Αιχμάλωτοι στην ίδια πόλη Βαλβέρδε-Τεν Κάτε!

Mετά το ντέρμπι με την ΑΕΚ ο Τεν Κάτε δήλωσε ανοιχτά τους δύο-τρεις ποδοσφαιριστές που, σύμφωνα με αυτόν, απέδωσαν ανάλογα με τις δυνατότητές τους. Οι υπόλοιποι κούνησαν το κεφάλι με νόημα και ζήτησαν από τον εαυτό τους να κάνει υπομονή.

Στο ημίχρονο του ματς με την Ιντερ ο Ολλανδός, παρουσία όλων των παικτών και με ύφος μεσοτοιχία με το μπινελίκι, κατηγόρησε τον Μίκαελ Νίλσον ότι κάνει αβάντα στο φιλαράκι του, τον Ιμπραΐμοβιτς, και δεν τον μαρκάρει αποτελεσματικά. Προφανώς το να μαρκάρεις τον Ζλάταν δεν είναι από τα πιο εύκολα πράγματα στον κόσμο και δεν απαιτεί συλλογική προσπάθεια αλλά μόνο ατομική.

Με την ίδια λογική του Ολλανδού, ο προπονητής της Μπολόνια, Ντανιέλε Αριγκόνι, θα έπρεπε να στείλει όλη την άμυνα της ομάδας του στην ανεργία, επειδή στο ματς με την Ιντερ δέχθηκε γκολ από τακουνάκι του Ιμπραΐμοβιτς. Ακου με τακουνάκι, οι ξεφτίλες…

Ο Γκούμας διατύπωσε την άποψή του για την τακτική της ομάδας στο πρώτο ημίχρονο με την Ιντερ και στο επόμενο ματς βρέθηκε εκτός αποστολής. Τώρα, πώς είναι δυνατόν να μην καταθέτει την άποψή του για το σύστημα, ακόμη και δημόσια, αρκεί να μην ξεπερνά τα εσκαμμένα, ένας ποδοσφαιριστής, ο αρχηγός μάλιστα, ο οποίος υπηρετεί την ομάδα για χρόνια και έχει φάει στα μούτρα όλη τη λέζα κι όλη τη γιούχα, αυτό είναι κάτι που ο Ολλανδός οφείλει να το εξηγήσει πρώτα στον εαυτό του.

Οπως και τι τον οδήγησε να βάλει τον Αντωνίου να προβεί σε δηλώσεις ιεραρχίας, όταν ο ίδιος μπορούσε να μιλήσει με τον Γκούμα για να λυθεί η όποια παρεξήγηση.

Σε μια ομάδα που λειτουργεί σωστά δεν υπάρχει πάνω και κάτω χέρι. Η αγαστή συνεργασία προπονητή και βασικών παικτών είναι που φέρνει τις διακρίσεις. Αν διαταραχθεί, τότε τα λέμε…

Οπως δεν έχει δικαίωμα ένας παίκτης να ζητήσει παρουσία όλων στα αποδυτήρια να μάθει γιατί η ομάδα ακολουθεί το σύστημα του προπονητή κι όχι αυτό που έχει στο μυαλό του ή γιατί τον άλλαξε ο προπονητής, άλλο τόσο δεν έχει το δικαίωμα ο κόουτς να θίγει πρόσωπα παρουσία συναδέλφων για ζητήματα καθημερινής ποδοσφαιρικής πραγματικότητας.

Ο Ντάρκο μετά το γκολ με την ΑΕΚ έδειχνε τον Βαλβέρδε και του τα έριχνε χοντρά. Κακώς… Αν όμως το θέμα έχει λήξει επειδή ο Κοβάσεβιτς ζήτησε συγγνώμη παρουσία των συμπαικτών του, τότε δέχομαι ότι μετά την παρέμβαση των κυανόκρανων στο Κοσσυφοπέδιο οι Σέρβοι δεν έχουν πλέον κανένα πρόβλημα με τους Αλβανόφωνους. Τόσο απλά…

Η κόντρα με τον Κοβάσεβιτς ξεκίνησε στη Δανία, όταν ο Βαλβέρδε τον απέκλεισε από την αποστολή, αφού πρώτα τον κουβάλησε στα κρύα. Τότε ήταν που επικαλέστηκε για πρώτη φορά την ηλικία του ο Ντάρκο -και ο νοών νοείτω– πριν την επικαλεστεί για δεύτερη φορά προχθές, με τη συγγνώμη αντάμα.

Ο Βαλβέρδε πρόσβαλε επίσης χοντρά τον Λέτο μπροστά στους συμπαίκτες του σε φιλικό ματς, λέγοντάς του την ώρα που τον τράβαγε στον πάγκο, ότι ντρέπεται για λογαριασμό του.

Ολα αυτά τα περιστατικά (κι είμαστε ακόμα στην αρχή της αγωνιστικής περιόδου) συνηγορούν στο εξής: αν δεν μάθεις να χειρίζεσαι σωστά τους παίκτες-κλειδιά (λέγοντας «να χειρίζεσαι» εννοώ «να βρίσκεις τρόπο να λύνεις τις όποιες διαφορές, χωρίς εκκρεμότητες, κι όχι να τους αφήνεις να σε καβαλάνε»), τότε εύλογο είναι στην πρώτη στραβή να τους βρεις απέναντι, με όλη την ομάδα στο πλευρό τους. Πολύ φοβάμαι ότι αν στη συνέχεια στραβώσει κάτι στον ΠΑΟ ή τον ΟΣΦΠ, ο προπονητής θα 'χει να πιαστεί μόνο από τα μαλλιά του. Τα μυαλά του θα τα 'χει ήδη ξοδέψει αλλού…

ΑΟΡΑΤΕΣ ΠΑΡΕΕΣ

«Η εκπαίδευση απαιτεί να μοιράζεσαι»!

«Ηταν αγώνας και παραμένει αγώνας κάθε φορά που γυρίζω ταινία. Μακάρι να μπορούσα να σας πω ότι έχω βρει λεφτά για την επόμενη ταινία μου. Αλλά, δυστυχώς, δεν τα βρήκα. Ολοι οι χρηματοδότες ζητούν να δουν το σενάριο και ύστερα σου λένε να κάνεις κάποιες αλλαγές ή σου ζητούν να βάλεις για πρωταγωνιστή τον Τζόνι Ντεπ ή κάποιο άλλο διάσημο όνομα. Με μένα τα βρίσκουν πολύ δύσκολα, γιατί δεν υπάρχει σενάριο, δεν έχω πρωταγωνιστές να τους προτείνω, απλώς ξέρω πως θα γυρίσω μια νέα ταινία. Και σκέφτονται: ποια ήταν η προηγούμενη ταινία του; Πώς πήγε στο μποξ-όφις;».

Κάθε νέα ταινία και μια καινούργια περιπέτεια για τον μεγάλο Βρετανό σκηνοθέτη Μάικλ Λι. Η τελευταία του απόπειρα να μας ψυχαγωγήσει έχει τον τίτλο «Τυχερή κι ευτυχισμένη», με πρωταγωνίστρια την ηθοποιό Σάλι Χόκινς, η οποία βραβεύτηκε στο φετινό Φεστιβάλ του Βερολίνου για την ερμηνεία της. Για πρώτη φορά στην καριέρα του ο Μάικλ Λι σκηνοθετεί σάτιρα. Φιλοτεχνεί το πορτρέτο μιας καθημερινής, απλής και ταυτόχρονα διασκεδαστικής δασκάλας, της Πόπι, της οποίας η ζωή αλλάζει εξαιτίας ενός περιστατικού και αποκτά άλλο νόημα. Μέσα από την πορεία της ο σκηνοθέτης βρίσκει τρόπο να καυτηριάσει το εκπαιδευτικό σύστημα της Αγγλίας.

«Πιστεύω πως αν πας σε δημοτικό σχολείο σε οποιαδήποτε χώρα του κόσμου, αυτοί που ξέρουν να διδάξουν και να προσεγγίσουν αληθινά τα παιδιά, να τα κάνουν πολίτες του μέλλοντος, είναι οι διάφορες Πόπι που μπορεί να υπάρχουν. Στην Αγγλία πιστεύω πως ένα αναλυτικό πρόγραμμα μαθημάτων σε εθνική βάση είναι εντελώς λαθεμένο. Η εκπαίδευση απαιτεί να μοιράζεσαι και να διδάσκεις σύμφωνα με τη δύναμη και το πάθος σου και όχι με βάση κάποιο πρόγραμμα».

Τα αποσπάσματα είναι από τη συνέντευξη του σκηνοθέτη στον Νίνο Φενέκ Μικελίδη, η οποία δημοσιεύτηκε στο «7» της «Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας».