Η μεγάλη ανατριχίλα (Sportday / Μιχάλης Λεάνης)

Το παιχνίδι δεν αντέχει σε καμία κριτική. Τουλάχιστον τα 45 λεπτά του δεύτερου ημιχρόνου. Στο πρώτο ημίχρονο ο Αρης ήταν αυτός που άντεξε.

Ο Ολυμπιακός δεν υπήρχε στο γήπεδο. Η ομάδα των «κιτρίνων» πίεζε ψηλά, έκλεινε διαδρόμους, έπεφτε πρώτη πάνω στην μπάλα και κατάφερε να κρατήσει μακριά από την περιοχή της τους παίκτες του Ολυμπιακού. Η ομάδα του Μπάγεβιτς στο πρώτο μέρος έπαιζε σαν να είχε βγει από φωτοτυπικό μηχάνημα. Ολες οι προσπάθειες από αριστερά, μία από τον Γεωργάτο, μία από τον Τζόρτζεβιτς και αποτέλεσμα μηδέν.

Οσο περνούσε η ώρα όλα έδειχναν ότι ο Αρης κέρδιζε πολύτιμα λεπτά και εντυπώσεις. Αν απειλήθηκε, όσο απειλήθηκε, ήταν από στημένες φάσεις. Ο Βαγγέλης Γερμανός λέει σε ένα τραγούδι του «μετά ήρθε ένας μάγος και άλλαξε το σκηνικό». Μόνο που στον Ολυμπιακό στο δεύτερο μέρος μπήκαν δύο «μάγοι» και εκεί χάθηκε η μπάλα. Είκοσι λεπτά φαντασμαγορικού και θεαματικού ποδοσφαίρου έφταναν για να τσακίσουν τον Αρη. Τον οποίο ο Ολυμπιακός, οφείλω να ομολογήσω, τον σεβάστηκε. Τι κρατάω από αυτό το παιχνίδι; Τις εκπληκτικές ενέργειες των Λατινοαμερικανών, που έκρυβαν την μπάλα στο δεύτερο ημίχρονο, το σπάνιας ομορφιάς –σε επινόηση και εκτέλεση– γκολ του Ριβάλντο και κάτι για μένα προσωπικά.
Δηλαδή, τη στιγμή που το ρολόι σημάδευε το 80ό λεπτό του σταδίου και για πρώτη φορά όλοι μαζί οι οπαδοί του Αρη φώναξαν ένα σύνθημα: «Αρη, θυμήσου, μια ζωή μαζί σου». Ανατρίχιασα δύο φορές. Μία για το πάθος των οπαδών του Αρη και μία για το χειροκρότημα συμπαράστασης των οπαδών του Ολυμπιακού. Αυτόν τον κόσμο οφείλουν να τον σεβαστούν στο μέλλον διοίκηση και παράγοντες του Αρη και όχι απλώς να τον επικαλούνται όπως και όποτε τους συμφέρει.