Ο... Ζίος από την Αμερική (Sportday / Μιχάλης Λεάνης)

Φύγει, δεν φύγει ο Ζιοβάνι από τον Ολυμπιακό, εγώ δεν έχω να θυμάμαι κάτι συγκεκριμένο. Το θεωρώ αδύνατον, αφού μιλάμε περισσότερο για έναν καλλιτέχνη της μπάλας παρά για ένα σύγχρονο ποδοσφαιριστή, έτσι όπως τον θεωρούν κάποιοι ή όπως τον έχουν στο μυαλό τους αυτοί που διοικούν.

Κάποιοι θα θυμηθούν το παιχνίδι με τον Ηρακλή για το Κύπελλο το 2001, τότε που στην αντικατάστασή του λίγο πριν από το τέλος τον συνεχάρη μέχρι και ο αντίπαλος προπονητής Αγγελος Αναστασιάδης για την απόδοσή του, αλλά και για τα γκολ που πέτυχε!

Αλλος θα πει ότι κορυφαία στιγμή του ήταν στο ματς με τη Γαλατασαράι, τότε που πέρασε την μπάλα «μέσα» από τον Ρουστού και ο Τούρκος τερματοφύλακας πίστεψε πως είναι αόρατος. Γιατί όχι το παιχνίδι με τη Ρεάλ ή το άλλο που έκανε με τον Ακράτητο, την έμπνευσή του δηλαδή να περάσει μισή ομάδα σαν σε προπόνηση.

Ειλικρινά είναι πολλά, αλλά εγώ προσωπικά θα θυμάμαι τον Βραζιλιάνο όχι γι' αυτά που έκανε, αλλά γι' αυτά που εμπνεύστηκε κατά τη διάρκεια των παιχνιδιών, επιχείρησε να τα κάνει, αλλά δεν έπιασαν! Ειλικρινά γι' αυτά!
Θεωρώ τεράστια πολυτέλεια στο ποδόσφαιρο του σήμερα -εμφιαλωμένο και τετραγωνισμένο όσο ποτέ άλλοτε- ένας παίκτης με προσωπικότητα να σκέφτεται, αλλά και να ενεργεί διαφορετικά. Να μπορεί ή έστω να προσπαθεί να νιώσει ελεύθερος. Εξω από συστήματα, τακτικές, στρατηγικές και άλλα σύνθετα που ταλαιπωρούν μάταια μάτια και μυαλό. Και που συγχρόνως καταργούν αυτό για το οποίο «επιστρατεύθηκαν», το ίδιο το παιχνίδι!

Θα τον θυμάμαι, λοιπόν, για όλα αυτά που εμπνεύστηκε και έμειναν ημιτελή, αφήνοντας ένα «κρίμα» στα χείλη μας, αλλά και μια κρυφή ελπίδα ότι την επόμενη φορά θα πετύχαινε! Δεν είναι και λίγο να περιμένεις από έναν ποδοσφαιριστή... την επόμενη φορά. Αντίθετα, είναι ένας λόγος σοβαρός για να πας στο γήπεδο ή να τον παρακολουθείς στην τηλεόραση.
Δεν ξέρω αν ήταν απλώς ζογκλέρ και όχι ποδοσφαιριστής ή περιπατητής που δεν κατάφερνε πάντα να συνδυάζει την ουσία με το θέαμα και ούτε με ενδιαφέρει να μπω σε αυτόν το διάλογο, αφού, πολύ απλά, για μένα το θέαμα είναι η ουσία και συνεπώς η φιλοσοφία μου διαφορετική. Ξέρω όμως ότι κατάφερε το ίδιο πράμα με τον Νίκο Γκάλη. Να φαντάζει δηλαδή στα μάτια μας εύκολο αλλά και ευχάριστο ένα παιχνίδι αντικειμενικά δύσκολο. Να ξεγελιέσαι ή να παραμυθιάζεσαι με τη σκέψη «ότι μπορώ να το κάνω κι εγώ! Φαίνεται τόσο απλό». Ελα όμως που δεν μπορεί ο καθένας να κάνει μαγικά, αλλά μόνο οι μάγοι. Ολα τα άλλα τα αφήνω να τα θυμούνται οι περισσότερο ειδικοί! Εχω όμως κάτι να τους πω. Θύμηση χωρίς νοσταλγία είναι ανοικτή πληγή...