Οι «απειλές» των παραγόντων και η ανεξάρτητη δημοσιογραφία (Sportday / Γιώργος Χελάκης)

Στις μέρες μας συντηρείται ακόμα η παρεξήγηση: αθλητική δημοσιογραφία σημαίνει ανάμεσα σε όλα τα άλλα και δημόσιες σχέσεις. Ο αθλητικός συντάκτης, υποκύπτοντας στην ανάγκη «να έχει την είδηση», θεωρεί ότι πρέπει να χαϊδολογάει τους παράγοντες και να αποστρέφει το βλέμμα και τη γραφίδα του από τα στραβά και τα ανάποδά τους.

Η παρεξήγηση αυτή έκανε την εμφάνισή της και πάλι χθες, ειδικά στα ρεπορτάζ των αγώνων Καλαμαριά - ΠΑΟΚ και Αρης - Ηρακλής. Για τη «SportDay» τα πράγματα είναι καθαρά. Οι παίκτες του ΠΑΟΚ αδιαφόρησαν για το ματς και ενδιαφέρθηκαν περισσότερο για τις παροτρύνσεις των οπαδών τους να... χάσουν.

Μια σημαντική μερίδα οπαδών του Αρη εγκλημάτησε εις βάρος της ομάδας της. Μπήκε στο γήπεδο, προπηλάκισε, έδειρε και έγινε η αιτία να διακοπεί ο αγώνας και να βαδίσει ο Αρης στη Β' Εθνική.

Αυτά έγιναν, αυτά γράψαμε. Για όλα αυτά προειδοποιούσαμε από την αρχή της εβδομάδας και στο φύλλο της Κυριακής κρούσαμε τον κώδωνα του κινδύνου. Ολα αυτά... παρεξηγήθηκαν και εστάλη μήνυμα στους ρεπόρτερ μας να αλλάξουν την τακτική τους, διότι διαφορετικά δεν θα έχουν πρόσβαση στη διοίκηση συγκεκριμένης ΠΑΕ ώστε να κάνουν τη δουλειά τους. Θα αποκλειστούν δηλαδή από όλες τις πηγές της πληροφόρησης.

Το καθεστώς της επιλεκτικής ενημέρωσης με τις κατευθυνόμενες πληροφορίες είναι τόσο παλιό στην Ελλάδα όσο και ο αθλητικός Τύπος. Κατά καιρούς αφορά το σύνολο των ελληνικών ομάδων. Χρόνια τώρα αναπτύσσεται ένα ιδιόμορφο αλισβερίσι ανάμεσα σε παράγοντες και δημοσιογράφους, του στυλ: «Εσύ θα με καλύπτεις, θα με φτιάχνεις και εγώ θα σε κάνω μάγκα με τις πληροφορίες που θα σου δίνω».

Οσοι δημοσιογράφοι αποδέχονται αυτήν τη λογική, χάνουν σιγά σιγά κάθε κριτική διάθεση και μεταβάλλονται ασυνείδητα σε προέκταση των γραφείων Τύπου των ομάδων.

Η «SportDay» δεν εννοεί να ακολουθήσει τέτοιους δρόμους και φυσικά δεν την πτοούν οι απειλές και οι τιμωρίες νεόκοπων παραγόντων, που νομίζουν ότι το ρεπορτάζ αρχίζει και τελειώνει με τις «πληροφορίες» που διαχειρίζονται και διανέμουν οι ίδιοι.

Η δημοσιογραφία -εννοείται και η αθλητική- έχει ανάμεσα στα καθήκοντά της τον ελέγχο της κάθε εξουσίας. Αν τυχόν παραιτηθεί από αυτήν την υποχρέωσή της, τότε της μένει να υπηρετεί τον οπαδισμό και την αποχαύνωση των αναγνωστών. Μπορεί η κριτική να είναι σκληρή, σε κάποιες περιπτώσεις μπορεί να είναι και άδικη. Εφόσον όμως απουσιάζει, τότε η δημοσιογραφία είναι ανάπηρη. Η συμμαχία είναι μία και μόνη: με τους αναγνώστες και την ανάγκη τους για αντικειμενική ενημέρωση χωρίς δεσμεύσεις. Ο παράγοντας δεν είναι ούτε σύμμαχος ούτε εχθρός ούτε συνεργάτης. Είναι υποκείμενο κριτικής για τη δράση του και τη συμπεριφορά του. Ετσι αντιμετωπίζεται. Κατά συνέπεια, ελάχιστα μας απασχολούν οι απειλές του. Συνηθίσαμε πια...