Τα «αν» του ΠΑΟ, και τα «γιατί» του ΟΣΦΠ

Ο ΠΑΟ χρειάζεται επειγόντως στόπερ. Αν είχε κεντρικό αμυντικό αξίας, δεν θα δεχόταν τα δύο γκολ από τη Βέρντερ! Η συζήτηση αυτή μπορεί να συνεχιστεί μέχρι του σημείου να πιστέψουμε όλοι ότι το μείζον ζήτημα στον πλανήτη Γη αυτή την περίοδο δεν είναι η παγκόσμια κρίση, αλλά η «μαύρη τρύπα» στην καρδιά της άμυνας του Παναθηναϊκού. Ο Παναθηναϊκός χρειάζεται κεντρικό αμυντικό, χρειάζεται όμως και επιθετικούς που θα πατάνε περιοχή με αξιώσεις. Με τις ευκαιρίες που έχει δημιουργήσει στα παιχνίδια μέχρι τώρα, η παραγωγικότητα των γκολ είναι μικρή.

Να πάρει λοιπόν σέντερ μπακ. Κι επειδή δεν βάζω εγώ τα λεφτά, αλλά οι πολυμετοχικοί, με πιάνει το χουβαρνταλίκι μου και προτείνω να αγοράσουν δυο-τρεις να τους έχουν να κάθονται για παν ενδεχόμενο. Αμφιβάλλω, όμως, αν στο ματς με τη Βέρντερ, έχοντας στα μετόπισθεν παικταρά καραντί, θα απέφευγε στις συγκεκριμένες φάσεις τα δύο φαρμακερά τεμάχια. Αν δεχθούμε, για να βοηθήσουμε την κουβέντα να προχωρήσει, ότι το κοντάρι μες τα λαχεία, που γερμανικά ονομάζεται Μερτεζάκερ, δεν έκανε χέρι και πήρε την μπάλα καθ’ όλα νόμιμα, την έστρωσε και σκόραρε, τότε τη φάση αυτή δεν τη χρεώνονται μόνο οι κεντρικοί αμυντικοί, αλλά όλη η ομάδα. Γιατί το κακό προξενήθηκε σε στημένη φάση. Δηλαδή εκεί που η ευθύνη είναι συλλογική και στις στημένες μπάλες ο Παναθηναϊκός παρουσιάζει διακοπές στη λειτουργία του από την αρχή της αγωνιστικής χρονιάς.

Στο δεύτερο γκολ ο Αλμέιδα πηδάει ανενόχλητος στην περιοχή και σκοράρει. Αλλά καλό είναι να γυρίσουμε λίγο πίσω το βίντεο, μήπως κι έτσι κάνουμε κάποιες διαπιστώσεις. Η εικόνα μαρτυρά ότι η επιβάρυνση που δέχεται η άμυνα του ΠΑΟ στα τελευταία λεπτά του ματς προέρχεται από την κατάρρευση της μεσαίας γραμμής. Οταν λοιπόν γνωρίζεις ότι η αχίλλειος πτέρνα σου είναι η άμυνα, τότε φροντίζεις να μην την επιβαρύνεις. Αν δεν φροντίσεις, τότε κινδυνεύεις κάτω από το βάρος της κούρασης και της έντασης να την πάθεις τη ζημιά. Τα ίδια ισχύουν ακόμη και αν συμμετέχει επιτέλους ο παικταράς που ήθελες για να θωρακίσεις την άμυνά σου.

Ας κοιτάξουμε όχι μόνο τι λείπει, αλλά πώς λειτουργεί αυτό που έχουμε. Το τελευταίο ισχύει και για τον Ολυμπιακό. Χωρίς Ντουντού και Στολτίδη, είτε αρέσει σε κάποιους είτε όχι, κέντρο δεν υπάρχει στον Ολυμπιακό. Τέτοιο που να μπορεί να ανταποκριθεί σε κρίσιμα ματς ευρωπαϊκών προδιαγραφών. Γιατί με τον Πανθρακικό λύσεις βρίσκουμε….
Τα κενά όμως θα μπορούσαν να καλυφθούν, αν ο Ολυμπιακός αγωνιζόταν ως ομάδα που ξέρει πώς να σκεπάσει τα κενά και τις αδυναμίες της με τη συμμετοχή άλλων παικτών. Η Γαλατά το απέδειξε. Ο Ολυμπιακός όμως από την αρχή της σεζόν δεν αγωνίζεται ως ομάδα, αλλά στηρίζεται αποκλειστικά στα κέφια αυτών που φιγουράρουν ψηλά στη μαρκίζα ή στις αλχημείες του Ισπανού, τύπου: ο Γκαλίτσιος δεν μπορεί, ο Ντομί τα καταφέρνει, ο Τοροσίδης είναι χαφ τρεις φορές την εβδομάδα και τις υπόλοιπες βλέπουμε, ο Κοβάσεβιτς δεν αντέχει από την αρχή, αλλά μόνο στο τέλος, ο μικρός Παπαδόπουλος ακόμη δεν πείθει και ο Γκαλέτι καλό είναι να αλλάζει πλευρές σαν τον καταζητούμενο για να μη δίνει στόχο. Κι άλλους σαράντα, μαζί με τους Αγιους, να αποκτήσει ο Ολυμπιακός την προσεχή μεταγραφική περίοδο, αν δεν μάθει να λειτουργεί ως ομάδα, πάλι κενά θα παρουσιάζει.

Το μαύρο πρόβατο
Η συντριπτική πλειοψηφία της κοινής γνώμης γνωρίζει ότι οι υποψήφιοι για την προεδρία των ΗΠΑ είναι δύο. Ο ρεπουμπλικανός Μακ Κέιν, πρώην «πρεζοναύτης» όπως τον αποκαλεί ο Τζίμης Πανούσης, και ο δημοκρατικός Μπάρακ Ομπάμα. Είναι όμως έτσι; Διαβάζω σχετικά στη δεκαπενθήμερη εφημερίδα «Αριστερά».
lll
«Η Σύνθια Μακ Κίνεϊ, μαύρη πρώην γερουσιαστής και μέλος του Δημοκρατικού Κόμματος μέχρι το 2007, είναι η πιο προοδευτική τρίτη υποψήφια στις προεδρικές εκλογές των ΗΠΑ. Στηρίζεται κυρίως από το Πράσινο Κόμμα αλλά και από οργανώσεις της Αριστεράς. Ομως η υποψηφιότητά της αποσιωπάται ολοκληρωτικά από τα μεγάλα ΜΜΕ, ιδίως όταν οι θέσεις της κρίνονται εξτρεμιστικές ακόμη και από το φιλελεύθερο κατεστημένο: δημόσια κοινωνική ασφάλιση για όλους, άμεση αποχώρηση από Ιρακ και Αφγανιστάν, κατάργηση του “Patriot Act”, αύξηση μισθών και (το χειρότερο όλων) εναντίωση στο δωράκι των 700 δισεκατομμυρίων προς τις καταρρέουσες τράπεζες, κάτι που βέβαια έχει τη δικομματική στήριξη των Μακ Κέιν και Ομπάμα. Η Μακ Κίνεϊ έχει ήδη γίνει το μαύρο πρόβατο των Δημοκρατικών, υπερέβη τα εσκαμμένα κατηγορώντας τον Ράμσφελντ στη Γερουσία ότι κάνει μπίζνες με εταιρείες σωματεμπόρων και αφήνοντας υπονοούμενα για τη μαύρη τρύπα 2,3 τρισεκατομμυρίων δολαρίων στους λογαριασμούς του Πενταγώνου».

Ο τραπεζίτης των φτωχών!

Ο νομπελίστας οικονομολόγος από το Μπαγκλαντές, Μοχάμαντ Γιούνους, ο δημιουργός της Grameen Bank, της τράπεζας των φτωχών, όπως την ξέρουν οι πολλοί, μίλησε στην ιταλική εφημερίδα «Il Manifesto»:

«Ολες οι ανθρώπινες υπάρξεις είναι προικισμένες με απεριόριστες δυνατότητες. Ακόμη και οι πιο φτωχοί. Αυτοί οι τελευταίοι, όμως, δεν είχαν την ευκαιρία να τις ανακαλύψουν και ακριβώς γι’ αυτό έγιναν φτωχοί. Οσο για τις δυνατότητες, δεν υπάρχει κάποια διαφορά ανάμεσα σε εκείνους που ζουν στο δρόμο και τους επιτυχημένους επιχειρηματίες. Οι πρώτοι δεν ανακάλυψαν τις δυνατότητές τους, οι δεύτεροι τις ανακάλυψαν. Από την άλλη μεριά, το ότι οι πρώτοι δεν τα κατάφεραν δεν είναι κάτι που μπορούμε να το αποδώσουμε σε δική τους ευθύνη, επειδή το σύστημα είναι αυτό που δεν επιτρέπει σε όλους να καλλιεργούν τις δυνατότητές τους. Από εδώ πηγάζει η αναγκαιότητα να δημιουργήσουμε ένα ευνοϊκό περιβάλλον, στο οποίο όλοι να κατορθώνουν να αξιοποιούν τις δυνατότητές τους».

Και πρόσθεσε: «Η ερμηνεία της ανθρώπινης ύπαρξης που προτάθηκε από την καπιταλιστική θεωρία είναι πολύ περιορισμένη, επειδή οι άνθρωποι δεν είναι μηχανές που φτιάχτηκαν για να βγάζουν χρήματα, αλλά όντα προικισμένα με περισσότερες διαστάσεις, έτοιμα να θυσιαστούν και να στρέψουν ένα μέρος της δραστηριότητας τους προς την επίλυση των προβλημάτων των άλλων. Προκειμένου ο πολυδιάστατος χαρακτήρας της ανθρώπινης ύπαρξης να εισαχθεί στον κόσμο των επιχειρήσεων, πρέπει να σκεφτούμε γύρω από τουλάχιστον δύο διακριτές μορφές επιχείρησης: μία που αποβλέπει μόνο στο να βγάζει χρήματα και μία άλλη που αποβλέπει στο να κάνει καλό, χωρίς να θέλει να αντλήσει προσωπικά οφέλη. Στον πρώτο τύπο επιχείρησης όλα είναι για τον εαυτό μας και τίποτα για τους άλλους. Στον δεύτερο, αντίθετα, όλα είναι για τους άλλους και τίποτα για τον εαυτό μας. Εισάγωντας την κοινωνική επιχείρηση στο θεωρητικό πεδίο, τα πρόσωπα θα έχουν τελικά την ευκαιρία να επιλέξουν το αν και το πώς θα κατανείμουν τους πόρους τους και το ενδιαφέρον τους. Στην τωρινή κατάσταση δεν υπάρχουν επιλογές».