπορεί να ενημερωθεί από εφημερίδες, Ιnternet και ραδιόφωνο, δεν βλέπω τον λόγο που θα τον κάνει να στηθεί μπροστά στην οθόνη. Κάποιες καλές ταινίες ή ντοκιμαντέρ, τα οποία ενδεχομένως θα παίξει η τηλεόραση, μπορείς να τα δεις σε dvd».

«Τα χαμηλού επιπέδου θεάματα που προσφέρει η τηλεόραση είναι πολύ περισσότερα από τα ωραία. Η τηλεόραση μας απασχολεί το μυαλό χωρίς να μπορούμε να έχουμε μια δημιουργική σκέψη. Επίσης, εκείνο που απεχθάνομαι είναι ότι μαγνητίζει το βλέμμα. Αν βρίσκονται δυο-τρεις άνθρωποι μαζί και είναι ανοιχτή η τηλεόραση, όλοι θα απορροφηθούν από αυτή».

Οι παραπάνω δηλώσεις ανήκουν κατά σειρά στους Δημήτρη Ραζέλα, Μάικλ Κυριακίδη, Μανόλη Φανουργάκη και Λάμπρο Ντούσικο. Και οι τρεις ανήκουν στη μικρή κατηγορία των Ελλήνων που δεν έχει τηλεόραση. Σύμφωνα με τη Στατιστική Υπηρεσία, 1.471 σπίτια στα οποία κατοικούν παιδιά δεν έχουν τηλεόραση. Από τα συνολικά 3.689.377 νοικοκυριά της ελληνικής επικράτειας, μόνο τα 19.066 δεν έχουν τηλεόραση. Βοηθήστε να γίνουν περισσότερα. Η καλύτερη Τι-Βι είναι αυτή που είναι κλειστή!

Πηγή: Εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ»

ΑΟΡΑΤΕΣ ΠΑΡΕΕΣ

Johny be good ή… έχω Ομπάμα που σαλεύει!

Ο Τζον Πίλτζερ, 69 ετών, Αυστραλός δημοσιογράφος και παραγωγός ντοκιμαντέρ, ερευνητικού περιεχομένου, είναι «από εκείνες τις φωνές» που ενοχλούν την εξουσία, ενοχλούν το κατεστημένο, που πάνε κόντρα στο ρεύμα. Στη Βρετανία που κατοικεί, όταν δεν είναι σε δημοσιογραφική αποστολή (κάτι που συμβαίνει πολλούς μήνες τον χρόνο), έχει βραβευθεί δύο φορές ως «Δημοσιογράφος της Χρονιάς». Ασκεί έντονη κριτική εναντίον της εξωτερικής πολιτικής, κυρίως των Ηνωμένων Πολιτειών και της Βρετανίας, αλλά τα βάζει στα ίσα και με πολλούς από τους θεωρούμενους «προοδευτικούς δημοσιογράφους», ιδίως εκείνους από τη λεγόμενη «φιλελεύθερη Αριστερά» που υποστήριξαν την εισβολή της Αμερικής και των συμμάχων της στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν.

Αυτόν τον καιρό, που τα περισσότερα «προοδευτικά», όπως αποκαλούνται (χωρίς πάντα να είναι), Μέσα Ενημέρωσης της Δυτικής Ευρώπης στάζουν μέλι για τον Μπαράκ Ομπάμα, ο Πίλτζερ βγαίνει ευθέως, είτε διά της στήλης του στην πολιτική επιθεώρηση «New Statesman» είτε μέσω της ιστοσελίδας του johnpilger.com, και τον αποκαλεί «κι αυτόν γεράκι», που μάλιστα «θα συνεχίσει την ίδια εγκληματική πολιτική του Μπους». Χαρακτηρίζει σουρεαλιστικές τις σημερινές εκλογές στις ΗΠΑ, στις οποίες, λέει, το μέγα θέμα είναι «πώς φτάσαμε να αγιοποιηθεί ένας άνθρωπος, ο Ομπάμα, και να εμφανίζεται τώρα σαν περιστερά της ειρήνης, που θα φέρει την αλλαγή στη χώρα του και στον κόσμο όλον, τη στιγμή που έχει ψηφίσει κατ' επανάληψιν υπέρ της χρηματοδότησης των αρπακτικών πολέμων και επιδρομών του Μπους και που τώρα απαιτεί να ενταθεί ο πόλεμος στο Αφγανιστάν και ταυτόχρονα απειλεί να βομβαρδίσει και το Πακιστάν».

Συστηματικά φωνάζει από τη στήλη του ο Πίλτζερ «πού τα βρήκε ο Ομπάμα όλα αυτά τα χρήματα που δαπανά στην προεκλογική του εκστρατεία;», τα περισσότερα, πράγματι, που έχουν δαπανηθεί ποτέ από υποψήφιο στην ιστορία των αμερικανικών προεδρικών εκλογών.

Επειδή στις ΗΠΑ είναι λίγο δύσκολο να ψηφίσουν και τα δέντρα, μόλις οι πολυεθνικές πληροφορήθηκαν ότι ο ΜακΚέιν δεν κερδίζει, πόνταραν τα χρήματά τους στον Ομπάμα για να τον πιάσουν αιχμάλωτο. Το μόνο, λοιπόν, που μένει είναι να δούμε αν στη θητεία του θα τον αφήσουν τουλάχιστον να... προαυλίζεται. Πολλοί όπως ο Πίλτζερ, του οποίου η ταινία-ντοκιμαντέρ «The war on Democracy» προβλήθηκε στο Φεστιβάλ των Καννών το 2007, πιστεύει ότι η αιχμαλωσία του Μπαράκ Ομπάμα από το μεγάλο κεφάλαιο θα είναι καθολική.

Πηγή: Το αναγνωστικό της τελευταίας σελίδας του Χρήστου Μιχαηλίδη από την «Ελευθεροτυπία».